The End is Nigh

The End is Nigh is de nieuwste game van Edmund McMillen, in samenwerking met Tyler Glaiel, die op 12 juli uitkwam. Vooraf was er niet zoveel bekend over de game, zoals we onderhand gewend zijn van McMillen. Kan deze game tippen aan het voorgaande succes van Super Meat Boy?

Er is een selecte groep personen in de gamesindustrie die een legendarische status hebben. Één van deze personen is indie-genie Edmund McMillen. Ruim zeven jaar geleden bracht hij, samen met Tommy Refenes, Super Meat Boy uit en openden zij de wereld voor succesvolle indietitels. Hier liet hij het echter niet bij en schreef wederom geschiedenis met The Binding of Isaac. Nu in 2017 keert Edmund McMillen, met ondersteuning van Tyler Glaiel, terug naar de wereld van puzzel-platformers. Kan The End is Nigh het succes van Super Meat Boy evenaren?

Splat

Verwelkom Ash, nee niet die eeuwige tiener die dieren tegen elkaar laat vechten, maar een jonge jongen die, net als wij, van gamen houdt. Tot op een verdoemde dag zijn favoriete game, The End is Nigh, kapot gaat en hij niks meer te doen heeft. Er zit niks anders op, hij zal de wereld in moeten trekken en zich moeten begeven onder de mensen, waar Ash geen zin in heeft. Tot dusver komt dit een op een over met mijn dagelijkse activiteiten.

Er is echter één groot verschil: de wereld is vergaan na een nucleaire oorlog. Al het leven op aarde is verbrand. De enige overlevende mens is Ash. Nouja, mens? Ash is meer een zwarte blob die over de verbrande aardbol glibbert. Om toch maar de verveling buiten te sluiten, bedenkt Ash dat er vast nog wel een vrouwelijke blob is en dat zij vast in gevaar is. Hiermee begint zijn heldhaftige reis door de ruïne van de samenleving. Hoewel het verhaal nogal flets is, zie ik het meer als een satire op een overgebruikt plot-device. Bovendien is er totaal geen sprake van een dame in nood. Het is namelijk slechts het hersenspinsel van een verveelde Ash.

Verder heeft het verhaal absoluut nul nadruk in de game. Het enige nut ervan is om de speler minimale informatie te geven over waarom de wereld is zoals hij is. Alle mechanics worden tijdens het spelen uitgelegd en andere dingen worden helemaal niet uitgelegd, zoals het verzamelen van zwevende tumoren. Waar deze goed voor zijn mag Joost weten. Joost mag me dan ook wel even mailen om dit uit te leggen.

Sterven zul je

Maar dan nu de vraag: wat is deze game nou? Heel simpel gezegd: een puzzel-platformer. Ash bevindt zich telkens in één scherm, waarin hij van links naar rechts moet komen. Dit lijkt in het begin natuurlijk makkelijk, maar door helse constructies van lege ruimte, scherpe rotsen, vergiftigd water en vijandige kikkers (?) wordt dit al snel een redelijk karwei. Om je absolute onbekwaamheid bij te houden, heeft de game een death counter die bijhoudt hoe vaak je dood bent gegaan in het hele spel.

Elk hoofdstuk bestaat uit meerdere scènes en wanneer je deze scènes uit hebt gespeeld, ga je naar het volgende hoofdstuk. Elk hoofdstuk heeft zijn eigen thema en zijn eigen uitdagingen. Natuurlijk zou een game van Edmund McMillen niet een game van Edmund McMillen zijn als er geen geheime levels zouden zijn. Deze geheime levels zijn soms erg lastig te vinden en leveren een extra uitdaging op. Buiten deze extra uitdaging is er ook een grotere beloning, meestal in de vorm van een extra grote tumor of een mini-game.

Het platformen an sich zit prettig in elkaar. De controls zijn strak en er is nooit een moment dat je het gevoel hebt dood te gaan door de mechanics van het spel. Grafisch gezien is The End is Nigh simpel en subtiel met bit-art. Verwacht echter niet teveel kleur, want deze is blijkbaar weggebrand door het radioactieve inferno.

De hamvraag

Toen ik deze game voor het eerst zag, trok ik mijn wenkbrauwen hoog op boven mijn haargrens. De game deed mij sterk denken aan Super Meat Boy en in de jaren dat ik McMillen al volg, was het hergebruiken van games nooit zijn werkwijze. Na het spel zo’n drie uur gespeeld te hebben, ben ik er nog niet helemaal over uit wat ik ervan vind.

Hoe de game is opgebouwd lijkt een op een overgenomen te zijn van Super Meat Boy. In het eerste hoofdstuk maak je kennis met de mechanieken van beweging en leer je dat je sterft wanneer je op scherpe punten springt. In het tweede hoofdstuk wordt er een nieuw puzzelelement of nieuwe mechaniek geïntroduceerd en zo wordt het spel al snel veel complexer.

De grafische weergave en het ontwerp van de wereld doen ook veel denken aan Super Meat Boy.  Hoewel Ash geen bloedsporen achterlaat, is er nog wel de typische pixel art, het vervormen van Ash wanneer hij springt/landt en het uit elkaar spatten bij het overlijden.

Zelfs de collectibles zijn min of meer hetzelfde. Waar je in Super Meat Boy pleisters verzamelt zonder narratieve reden, verzamel je in The End is Nigh tumoren zonder narratieve reden. Tijdens het spelen kom je erachter dat je speciale levels kunt unlocken wanneer je genoeg tumoren verzameld hebt. Deze extra levels zijn extra moeilijk en frustrerend en hoewel ik de esthetiek en de uitdaging kan appreciëren, wil ik alsnog weten waar dit vandaan komt.

Het einde

Naar mijn mening zijn indie-games de personificatie van innovatie. Om deze reden heb ik gemengde gevoelens over The End is Nigh: hoewel de game speelt als een tierelier en een goede mix heeft van frustratie en verslaving, bevat de game niet de innovatie die we gewend zijn van McMillen. Het spel heeft het goede van Super Meat Boy genomen en in een nieuw jasje gestoken en de boel wat opgefrist.

Hier is op zich niks mis mee: waarom zou je iets maken wanneer het niet kapot is? Het spel is verre van kapot, maar wat het spel wel is, is voorspelbaar. Persoonlijk had ik liever gezien dat het tweemansteam een nieuwe weg in was geslagen en wat risico’s had genomen, in plaats van de oude bekende weg afgewandeld te hebben.