Super Smash Bros. Ultimate

In 2014 konden we genieten van Super Smash Bros. voor de Wii U. Omdat het de eerste titel na Brawl was, en omdat Brawl een hele toffe verhaallijn had, waren mijn verwachtingen hooggespannen. Helaas wist Nintendo deze niet na te komen. Op het moment dat Nintendo Super Smash Bros. Ultimate aankondigde, hield ik mijn hart dan ook vast. Ging dit eindelijk weer een game worden waaraan ik mijn halve leven zou geven? Het wachten duurde lang, maar afgelopen vrijdag kon ik hem dan eindelijk checken. Cartridge in de Switch en een kleine update later kon het spelen beginnen.

Van tevoren kon ik mijn geluk al niet op nadat bekend werd dat er een verhaalmodus genaamd World of Light in Ultimate zit. Het is dan waarschijnlijk ook niet vreemd dat dit het eerste is dat ik checkte. De openingscutscene is er meteen eentje voor in de boekjes. Voorzien van meters kippenvel kon ik aanschouwen hoe alle personages van de game op een klif staan te kijken naar iets geks dat zich in de lucht afspeelt. De lucht vult zich met Master Hands en een voor een worden onze helden opgeslokt door het vijandige licht. De enige die weet te ontsnappen is Kirby, waarmee je het verhaal mag beginnen. Het is aan hem om de rest te redden en daarna de antagonisten Galeem en Darkhon te verslaan.

De wereld is een spelbord

Duidelijk wordt dat alle andere personages in een soort duistere staat zijn gebracht, te herkennen aan de rode gloed in hun ogen. De enige manier om ze uit deze staat te halen en ze opnieuw aan je team toe te voegen, is door ze te bevechten en te verslaan. De wereld van het verhaal is een soort spelbord te noemen die ik het beste kan vergelijken met de vormgeving van de Golden Sun-franchise. Jouw personage is in ware grootte zichtbaar en verplaatst zich over diverse geijkte paden door de miniatuurwereld. Tof is dat deze miniatuurwereld allerlei referenties bevat. Een gebouw in de vorm van een GameCube of een random Wii aan de kant van de weg? Het kan allemaal!

Op jouw pad bevinden zich vele tegenstanders en na het verslaan hiervan kun je ofwel een nieuwe Spirit krijgen, ofwel een personage weer naar het licht trekken, waardoor je weer met hem kunt spelen. Welke van de twee het is, ligt aan het level. Een vrijgespeelde Spirit kan jou voorzien van een speciale perk. Deze perks komen in allerlei soorten en maten en kunnen je van flinke bonussen voorzien. Verderop kom ik nog uitgebreid terug op de Spirits. Al knokkend weet je dus een weg te vinden in de wereld. Nou klinkt dat misschien vrij simplistisch, maar het tegendeel is waar. Elk level is voorzien van zijn eigen voorwaarden en dit zorgt voor diversiteit. Denk aan een hoge zwaartekracht waardoor je voor geen meter omhoog komt, of een gevalletje de vloer is lava, waardoor je continu schade oploopt.

Naast de afwisseling in gevechten weet ook het ‘spelbord’ je voor enkele verrassingen te zetten. Niet elk pad kan namelijk zomaar bewandeld worden. Soms wordt je weg geblokkeerd door een dicht hek of een kapotte brug. Aan jou om de bijbehorende Spirit te vinden die dat voor je op kan lossen. Ikzelf ben zeer tevreden over de manier waarop Nintendo de singleplayer vorm heeft weten te geven. Het enige minpuntje vind ik het gebrek aan cutscenes of verhaal. De opening is zo ontzettend tof dat je smacht naar meer. Ook het einde weet je flink weg te blazen. Tussendoor blijven cutscenes echter uit en dat voelt toch wel als een gemis.

