Tegenwoordig komen er steeds meer strategische games op mijn bordje terecht en dat is opvallend. Aangezien ik het strategisch inzicht van een fluitketel heb, is het wel de vraag of ik de beste persoon ben om een leger in oorlogstijden te leiden. Helemaal wanneer iedere actie grote consequenties kan hebben, duurt het meestal wel wat uurtjes voordat ik überhaupt door de eerste missie heen ben. Ook met het tweede deel uit de Banner Saga, The Banner Saga 2, was dat niet anders.

The Banner Saga 2 pakt de draad vrijwel direct na het origineel op. Na de grootschalige strijd in Boersgaard zijn de gevolgen in de groep nog goed merkbaar. Jij moet als Alette of Rook toch de strijders en vluchtelingen weer op touw krijgen, want de dreiging van de Dredge lijkt niet op te houden. Maar er is meer gaande: de Dredge lijken zelf ook op de vlucht te zijn en interne strubbelingen binnen de groep reizigers wordt voor sommigen te veel. Ruzies breken uit, mensen dwalen af en vriendschappen lopen stuk. Of zoals ze zeggen: All is fair in love and war.

Je merkt het al direct: hoewel The Banner Saga 2 een losstaande game is, is het wel degelijk onderdeel van een trilogie. Het origineel vormt een bron van informatie en achtergrond over de karakters en de wereld. Hoewel de game een korte video biedt in de vorm van “Voorafgaand in The Banner Saga” en de game prima te spelen is, raad ik je wel aan om het origineel eerst op te pakken. Dan krijg je namelijk pas de volledige ervaring.

Omdat het een doorlopend verhaal is (de game begint namelijk met hoofdstuk 8), is de game in veel aspecten hetzelfde. Het is aan jou de taak om samen met een grote groep vluchtelingen te overleven terwijl je onder een permanente dreiging staat van verschillende krachten. Deze groep, bestaande uit strijders en ‘de normale mens’, brengen allemaal hun eigen verhaal en personaliteit mee. Als leider van de groep is het dan ook aan jou om de groep zo veel mogelijk bijeen te houden. In de vele gesprekken krijg je keuzes voorgeschoteld om te bespreken met je lotgenoten, maar een verkeerde keuze kan vergaande gevolgen hebben. Een kleinere groep soldaten kan zomaar hun spullen pakken, of er kan ruzie ontstaan. Dingen die de moraal benadelen en impact hebben op het moment dat het er echt om draait: wanneer je onder aanval bent.

Regelmatig zal je namelijk het slagveld op moeten. Dit doe je met een groepje van je strijders, regelmatig bestaande uit mensen, Varl (letterlijk een reusachtig ras met grote hoorns op hun hoofd), Valka (mensen met magische krachten) en Horseborn. Die laatste groep is nieuw in The Banner Saga 2: een volk strijders die half mens en half paard zijn die langere afstanden op het slagveld kunnen afleggen en zelfs na een aanval zich nog kunnen verplaatsen voordat hun beurt ten einde komt. Inderdaad: hun beurt. The Banner Saga 2 is namelijk net als zijn voorganger een turn-based strategy game pur sang. Om de beurt nemen jij en je tegenstanders acties om zo te overwinnen.

Die beurten verlopen eigenlijk altijd in een vast patroon, beginnende bij het verplaatsen van je karakter. Daarna kun je er voor kiezen om de aanval te openen op een vijand door zijn pantser te breken, of een daadwerkelijke aanval te doen. Hierin zit ook meteen het venijn van The Banner Saga: je kunt iedere beurt maar een van de twee doen. Probeer je het pantser te breken van de tegenstander, dan gaat er niets van zijn gezondheid af. Maar probeer je een directe aanval te doen, dan loopt de vijand minder schade op omdat zijn pantser nog heel is. Nu gaat het motto ‘Op Wilskracht Sterk’ geheel op in de serie. Strijders kunnen wilskrachtpunten inzetten om extra schade te doen, of een speciale aanval te doen. Maar iedere strijder heeft maar een beperkt aantal wilskrachtpunten en deze zijn alleen terug te krijgen met specifieke acties, zoals het overslaan van een beurt.

En daarmee komt ook meteen het lastigste van de complete The Banner Saga-serie opzetten: keuzestress. Iedere keuze in de game kan namelijk je laatste zijn. Op het slagveld kunnen strijders bewusteloos en gewond raken. Je kunt ze dan beter een tijd beter van het slagveld afhalen, want gaan ze nog een keer neer zonder te genezen dan is het einde oefening. Of in gesprekken, waarbij het opbreken van de groep soms gevaarlijker kan zijn dan even op je tanden bijten en maar geen gelijk halen. Want een te kleine groep zorgt er al snel voor dat je de prooi wordt van de Dredge, rovers of andere kwaadwilligen. Alles met consequenties waarmee je moet leren leven. Of de Load-knop zoeken… dat is ook altijd nog een optie.

Of je wel of niet van strategische games houdt is een discutabel onderwerp. Maar waar iedereen het over eens kan zijn, is hoe prachtig de game is. We hebben het dan niet over grafische pracht en praal zoals je bij Uncharted 4: A Thief’s End of The Witcher 3: Wild Hunt ziet. Dit is een ander soort prachtig. The Banner Saga 2 voelt namelijk, net als zijn voorganger, aan als een met de hand geschilderd portret. Ieder beeld stuk voor stuk nauwkeurig ontworpen alsof het zo uit een prachtig sprookjesboek had kunnen komen. Of je nu in een klein dorpje bent, over de landen trekt of op het slagveld staat, het ziet er allemaal beeldig uit. Klein nadeel daarbij is dat de camera niet te draaien is op het slagveld, waardoor het soms lastig is om te zien wat er allemaal gaande is. Maar dat is slechts een kleine smet op het prachtige geheel.