Toen in 2014 Cyanide met Styx: Master of Shadows aan kwam zetten, was ik niet direct gecharmeerd van de sluiperige aardman Styx. De onhandige controls, de belabberde edge detection en de matige graphics waren niet bepaald punten die me lyrisch maakten. Omdat ik in eerste instantie Middle Earth: Shadow of War ook niks vond en die later toch ging waarderen, gaf ik Styx een herkansing door Styx: Shards of Darkness eens te proberen. Wat blijkt nu, Cyanide heeft best veel dingen verbeterd, maar sommige ook niet.

Wat allerminst veranderd is, is Styx zelf. De grofgebekte en stelende aardman is nog even groen en lelijk als voorheen. Ook qua vocabulaire is Styx nog steeds dezelfde gebleven. Styx: Shards of Darkness is namelijk doorspekt met f-bombs en schunnigheden, net als zijn voorganger. Dit is voor de fans van Styx dan ook lekker meegenomen. Stealth-games zijn er al genoeg en Styx: Shards of Darkness vormt niet bepaald een uitblinker in dit genre, maar het ongegeneerde taalgebruik van onze protagonist zorgt toch voor een geheel eigen smoel in dit genre.

Nu zijn er ook wat dingen wel veranderd, waarvoor ik Cyanide behoorlijk dankbaar ben. De meest opvallende verandering is het uiterlijk van de game. Waar Styx: Master of Shadows me niet wist te imponeren, doet Shards of Darkness dat juist wel. De keuze om de game te laten draaien op de Unreal Engine 4 is absoluut een goede geweest. Het is bijna knap te noemen hoe Cyanide een lelijk onderdeurtje nog zo wonderschoon op het scherm weet te toveren. Op wat ongelukkige clipping-foutjes na, zit het met de textures van de protagonist, maar ook van de NPC’s, wel goed.

Ook de levels waarin je met Styx alles moet jatten wat los en vast zit, zien er pico bello uit. Vooral wanneer je het voor elkaar hebt gekregen om zonder te sterven een hooggelegen punt te bereiken, valt er genoeg te zien om eventjes bij stil te blijven staan. Heel veel tijd om van het uitzicht te genieten, heb je uiteindelijk niet. Er is namelijk een klus te klaren en die klaart zichzelf niet. Daar zijn de grijpgrage klauwen van Styx voor nodig. Voor sightseeing ga je maar een andere stealth-game spelen, zoals Assassin’s Creed.

Maar goed, waar waren we gebleven. Juist. Styx mag in Shards of Darkness exact doen waar hij goed in is: ongezien blijven en in de tussentijd de nodige spullen ontvreemden. Het mooie van deze game is dat je als speler zelf mag bepalen hoe je dat doet en welke route je daarvoor kiest. Dit geeft je van meet af aan een gevoel van enorm veel vrijheid. De opties lijken eindeloos. Ga je al moordend door het level of klamp je je vast aan alles wat een schaduw werpt, het is aan jou. Beide methodes hebben hun eigen valkuilen. Verkies je stealth, dan zal je geduld en gevoel voor timing moeten hebben. Verkies je de brute aanpak, dan zal je moeten accepteren dat de halve stad je opjaagt.

Dat opjagen is overigens iets waar de vijand behoorlijk goed in is. Ondanks het feit dat men stekeblind lijkt wanneer het maar een beetje donkerder wordt, zitten ze je wel behoorlijk op de hielen wanneer je je lelijke tronie laat zien. Gespot worden is dan eigenlijk ook einde verhaal, gezien hun aim loepzuiver is. Gelukkig kun je diverse voorwerpen gebruiken om nietsvermoedende NPC’s af te leiden, kun je een handige kloon uitbraken om je te assisteren in je queeste en kun je je geliefde amber spenderen aan een tijdelijke onzichtbaarheid. Om er zeker van te zijn dat je hierdoor niet overpowered raakt, is de cloak van zeer korte duur en kun je alsnog een hoop dingen omstoten, waardoor je cover meteen naar de vaantjes is. Nee, een level doorkruisen is zeker niet gemakkelijk.

Toch komt op een gegeven moment de doorn in ieder ontwikkelaars oog een keer tevoorschijn en dat is ook nu het geval. Styx: Shards of Darkness wordt namelijk op een gegeven moment behoorlijk repetitief. Hoewel je als speler de vrije hand krijgt om de game te spelen zoals je wilt, lijken alle levels qua opzet verschrikkelijk op elkaar. Wanneer je eenmaal een favoriet plan van aanpak hebt gevonden, zul je daar vaak bij blijven. Gezien je je in ieder level puur en alleen bezig bent met een item stelen en jezelf naar de uitgang begeven, gaat de verrassing er al snel vanaf. Het blijft een kwestie van de beste weg bepalen en daarbij blijven, terwijl je in de tussentijd afrekent met storingsfactoren.

Toch is er nog een ding wat elk level een uitdaging maakt, namelijk de besturing van Styx. Net als in Styx: Master of Shadows is de goblin niet de handigste wanneer het om de besturing gaat. Lopen, sluipen en kruipen gaat allemaal prima. Zodra je een sprongetje naar een richel of van een touw moet maken, wordt het andere koek. Styx springt namelijk alsof hij een fles helium heeft leeggezogen en zweeft als het ware naar de overkant. Dit is heel fijn als je een flinke gap moet overbruggen, maar het is verschrikkelijk onhandig wanneer je naar een richel springt. Vooral wanneer de gewenning er nog niet is, spring je vaker voorbij de richel dan ernaartoe, wat resulteert in onnodig veel deaths en de bijbehorende (en soms bloedirritante) continue screens.

Hoezo bloedirritant? Nou, Styx denkt namelijk dat hij lollig is in deze scenes. Soms is hij dat ook, maar vaker niet (en dit is inderdaad een persoonlijke mening). De Terminator-imitatie vind ik nog te doen, maar de opmerking dat de ‘spring-knop niet tussen je billen zit’ slaat bij mij de plank mis, alsook het cynische ‘zal ik anders de game spelen zodat jij telkens kan sterven’ en ‘je weet dat de controller met je voeten bedienen je geen achievement oplevert’. Daarbij lijkt Styx ook iets te hebben tegen Assassin’s Creed, wat duidelijk wordt gemaakt door er telkens de draak mee te steken. Laat ik nu net een van de grootste fans van die franchise zijn. Afijn…

Mijn laatste punt van gezeik betreft de audio, waar de afdeling voice acting en de afdeling lip sync niet echt met elkaar om de tafel hebben gezeten. De audio zit er in gesprekken vaker naast dan dat het accuraat is. Ook qua muziek is het allemaal een beetje lafjes. Verwacht geen epische scoring wanneer je Styx: Shards of Darkness gaat spelen. Ook hier is het helaas veel van hetzelfde.