Fighting vs. RPG

Waar Super Smash Bros. in de kern een fighter is, wist het in het vorige deel al wat RPG-elementen te krijgen dankzij de toevoeging van aanpasbare Mii-vechters. Nintendo weet dit met Ultimate nog een stapje uit te breiden door een skill tree en Spirits in de game te stoppen. De skill tree kun je uitbreiden door behaalde punten te spenderen en daarmee breid je algemene dingen zoals je aanvalskracht uit. Spirits zijn eigenlijk het beste te vergelijken met stickers uit eerdere games in de franchise. Aan het begin van een gevecht kun je ze als het ware op je vechter ‘plakken’ om deze zo de bonus te geven die bij deze Spirit hoort. Het toffe is dat alle Spirits gevormd zijn naar bekende voorwerpen of personages uit de diverse franchises van Nintendo. Zo kun je bijvoorbeeld Majora’s Mask, Xerneas of Tom Nook verzamelen. Er zijn meer dan 1200 spirits, dus je kunt even vooruit als je ze allemaal wilt vrijspelen.

De mogelijkheden van de Spirits lopen behoorlijk uiteen. Zo heb je er meerdere die zich richten op het versterken van je aanvallen of juist je verdediging. Anderen maken je juist weer immuun voor elementen, zoals de eerder genoemde lavavloer. Het is belangrijk om je Spirits goed uit te zoeken, want ze kunnen behoorlijk veel invloed hebben op de uitkomst van je gevecht. Je kunt dit zelf doen of door middel van auto fill. Zo was er een gevecht waar ik eigenlijk nog niet sterk genoeg voor was. Ik besloot het echter met Donkey Kong te proberen en koos ervoor drie Spirits mee te nemen die mijn Fist Attack verbeterden. Drie klappen, geen grapje. Het kostte me slechts drie klappen om die veel te sterke vijand van de rand te klappen. Heerlijk.

Spirits zijn in te delen in twee categorieën: primary en support. De primary is te levelen en is voornamelijk bepalend voor je totale aanvalspunten. Ook kun je sommige primaries verbeteren waardoor ze weer naar level 1 gaan, maar wel een heel stuk betere stats hebben. Hoe beter de primary, hoe beter je opgewassen bent tegen je vijanden. De primary bepaalt ook hoeveel support Spirits je mee kunt nemen. Iedere primary Spirit heeft namelijk een andere hoeveelheid slots. Mocht je een Spirit nou helemaal niks vinden, dan kun je ervoor kiezen deze weg te doen. In ruil daarvoor krijg je een specifieke Core. Door bepaalde Cores te combineren kun je weer nieuwe Spirits oproepen. De Spirits zijn in de singleplayer naar elk gevecht mee te nemen. Buiten de singleplayer om kun je de optie aan of uit zetten om Spirits mee te laten helpen, wat jij het prettigste vindt spelen.

Meer dan singleplayer

World of Light en de bijbehorende Spirits nemen het grootste gedeelte van deze review in. Dit komt met name door de hoeveelheid die erover te vertellen is en de nieuwigheden die daarbij komen kijken. Dit betekent echter niet dat er in de rest van de game niks te doen is. Meerdere oude mogelijkheden maken hun opwachting. Denk hierbij aan de Smash-modus die je tegen de AI of vrienden kunt spelen. Je kunt hier de omstandigheden van het gevecht op allerlei manieren aanpassen, zodat elk gevecht weer anders (en vervelender) wordt. Daarnaast passeren de Classic Mode, Mob Smash, waarin je kunt knokken tegen hordes tegenstanders, het behalen van Challenges en het vormgeven van jouw eigen Mii-personage weer de revue. Het is allemaal bekend en het werkt nog allemaal even lekker.

Nieuw is de mogelijkheid om in een tournament mee te doen. Door tegen de AI te vechten krijg je een steeds hogere rang en als je goed genoeg bent, sta je uiteindelijk in de finale. Ook is de modus Squad Strike toegevoegd, waardoor je het in een squad tegen anderen op kunt nemen. Daarnaast is er een modus waarbij je het gehele roster aan vechters af gaat en pas klaar bent als je ze allemaal hebt gehad. Hierbij speel je wel enkel met de personages die je al hebt vrijgespeeld. Nintendo is dus met wat nieuwe dingetjes gekomen om het speelplezier zo lang mogelijk hoog te houden.

