Wanneer je naar de Tales of-serie en JRPG’s in het algemeen kijkt, zie je altijd een paar thema’s centraal staan. Dingen als vriendschap, familie en liefde met op de achtergrond het redden van de wereld en de eeuwige strijd tegen het kwaad. Het valt dan ook op wanneer een game plots uitschiet naar de andere kant van het spectrum. Een game duister genoeg om de lijnen tussen goed en kwaad te laten vervagen, die de moraliteit in twijfel trekt. Een game zoals Tales of Berseria.

Een bloedend hart

Als zestiende titel in de serie begint Tales of Berseria net als vele andere ervoor: in een klein dorpje in de schaduw van metershoge bomen. Net zo rustgevend en stil als het dorpje zelf, is het leven van de negentienjarige Velvet Crowe dan ook niet heel bijzonder. Samen met haar zwakke broertje en haar zwager gaat het leven kalm aan, al dan wel zonder zus. Deze kwam een aantal jaar eerder om het leven na een aanval van demonen.

Want hoewel er in het dorpje weinig van te merken is, lijkt de rest van de wereld te worstelen met de toenemende dreiging van de demonen. Op een noodlottige avond wordt ook het dorpje van Velvet aangevallen, waarbij haar broertje om het leven komt. Haar hart stroom haast letterlijk over met haat, woede en verdriet: een perfect recept om zelf een demoon te worden in de wereld van Tales of Berseria.

Wanneer de duisternis je overvalt

Versnel de tijdslijn met een kleine drie jaar en Velvet zit in de gevangenis. In letterlijk het diepste, donkerste gat dat de Exorcists konden vinden, glijden de dagen voorbij. Totdat op een dag haar celdeur wordt opengezet tijdens flinke rellen op het gevangeniseiland Titania. Het moment voor Velvet om haar zoektocht naar wraak te beginnen, eentje waarin ze zich door niemand laat tegenhouden.

Haat, verdoemenis, wraak en moord voeren de boventoon in dit verhaal en dat is toch echt wel iets anders dan wat we van de laatste titels in de serie gewend zijn. Daar was het thema vooral ‘vrijheid, blijheid’. Een flinke ommekeer, maar zeker geen slechte voor de serie. De game behandelt thema’s als wraak en verraad op een aardige manier, al blijft het natuurlijk een JRPG met overdreven emoties en theatrale gebaren waardoor het echt bloedserieus nemen nooit zal gaan.

Hetzelfde liedje

Hoewel de game thematisch een hele andere weg inslaat, zal voor fans van de serie de rest van de game vrij herkenbaar aanvoelen. Het volgt namelijk op heel veel gebieden de standaardformule van de Tales-reeks. Met je groepje kompanen uit alle uithoeken van het maatschappelijke systeem reis je de wereld rond. Je struint door open vlaktes, dungeons en dorpjes, terwijl je regelmatig met je neus in een gevecht valt.

Ook dit systeem voelt bekend aan, want Bandai Namco rust ook deze keer weer op het bekende Lineair Motion Battle System (LMBS). In dit systeem word je in een gevecht in een grote cirkel gezet waarna je linea recta op je vijand afstormt om flink wat rake klappen uit te delen. Gelukkig is daar dit keer wel een kleine tweak op gekomen: je kan je karakter nu vrij bewegen in plaats van enkel in een directe lijn.

Dit biedt meer mogelijkheden in je aanval en verdediging dan met het oude systeem. Zo kun je nu makkelijker weglopen van een vijand wanneer je in de penarie zit of kan je simpel om een vijand heenlopen om deze van de achterkant aan te vallen. Het vechtsysteem heet in Tales of Berseria dan ook het Liberation-LMBS. Ik ben nu al benieuwd waar de Japanners de volgende keer mee op de proppen komen.

Steel een ziel, deel een klap uit

Natuurlijk is niet alles identiek aan de vorige game, anders zou het maar een saaie bedoening worden. Wanneer je aan het vechten bent, kun je namelijk niet oneindig je gang gaan, maar heb je slechts beperkte mogelijkheden om een flinke combo uit te voeren. Bij iedere aanval (Arte) gebruik je namelijk een stukje van een Soul. Wanneer al je Souls leeg zijn, kun je nog wel aanvallen uitvoeren, maar is de kans heel erg groot dat de vijand deze zal counteren.

