“Styx: Master of Shadows? Dat klinkt niet veelbelovend, maar ik zal de game checken” klonk het toen ik de naam hoorde vallen. Wie kan het me kwalijk nemen, de game is geen grote naam. Tijdens het spelen van de game kwam ik er al gauw achter dat de game een aantal van mijn “gaming-acupunctuur-pleasure-points” wist te raken. Een unieke High-Fantasy-wereld? Check. Toffe voice-acting? Check. Goed geïmplementeerde stealth-gameplay? Zeker check! Ok Styx: je hebt mijn aandacht.

Games checken op evenementen zoals gamescom biedt altijd leuke kansen. Je ontmoet nieuwe mensen, speelt (over het algemeen) toffe games en het pakt altijd uit als een groot feest. Wat je echter nooit kunt, is echt op je gemak gamen. Bij games zoals Street Fighter, FIFA of Mario Kart bijvoorbeeld is het geen probleem dat het druk is en overal luide muziek speelt. Maar wanneer je een game speelt die de speler in de wereld wil trekken door lange cutscenes, onheilspellende muziek en goede voice-acting, zijn dit verre van ideale omstandigheden. Dit lukt natuurlijk veel beter in je huiskamer in het donker met alle lampen uit voor een bioscoopervaring. Dat was niet aanwezig, maar dat is geen probleem. Styx liet een positieve indruk achter.

Styx Master of Shadows 003

Styx: Master of Shadows wordt gemaakt door de studio Cyanide en wordt uitgegeven door Focus Home Interactive. De game is een prequel voor ‘Of Orcs and Men’, ook door Cyanide. Hoewel Of Orcs and Men een rechttoe rechtaan RPG was, is Styx (zoals de titel al verklapt) een stealth-game. De game kent nog steeds wat RPG-elementen, maar de kern van de gameplay bestaat uit sluipen en ongezien blijven terwijl je de broekzakken van anderen leeghaalt. Je speelt als Styx, de enige goblin in een wereld met alleen Orcs en mensen, die de kunsten van stelen en moorden onder de knie heeft. Het is jouw taak om het hart van de Worldtreeelen. Die geeft de eigenaar ongekende wijsheid en zal Styx de kennis verschaffen om erachter te komen wie hij is, waarom hij een goblin is en wie hem heeft gecreëerd.

Op gamescom heb ik het begin van de game gespeeld, wat net als in andere games als tutorial fungeerde. Styx werd gevangen genomen (of dit zijn plan was of niet was niet duidelijk) en na het ontsnappen uit zijn cel begeleide ik Styx door allerlei omgevingen. Vanwege het stealth-genre ging ik ervan uit dat de game te vergelijken was met Thief. De gameplay bestond uiteraard uit in de schaduwen blijven, walk-cycles van wachters bestuderen en gebruikmaken van de omgevingen, maar de manier hoe Styx speelde kwam niet over als een traditionele stealth-game. Styx had veel meer bewegingsvrijheid dan de norm in dit soort games. Een vergelijking met Zelda of Darksiders was eerder op z’n plaats, waar de nadruk op ontwijken en puzzelen ligt en minder op de combat. Dit maakt de game gelukkig niet makkelijker: dankzij de extra moves zoals springen (iets wat Solid Snake en Garrett nog niet beheersen), worden de puzzels moeilijker. Je moet in sommige gevallen rekening houden met meerdere niveaus met veel meer wachters. Styx is per definitie geen puzzelgame maar elke kamer van de kerker waar ik me in bevond was in zijn geheel z’n eigen kleine puzzel.

Dat betekent niet dat je altijd passief aan het spelen bent als het op vechten aankomt. De tutorial gaf weldegelijk de gelegenheid om een robbertje te knokken. De combat leek niet veel diepgang te bevatten, waarschijnlijk om de frontale aanpak minder aantrekkelijk te maken. De as van de combat lag op de parry-beweging die Styx uit kon voeren. Vanuit een succesvolle parry heeft de speler de mogelijkheid om gratis hits uit te delen. Zonder de parry was het zeer moeilijk om te winnen en tegenover meerdere vijanden delf je in no time het onderspit. Je hebt items die je in verschillende situaties kunnen helpen, maar de wachters één voor één uitschakelen door middel van takedowns of een vlugge steek in de rug is ook hier de manier om mensen het zwijgen op te leggen.

Tijdens het spelen merkte ik wel op dat niet alles werkte zoals het hoorde. Styx zelf speelde een beetje zweverig, alsof hij elk moment door hetgeen ging zakken waar hij op stond. Ik werd bijna gesnapt omdat Styx een muurversiering (die door de speler gebruikt kan worden om aan te hangen) weigerde vast te pakken. Het lukte me wel toen ik de sprong faalde en de verkeerde richting opging. De animaties van de NPC’s zijn stijfjes en over het algemeen ziet de game er als een zeer mooie PS3-game uit. Dat klinkt niet slecht, totdat je je realiseert dat dit een next-gen game is en ik de game op de PS4 speelde. Teleurstellend als je nagaat hoeveel krachtiger de PS4 eigenlijk is. Gelukkig dat er rechtsboven in beeld “WORK IN PROGESS” in koeienletters stond. Ik zou het bijna vergeten. Styx: Master of Shadows komt uit voor de Xbox One, PlayStation 4 en PC. Een releasedatum is niet bekend, maar de game staat gepland voor een release ergens in 2014.