Op onverklaarbare wijze heb ik het voor elkaar gekregen om Super Mario World volledig langs me heen te hebben laten gaan. In plaats van dat ik me in een hoekje diep moest gaan schamen, heb ik Super Mario World bij wijze van algemene opvoeding alsnog gespeeld. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.

Toen vorig jaar de Nintendo Mini Classic: Nintendo Entertainment System werd aangekondigd en ik volledig de boot miste, baalde ik als een stekker. Dit jaar kwam Nintendo aanzetten met het vervolg, de Nintendo Mini Classic: Super Nintendo Entertainment System (SNES Mini), en dus stond ik in de startblokken om er een te kopen. Ik was dolgelukkig toen ik er op de releasedag een wist te bemachtigen. Het is voor mij de eerste aanraking met een generatie aan klassiekers die ik nog nooit gespeeld had en ik wist dat er maar één game de eerste kon zijn: Super Mario World.

Verliefd worden

Ik weet niet of ik me een groot fan kan noemen van Mario, maar ik houd van de Mario-games. De 3D Mario-games heb ik dan ook allemaal in verschillende mate gespeeld, maar het waren de 2D Mario-games waarvan ik er een aantal heb gemist. De grootste zonde is Super Mario World. Direct bij het opstarten van de game en het zien van het introductiescherm werd ik intens blij door de heerlijke soundtrack, waarmee ik dan weer wel bekend ben, en het zien van een kleine kleurrijke Mario die voor het eerst op de rug van compagnon Yoshi springt. Het mag dan nu wel zo zijn dat Mario Yoshi eigenlijk mishandelt, maar dat zie ik even door de vingers.

Super Mario World Gameplay 1
Pixel Vault

Naast dat de soundtrack fantastisch is en het er grafisch nostalgisch uitziet, barst Super Mario World net als Super Mario Bros. 3 ook heerlijk van de kleuren. Grafisch kan het natuurlijk niet tippen aan hoe games er tegenwoordig uitzien, maar 16-bit graphics zijn dan ook wel deels de charme van oude spellen. De felle kleuren springen er direct uit en het geeft een plezierig gevoel. Combineer deze kleurrijke wereld met de meesterlijke gameplay waar niemand aan kan tippen en het spelen is gewoonweg genieten. Ik verbaas me er soms nog steeds over dat het zo lekker wegspeelt. Het is natuurlijk al de vierde Super Mario-game, dus ik had eigenlijk beter moeten weten. Aan de andere kant is het wel de eerste Mario-game die ooit is ontworpen voor de Super Nintendo.

Gefrustreerd raken

Nu ben ik sowieso wel iemand die wel eens gefrustreerd kan raken van gamen. Voor Super Mario World was het dan ook niet moeilijk om dat voor elkaar te krijgen. Dit probleem komt voort uit twee dingen. Ten eerste ben ik nooit de beste geweest in platformers, hoewel ik ze altijd wel erg leuk vind om te spelen. Ten tweede ben ik iemand die soms net even iets te snel wil gaan en daardoor breng ik mezelf in de problemen. Zo weet ik het constant voor elkaar te krijgen om levens te verspillen aan het snel door een level proberen heen te rennen. Zo houd ik de Y-knop bijna als regel vast, waardoor ik altijd voor m’n gevoel met honderd kilometer per uur door het level heen ren. Het is natuurlijk niet de schuld van de game, maar volledig die van mezelf.

Aan de andere kant is het dan wel weer erg lekker als het me lukt om met een hoog tempo door een level heen te komen en geeft het me een extra gevoel van overwinning. Tuurlijk, het kost me uiteindelijk veel meer tijd en levens om een level te halen, maar het is wel merkbaar dat ik van m’n fouten leer. Het vervelende is wel, en dat merk ik voornamelijk omdat het niet meer van deze tijd is, dat je pas kunt opslaan nadat je een aantal levels hebt gedaan. Nu kun je zeggen: “Maar Luuc, de SNES Mini heeft een extra save-functie voor als je dat nodig hebt”, maar dat had de Super Nintendo vroeger ook niet, dus mag ik die functie van mezelf nu ook niet gebruiken. Ik ga voor de authentieke ervaring en geniet van elk moment, ondanks mijn eigen frustraties.