Super Lucky’s Tale

Nostalgie kan een krachtige emotie zijn. Het kan ervoor zorgen dat we vol hunkering terugkijken naar een bepaald moment in de tijd. Het kan er ook voor zorgen dat we denken: ‘Toen was alles beter!’. Super Lucky’s Tale lijkt op deze emoties in te spelen en slaagt hier minstens gedeeltelijk in.

Tijdens hetzelfde post-E3 Nintendo evenement waar ik Luigi’s Mansion 3 in handen kreeg, mocht ik ook de Switch-versie spelen van Super Lucky’s Tale. De game is gemaakt door het relatief kleine Playful Corp. en het is onwaarschijnlijk dat je al eens van de game gehoord hebt. Hoewel Super Lucky’s Tale al in november van 2017 uitkwam voor pc, PlayStation 4 en Xbox One, kreeg de game niet veel bekijks en raakte deze ondergesneeuwd door de andere vele games die in dat tijdsbestek uitkwamen. Nu wordt de game echter ook uitgebracht voor Nintendo Switch en met een vijftien minuten durende demo kreeg ik een kijkje in de schattige wereld van Super Lucky’s Tale.

Een klassiek verhaal

Zoals de naam van de game al suggereert, volg je in Super Lucky’s Tale het verhaal van Lucky, een jonge vos die graag een superheld wil zijn. Deze droom mag hij proberen te vervullen wanneer zijn zusje the Book of Ages onder haar hoede krijgt. Op dat moment zweert hij haar te helpen met het beschermen van het magische en belangrijke boek. Dit gaat echter al snel mis, want een slechte kat genaamd Jinx steelt het boek. Nu is het aan Lucky om door de magische werelden te reizen om stukje bij beetje het boek terug te winnen van de slechterik.

Ik wil graag stellen dat het verhaal van Lucky’s Super Tale alles behalve origineel is. Het doet sterk denken aan de kleurrijke, pg-friendly action-platformers die we allemaal in de jaren negentig hebben gespeeld (mits je zo oud als ik bent natuurlijk). Sterker nog: de game voldoet aan alle clichés die we kunnen bedenken.

Zo zijn er een groot aantal simpele doch leuke puzzels te vinden en zijn er door de levels heen honderden muntjes te verzamelen. Hier en daar zweven wat letters rond. Wanneer je deze allemaal verzameld hebt, spellen ze ‘Lucky’ en krijg je een klavertje vier. Verder heb je niks aan al die collectibles, buiten het feit dat ze je iets te doen geven. Mocht je namelijk geen fluit geven om al die kleurrijke afleidingen, dan is Super Lucky’s Tale een retelineaire platformer die weinig uitdaging te bieden heeft.

Ode of satire?

Dit steekt fel af tegen de huidige generatie games, waar alles in connectie moet staan met een overkoepelend narratief waarin de ‘keuze’ van de speler ‘impact’ moet hebben op het verloop van deze narratief. In de huidige generatie heeft nagenoeg elke titel een rpg-element, waarin je zelf garant staat voor de groei die je doormaakt. Hiervan is niks te bekennen in Super Lucky’s Tale.

Playful Corp. heeft in het verleden aangegeven dat de game met opzet gemaakt is met de clichés van het tijdperk van de jaren negentig. Een ware ode aan deze tijdsperiode. Het interessante is dat dit twee effecten heeft. Ten eerste is het mogelijk dat de game jouw fijne herinneringen aan de Mario’s en de Spyro-games uit die periode weer aanwakkert, gepaard met een krachtig gevoel van nostalgie. Een tweede effect kan zijn dat die nostalgie versplinterd wordt door de realisatie dat de games van vroeger ontzettend leeg en omslachtig zijn.

Hoewel bij mij het tweede effect wel degelijk aan de orde was, vond ik het ook weer eens verrassend om een game te spelen die met opzet niet voldoet aan de hedendaagse standaard. Als je de game neemt voor wat het is, is Super Lucky’s Tale redelijk vermakelijk. De game ziet er waanzinnig gekleurd en schattig uit. De controls werken soepel en dat maakt het puzzelen simpel en vrij van frustratie. Zolang je maar niet te veel van de game verwacht, blijft het prima.