In plaats daarvan moet je dus even geduld hebben, in de verdediging gaan en wachten tot je Souls weer zijn aangevuld. Of je gaat tactisch spelen: met een goed geplaatste kritieke Arte kun je een Soul van je vijand stelen om deze aan je eigen arsenaal toe te voegen. Natuurlijk komt er dan ook het moment dat je aan je limiet zit qua Souls. Op dat moment ga je ‘fully mental’ en gebruik je een Break Soul. Een speciale aanval waarmee je flink wat schade kan aanrichten en als je het nog een beetje tactisch speelt, het tij kan keren op het slagveld.

Om Velvet maar als voorbeeld te nemen (je staat 99% van de tijd toch in haar schoenen): Wanneer je een Break Soul gebruikt, gaat Velvet in de hoogste versnelling en laat ze haar demonische hand de vrije loop. Deze verandert op dat moment in een grote klauw waarmee je heel wat meer schade aanricht en kan afsluiten met een lekkere combo. Je hebt echter ook de mogelijkheid om midden in je Break Soul nog een keer op de R2-trigger te rammen en deze periode te verlengen, maar niet zonder een extra prijs: naast een extra Soul, stroomt je HP in rap tempo leeg.

Déjà vu

Kans is groot dat wanneer je met Tales of Berseria aan de slag gaat, dit niet je eerste deel in de serie is. Het is immers niet de meest bekende serie om het JRPG-genre in te stappen. Wanneer je ook Tales of Zestiria hebt gespeeld zo’n anderhalf jaar geleden, zullen het echter niet alleen de vechtsystemen zijn die je bekend voorkomen. Ik had namelijk regelmatig last van een déjà vu terwijl ik aan het gamen was en dat komt omdat Tales of Berseria zich in dezelfde wereld afspeelt als Zestiria.

Gelukkig gaat het hier niet om het schaamteloos één op één overnemen van de wereldkaart, maar er zijn wel gelijkenissen te vinden. Sommige locaties, zoals de enorme kathedraal in de hoofdstad, zijn in beide games terug te vinden en te bezoeken alsook sommige gebieden en vlaktes. Zelfs sommige personages komen in beide games voor, ondanks dat er duizenden jaren tussen de twee games zit. Maar dat heeft weer vooral met de lore van de game te maken. Het is dan ook vooral een leuke verwijzing naar een vorig deel uit de serie, hoewel dat eigenlijk een volgend deel zou moeten zijn, omdat Berseria zich jaren voor Zestiria afspeelt. Enfin, ik dwaal af.

Een plaatje en een praatje

Ook de grafische stijl van de game is voor vele fans van het genre ondertussen geen onbekende meer, maar daarmee stuit je ook meteen op misschien wel het grootste probleem van de game. Deze begint er namelijk aardig gedateerd uit te zien, helemaal als je het vergelijkt met andere games in het genre zoals NieR: Automata of Final Fantasy XV.

Textures zijn plat en gedateerd, iets wat erg opvalt wanneer de camera te dicht bij de texture komt. Ook gezichtsuitdrukkingen en animaties geven soms het gevoel dat ze net zo goed uit Tales of Vesperia (2008) konden komen, wat voor een console als de PlayStation 4 niet de bedoeling is. Waarschijnlijk is dit te danken aan het feit dat de game ook nog voor de PlayStation 3 is ontwikkeld in Japan. Hoewel de keuze nog wel te begrijpen is, moet dit echt de laatste keer zijn voor de serie dat deze keuze wordt gemaakt en is het tijd voor een flinke visuele upgrade.

Waar games in de Tales-serie vaak om worden geroemd is de goede Engelse voice-acting. Hoewel in veel JRPG’s de Engelse stemmen de plank regelmatig misslaan, waren deze in voorgaande Tales-games spot-on. Helaas is Berseria hier uitzondering op de regel, want de Engelse stemmen zijn regelrecht irritant. De stemmen missen emotie en brengen het verhaal totaal niet over, in tegenstelling tot hun Japanse tegenhangers. Het is dan ook verstandig om de game vanaf het begin af aan op de Japanse stemmen te zetten.