Voordat iedereen erover begint dat ik het spreekwoord fout heb: ik weet het. Maar ik daag je uit om The Bridge te spelen en ik garandeer je dat ook jouw hersenen een beetje de weg kwijtraken. The Bridge weet namelijk de wetten van Isaac Newton te combineren met het ontzettend intrigerende maar hersenbrekende werk van een van Nederlands getalenteerde kunstenaars: Maurits Cornelis Escher. Het resultaat: een puzzelgame waarin alles ‘draait’ om de wetten van de zwaartekracht en de raadselachtige tekeningen van M.C. Escher.

Om te beginnen dien ik te vermelden dat ik de game op de Wii U heb gespeeld, waarbij de Wii U gamepad bijzonder goed wordt benut. Gezien de gehele game zich beperkt tot het drukken op de A-knop om een deur te openen, lopen en het draaien van je scherm is het de bewegingssensor in de Wii U pad die de console de absolute favoriet maakt voor deze game. Dat gezegd hebbende dien ik misschien uit te leggen wat de bedoeling is, en hoe het komt dat je slechts drie acties hebt in de game.

In The Bridge speel je met een getekende personificatie van Escher, die al lekker tukkend onder een boom (net als Isaac Newton) wordt geconfronteerd met de wetten van de zwaartekracht, de vallende appel. Nadat je deze appel op je kruin hebt gekregen, lijkt het erop dat je jezelf richting je huis moet begeven, misschien voor een paracetamolletje. Eenmaal thuis begint het gezever: alle deuren zitten op slot, op een na. een dikke ‘I’ doet je al vermoeden dat je het eerste level betreedt, maar dat is pure logica. Je avontuur begint hier, en vanaf dit punt zul je gegarandeerd meer paracetamolletjes moeten nuttigen.

Ieder hoofdstuk is namelijk onderverdeeld in meerdere kamers, allen geïnspireerd op werken van Escher. Je hoeft slechts een ding te doen: zorgen dat je bij de deur komt en ‘Bob’s your uncle’. Maar was het maar zo eenvoudig. Als je een beetje bekend bent met de werken van M.C. Escher dan weet je dat niets is wat het lijkt en dat ieder werk een wiskundig raadsel vormt. Alles klopt, maar toch ook niet, zo ook in de levels van The Bridge. Toegegeven, het eerste hoofdstuk biedt niet echt enorme moeilijke puzzels, maar dat geeft je in eerste instantie de kans om de visuele stijl van de game te bewonderen. Fans van Escher zullen zeker ieder level kunnen waarderen, maar ook de niet-kenners kunnen niet anders dan toegeven dat The Bridge fraai is vormgegeven.

Geniet van het uitzicht zolang je dat kan, want vanaf het tweede level zul je wat meer moeten gaan nadenken over de oplossing. Deuren zijn vanaf dat moment vrijwel allemaal afgesloten met een of meerdere sloten, waarvan de sleutels her en der verspreid liggen, soms aan een handige ketting. Je zult dan ook eerst moeten zorgen dat je deze sleutels bemachtigt, wat ook weer makkelijker klinkt dan het is. Grote ballen in het level rollen namelijk gezellig mee wanneer je je puzzel draait en als er een ding zeer doet is het een levensgrote bal die over je heen dendert.

Gelukkig hoef je niet alles over te doen wanneer je onverhoopt geplet wordt door een van deze ballen. In plaats van respawnen kun je met een druk op de knop de gameplay terugspoelen tot een punt waarvan jij denk dat je het nog goed deed. Dit kun je oneindig vaak doen, dus als je toch nog twijfelt kun je altijd nog verder terug. Het is een feature die je ongetwijfeld vaker zult benutten dan je van tevoren voor mogelijk had gehouden.

Afijn, afgesloten deuren, sleutels en rollende ballen: is dat alles? Dat zou mooi zijn, maar nee. Escher stond om meer bekend dan alleen onmogelijke tekeningen, namelijk ook om zijn zwart-wit schilderijen, waarin vorm en restvorm centraal staan. Ook in The Bridge ontkom je er niet aan. Wanneer je wat verder vordert in de game zul je levels met ‘inversion’ tegen het lijf lopen. Wanneer je deze feature benut wordt je een negatief gekleurde versie van jezelf, maar ook Newtons wetten werken precies andersom. De wereld draait precies de andere kant op en ook alle objecten vallen of rollen exact in de tegengestelde richting, terwijl jij gewoon de juiste kant op blijft lopen. Doen je hersenen al zeer?

Voeg al het voorgaande bij elkaar en stel je levels met onmogelijke loops en twists voor en dan kun je je voorstellen dat The Bridge behoorlijke breinbrekers te bieden heeft, waarbij je wellicht momenten zult treffen dat je stopt met filosoferen en je overgeeft aan experimenteren met levels. waarvan er aan het einde van de rit 24 zijn, die je wanneer je wenst ook nog eens in gespiegelde modus kan spelen om het allemaal nog ingewikkelder te maken. Sommige levels zijn uiteindelijk zo ingewikkeld dat van tevoren beraden hoe je te werk zal gaan een zo goed als onmogelijke queeste vormt en je niets meer kan doen dan proberen, waarbij een hoog trial and error-gehalte gegarandeerd wordt.

Hoe lang je uiteindelijk over The Bridge doet, is dus geheel aan jou als speler. Ben je een hyperintelligente gamer met een oog voor wiskundige vraagstukken en vormde ‘de ring van Möbius’ voor jou totaal niks toe bij wiskunde, dan zal je er misschien in een uurtje of vier wel klaar mee zijn. Voor alle andere mensen die geen absolute wiskundige wünderkinder zijn zal The Bridge wel een paar uurtjes langer duren. Wil je die tijd nog wat langer rekken dan is er altijd nog de mogelijkheid om de game voor de volle 100% te voltooien door een twintigtal achievements te behalen. Een deel daarvan behaal je vrij simpel door gewoon je levels te voltooien, maar een enkeling vergt nog meer denkwerk.. nog meer. Alsof je hersenen nog niet genoeg gemarteld waren.