The Last Of Us – Perst alles uit de PS3

Als de wereld op de rand van de afgrond staat en het grootste gedeelte van de bevolking is overleden of een bedreiging vormt voor de rest van de bevolking, is er dan nog wel goed of slecht? Is er op dat moment nog wel zwart en wit? Kun je dan nog zeggen: ‘Ik ben goed en jij bent slecht’? Dat is de vraag die door mijn hoofd spookt nu de aftiteling van The Last of Us over het beeldscherm rolt…

Een ruime 20 uur eerder was ik begonnen aan mijn reis als Joel, een Amerikaanse smokkelaar uit Boston waar hij elke dag weer probeert de volgende morgen te halen. Want dat is de wereld waar hij in leeft: een wereld belaagd door een schimmel die al het leven op aarde aan lijkt te tasten, steden die continu onder quarantaine staan en een oorlog tussen het leger en militante groeperingen.

Het is echter pas wanneer Joel in een hoek wordt gedreven een opdracht aan te nemen, waarin hij de veertienjarige Ellie moet begeleiden, dat er een prachtig verhaal begint te ontpoppen. Naughty Dog, de studio die al meerdere malen heeft laten zien dat ze geweldig zijn in het neerzetten van verhalen en personages, overtreft zichzelf namelijk in The Last of Us met de relatie die ontstaat dus Joel en Ellie. Het is namelijk deze relatie die er voor zorgt dat je wilt weten hoe het verder gaat en hoe de relatie zich zal ontwikkelen.

Deze relatie ontwikkelt zich in een reis die ongeveer vijftien uur duurt van opening tot aftiteling en dat is lang, zeker voor hedendaagse standaarden. Toch gaat deze reis nooit vervelen, want iedereen lijkt er op uit te zijn om Ellie en Joel om het leven te brengen. Dat dit gevaar ook nog in verschillende vormen komt, zorgt ervoor dat je altijd scherp moet blijven tijdens het spelen van The Last of Us.

In de meeste gevallen zal de mensheid zelf de grootste bedreiging vormen voor Ellie en Joel. Want wanneer de mensheid moet overleven, vervaagt de grens tussen goed en kwaad en moet je er voor zorgen dat jij diegene bent die het volgende daglicht zal zien. Toch zijn het niet de mensen die het gevaarlijkst zijn; die rol ligt bij de Infected. Wezens die ooit mens waren maar ten onder zijn gegaan aan de schimmelinfectie en die, als je even niet goed op let, Joel in een aanval onschadelijk kunnen maken.

Hierin komt een heel belangrijk element naar voren en dat is dat vechten niet altijd de beste optie is in The Last of Us. Vaak is het namelijk verstandiger om een groepje vijanden te omzeilen. Geduld is dan ook zeker een schone zaak in The Last of Us, want wanneer je wordt gehoord door een Infected, is de kans groot dat je binnen de kortste keren weer terug bij af bent op een checkpoint.

Wanneer het wel tot een confrontatie komt, kan het heel snel heel vervelend worden. En niet omdat de gameplay slecht in elkaar zit of de wapens niet goed werken, maar omdat de vijand slim is. De kans is dan ook vaker dat de vijand jouw te slim af is dan andersom. Menselijke vijanden zullen er alles aan doen om je achter een hoekje vandaan te krijgen en een opening te maken zodat ze je neer kunnen halen zonder dat ze zelf in gevaar komen. Infected komen vaker recht op je af, maar doen dat meestal in groepjes die je makkelijk overmeesteren. Vooral wanneer er Clickers in het spel zijn, is het oppassen geblazen. Deze vergevorderde Infected stoppen namelijk pas als de prooi dood is en zijn dan ook in staat Joel in één aanval om te leggen.

Gelukkig kun je jezelf tijdens confrontaties volledig focussen op gevechten en hoef je jezelf zelden zorgen te maken om Ellie. Toch laat dit ook zien dat The Last of Us zeker niet perfect is. Regelmatig rende Ellie van dekking naar dekking, dwars door het zicht van tegenstanders. Deze trokken zich hier echter niets van aan en deden alsof Ellie niet eens bestaat. Het zijn geen hele grote dingen, maar dat zijn juist die dingen die gaan opvallen in een game zo geweldig als deze.

Wanneer na vijftien uur dan toch die aftiteling over het beeld rolt, blijf je achter met een gevoel van meer. Meer verhaal, meer wereld, meer relatie tussen Ellie en Joel. Helaas zit dat er voorlopig niet in. Om dat gevoel toch een beetje op te vullen, heeft The Last of Us een volwaardige multiplayer modus waarin Naughty Dog duidelijk laat zien dat ze hebben geleerd van voorgaande games.

De multiplayer bestaat uit twee modi, Survivors en Supply Raid. Supply Raid is een Team Deathmatch-modus waarin twee teams van vier spelers het tegen elkaar op moeten nemen en het andere team moeten zien uit te schakelen voordat hun eigen twintig levens op zijn. Survivors is ook een team-modus, maar in de vorm van Last Man Standing waarin iedere speler slechts één leven heeft. Ondanks dat de combat en de sfeer fenomenaal wordt overgezet van single- naar multiplayer, zijn de twee modi niet hetgeen waar het multiplayer-gedeelte in uitblinkt. Dat is namelijk de meta-game, de game in de game om het zo maar even te noemen.

In The Last of Us-multiplayer draait het namelijk om het opbouwen van een kamp om te overleven. De multiplayer loopt over een periode van weken en elke keer dat je een match speelt gaat er een dag voorbij. Tijdens het spelen kun je parts verdienen, door ze te vinden, door vijanden om te brengen of door teamgenoten te assisteren en met deze parts kun je je groep mensen onderhouden. Verdien je genoeg parts, dan zullen mensen zich bij je groep aansluiten, maar presteer je onder de maat, dan zullen mensen honger krijgen, ziek worden of sterven. Dit systeem zorgt ervoor dat je terug blijft keren naar de multiplayer en je echt je best gaat doen tijdens matches. Dit is dan ook een van de weinige games op de PlayStation 3 die het waard is een headset te gebruiken en duidelijk te communiceren met je teamgenoten, wil je in leven blijven.