The Last Guardian

We hebben bijna tien jaar op de titel moeten wachten, maar eindelijk is The Last Guardian uit voor de PlayStation 4. De spiritueel opvolger van Shadow of the Colossus en Ico leek een tijdje nooit uit de ontwikkeling te komen, maar ontwikkelaar Team Ico bewees het tegendeel. Bij elke titel is het altijd de vraag of deze de hype waar kan maken, maar bij titels waarop we jaren hebben moeten wachten is de vraag altijd net iets dringender. Het was aan mij om te kijken of The Last Guardian wel of niet aan alle verwachtingen voldoet.

In The Last Guardian neem jij de rol aan van een naamloze jongen die probeert te ontsnappen uit de ruïnes van een groot kasteel. Nu ben jij niet alleen, maar heb je het grote wezen Trico bij je, die nog het meest weg heeft van de mythische hippogrief. Samen lossen jullie puzzels op om verder te komen en uiteindelijk de vrijheid te betreden. Dit alles begint in een grot, waar de jongen wakker schrikt naast het enorme wezen. Hoe hij zijn naam weet wordt niet helemaal duidelijk – het lijkt te maken te hebben met bekende woorden uit de Japanse taal – maar hij verwijst meteen naar hem als Trico.

Nu is Trico absoluut niet meteen aardig tegen de jongen, in eerste instantie is hij zelfs behoorlijk agressief. Na wat rondjes om hem heen te lopen kom je erachter dat hij gewond is en besluit de jongen hem te helpen. Alles wat je ziet of ervaart wordt verteld door een verteller. De stem is duidelijk van een man, maar door de manier waarop hij het vertelt, lijkt het duidelijk te zijn dat het wel de jongen zelf is die het verhaal aan ons beschrijft.

De eerste stapjes

Nadat je Trico hebt geholpen en hij weer de mogelijkheid heeft om te staan, kom je erachter hoe immens groot hij eigenlijk is. Toch valt zijn gedrag met bijna niks anders te vergelijken dan een puppy. Hij volgt je overal en begint zelfs te kermen als jij de ruimte verlaat. Om verder te komen in het kasteel en zo dichterbij jouw vrijheid, zul je je moeten bezighouden met het oplossen van puzzels. Deze zijn in eerste instantie een stuk minder duidelijk aanwezig dan je ze misschien verwacht. Het is vaak zo dat je op een punt komt en niet meer verder kunt. Je zult dan iets moeten doen om je pad te kunnen vervolgen.

Een van de stukken die je vrijwel in het begin al tegen komt is een stuk waarop Trico weigert verder te lopen. Hij begint te kermen en steekt zijn hoofd door een gat in een verwoede poging bij iets te komen. Wanneer jij door een gat naar binnen kruipt, kom je erachter dat er een enorme pot met een geurig aroma te vinden is. Trico wordt hierdoor aangetrokken en als je samen je weg wilt vervolgen, zul je hier een oplossing voor moeten vinden.

Groeiende liefde

Hoewel de jongen en Trico sterk van elkaar afhankelijk zijn in The Last Guardian is het natuurlijk niet zo dat ze meteen dikke mik met elkaar zijn. Tijdens de game ontstaat langzaam een band die steeds verder zal groeien. In het begin vertrouwt Trico de jongen nog helemaal niet, je hoort hem hier en daar grommen en je zult hem goed moeten aansturen als je iets van hem wilt. Na verloop van tijd gaat dit echter beter. Er zijn nogal wat situaties en voorwerpen in het kasteel te vinden die Trico eng lijkt te vinden. Soms is hij dan volledig van slag, maar gelukkig ben je in staat om hem te aaien; iets waar hij duidelijk ook rustig van wordt. Dit geeft eigenlijk al wel aan hoe de band tussen Trico en de naamloze jongen groeit, als zijn handen al afdoende zijn om hem te kalmeren.

Van tevoren werd ook al benoemd door de ontwikkelaar dat deze band van groot belang zou zijn. Dit is dan ook goed te merken in The Last Guardian en ik merkte zelfs dat de band op mij als speler doorsloeg. In het begin vond ik het grote beest eigenlijk een beetje eng, maar na verloop van tijd begon ik hem steeds leuker te vinden. Eigenlijk hetzelfde als wat de jongen zelf ervaart. De ontwikkelaar heeft dit op een geweldige manier weten neer te zetten.

Houterige Trico

Het grafische aspect van de game is iets wat het internet niet met rust liet de afgelopen periode. Ik denk zelf dat er op twee manieren naar de beelden in de game gekeken kan worden. De game is exclusief voor de PlayStation 4 en als je ziet wat voor een pareltjes daar de afgelopen periode op uitgekomen zijn, merk je dat The Last Guardian een flink aantal jaar in ontwikkeling is geweest en in eerste instantie bedoeld was voor de PlayStation 3. Als je dan een statement moet innemen, haalt de titel het grafisch niet bij wat andere games op de console wel behalen.

Betekent dit dat The Last Guardian grafisch lelijk is? Nee, absoluut niet. De game heeft namelijk een uniek stijltje en ik denk zelf dat dit je maar net moet liggen als gamer. Ik persoonlijk kon de stijl wel waarderen, zo waren de details heel goed uitgewerkt, maar is het gezicht van de jongen weer typisch op een cartoonachtige manier neergezet. Het feit dat de game een uniek stijltje heeft is naar mijn mening juist iets wat te prijzen valt.

Wat iets minder is, is dat er af en toe behoorlijke frame drops te vinden zijn. Gelukkig zijn de momenten beperkt, maar helaas komen ze wel voor. Een ander puntje dat enorm opvalt is de manier waarop Trico beweegt, die is namelijk behoorlijk houterig. Nu is het op zich wel logisch dat het enorme beest zich maar moeilijk kan bewegen in de veelvoorkomende nauwe gangetjes, maar hij lijkt op zijn tijd wel een auto. Achteruit, iets draaien, weer een stapje vooruit en herhalen. Ik heb op sommige momenten enorm om deze bewegingen moeten lachen, maar als je snel verder wilt in de game vergaat het lachen je natuurlijk al snel.

“Doe nou wat ik wil!”

Een ander hekelpunt is toch wel de besturing. Deze is op zijn zachts gezegd wat vreemd te noemen. Meestal gebruiken games bijvoorbeeld het kruisje om te springen, maar in The Last Guardian gebruik je daar het driehoekje voor. Dit is natuurlijk even wennen en als de jongen bij tijd en wijle ook nog eens volledig zijn eigen gang lijkt te gaan, is de frustratie compleet. Helemaal als je je op een afgrond bevindt en één kleine misstap betekent dat je weer opnieuw mag beginnen..

Ondanks de kleine minpunten die ik hierboven benoem is The Last Guardian absoluut een goede game en ik ben blij dat deze alsnog, na tien jaar, het levenslicht heeft mogen zien. De titel moet het niet hebben van de snelle actie, maar richt zich er juist op om alles in je bovenkamer eens goed te laten kraken door je voor de meest duizelingwekkende puzzels te zetten. Mocht je in het bezit zijn van een beetje oplossend vermogen, dan is dit een game die jouw PlayStation 4 zeker gaat verrijken.