Dit speelplezier is met name te merken wanneer je met wat vrienden op de bank aan het spelen bent. Knokken tegen de AI is leuk, maar het tegen vrienden opnemen maakt de uitdaging net wat groter. Door de diversiteit aan modi, personages en levels valt er genoeg te doen en dat maakt het perfect om een avond op de bank door te brengen. Een paar potjes smashen kan je vriendschappen enorm verbeteren of juist verslechteren, dat ligt maar net aan de manier van spelen…

Knokken op het wereldwijde web

Amiibo zijn ook in Super Smash Bros. Ultimate weer in te zetten. Wanneer je een amiibo hebt die ook een vechter is in de game, dan kun je deze oproepen om je even te komen helpen. De amiibo zijn ook te levelen, waardoor ze je nog beter bij kunnen staan in de strijd. Wanneer je een amiibo op het apparaat zet, kun je deze koppelen aan een van de accounts op de Switch, hetzelfde als in de game voor de Wii U. Heb je een amiibo in je kast staan die geen onderdeel is van het roster, geef deze dan ook een kans om te stralen op het access point van de Switch. Dikke kans dat je op deze manier een nieuwe Spirit vrijspeelt.

Ook de online modus keert terug waarbij je het online tegen andere vechtfanaten op kunt nemen. Dit is echter wel alleen mogelijk wanneer je in het bezit bent van Nintendo Switch Online. Online werkt in principe prima en het is leuk om net wat meer uitdaging te hebben van een tegenstander. Ook kun je kiezen de Spirits wel of niet aan te zetten. Doe je het niet, dan doe je het enkel op je eigen skills, maar als je ze aanzet krijg je de kans om jouw Spirits in een heftige strijd te testen. Een groot nadeel is het feit dat de connectie peer-to-peer is. Nu geeft het beginscherm wel aan dat je een bepaald niveau internet moet hebben om deel te kunnen nemen, maar daar glippen er duidelijk nog wel eens een aantal doorheen. Resultaat: lag!

Niet voor niets Ultimate

Nintendo heeft deze game de subtitel Ultimate meegegeven en dit zeker niet zonder reden. Hoewel alle bovenstaande gameplay al alles in de franchise weet te overtreffen, zijn de personages de reden voor deze naam en dan voornamelijk de hoeveelheid personages. Alle personages van de voorgaande games zijn in Ultimate te vinden en inclusief nieuwe vechters zijn dat er in totaal meer dan 70. Dat dat ontzettend fijn is, hoef ik je vast niet te vertellen. Nog eens extra fijn is het feit dat je begint met de eerste acht en je de rest stuk voor stuk moet vrijspelen. Niks is leuker dan knokken met een personage waar je hard voor hebt moeten werken om hem te krijgen.

Veel van de personages zijn Echo Fighters. Dit houdt in dat ze eenzelfde moveset hebben, maar wel een geheel ander personage zijn. Denk hierbij bijvoorbeeld aan Lucina en Marth of Ryu en Ken. Daarnaast passeren ook enkele volwaardige nieuwkomers de revue, zoals King K. Rool, Ridley en Inkling. Tijdens het spelen merk je dat Nintendo veel moeite heeft gedaan om elk van deze vechters van een eigen smoel te voorzien. Ze spelen op een manier die soepel aanvoelt en die recht doet aan de personages die ze zijn. Inkling weet bijvoorbeeld iedereen onder te verven met een enorme kwast, precies zoals deze dat in Splatoon ook doet.

De grote hoeveelheid personages is de kers op de taart die de gameplay is. Combineer dit met de 800 levels en de ruime muziekkeuze van de titel en de kers wordt nog sappiger. Fans roepen al tijden om weer eens een singleplayergame en man, wat heeft Nintendo dat geleverd met deze titel. Spirits haken in op deze ervaring en maken het geheel nog weer beter. Dat in combinatie met de vele mogelijkheden die in de eerste delen al stonden als een huis, maakt dat deze titel zich met recht ‘Ultimate’ mag noemen.