Als je vandaag de dag langs de winkelrekken in je lokale gamestore loopt of eens rondsnuffelt in een digitale store, dan zul je al gauw merken dat de games van tegenwoordig draaien om meer, groter en beter. Niet zo gek, gezien dat hetgeen is waar de meeste gamers om blijven vragen. Indie developers moeten dan ook van goeden huize komen, willen zij nog opvallen tussen al die AAA-titels, wat soms best jammer is. Zo ook in het geval van Pixelnest, dat met Steredenn juist de eenvoud in een game wil behouden. Dat eenvoud niet altijd inherent verbonden is met saai, dat weten zij met Steredenn verbazingwekkend goed te bewijzen.

Nu heeft de game zijn naam al niet mee in Nederland, gezien ik bij het zien ervan gelijk moest denken aan Steradent. Je weet wel, die tabletten waar je grootouders hun ivoren maalstenen lekker in laten bruisen tot het ochtendgloren. Nu kan ik je alvast vertellen dat het in de verste verte niet zo oudbollig is, maar juist heerlijk uitdagend. Steredenn heeft namelijk maar een ding gemeen met je grotouders: het ziet er ‘ouderwets’ uit. Maar dat is dan ook het enige. Steredenn is namelijk een horizontal shoot ‘em up die niet zou misstaan in de klassieke arcadekasten, vooral dankzij zijn pixelachtige design. Om de boel wel weer een beetje naar de 21e eeuw te trekken, kiest Pixelnest wel voor een uitgebreid kleurenpalet dat soms het glazuur bijna van je tanden laat springen.

steredenn_intro

Het verhaal, voor zover dat er is, is flinterdun. Je moederschip wordt naar de bertverderrie geschoten, je ontsnapt en vliegt lichtjaren door om alles wat maar enigszins op een vijandelijk schip lijkt een wederdienst te bewijzen. Tot zo ver het verhaal van Steredenn, wat eigenlijk best vergelijkbaar is met elk ‘verhaal’ dat in een shmup zit. Mja, lekker dan. Een beetje rondvliegen en schieten op dingen. Super boeiend. Ik weet dat het tergend eentonig over dreigt te komen, maar ik beloof je dat dat het niet is. Steredenn is namelijk bijzonder verslavend, wat waarschijnlijk te danken is aan de moeilijkheidsgraad van de game.

Steredenn is namelijk niet een game die je met twee vingers in de neus uitspeelt, verre van zelfs. De game blijft trouw aan het concept van klassiekers als Thunderforce (voor die mensen die deze kneiter op de Mega Drive hebben kapotgespeeld) en R-type voor de SNES. Je begint met je schild vol, knalt op alles wat los en vast zit en neemt het aan het einde van iedere run op tegen een stageboss die je het leven nóg zuurder maakt. Het grootste verschil tussen de eerder genoemden en Steredenn is dat Steredenn niet doet aan meerdere levens of een continue. Is je schild kaduuk, dan is het over en uit en kun je gezellig van voor af aan beginnen. Regeneraten zit er niet in, behalve als je de stageboss verslaat. Bij mij is het gebleken dat dat al erg vlug in de game kan gebeuren, wat niet per se aan mijn schietkunst ligt. Hoewel de besturing van je schip zo goed als feilloos is, kan een andere unieke feature soms voor verrassingen zorgen.

Waar het wel aan kan liggen is namelijk het feit dat de level-indeling van Steredenn zo onvoorspelbaar als wat is, al is dat niet direct iets negatiefs. Geen enkele run is exact zoals deze eerder was. Dat je weer lekker vanaf level 1 mag beginnen, betekent dus niet dat alle vijanden weer op dezelfde plek spawnen. Het betekent zelfs niet dat je dezelfde vijanden voorgeschoteld krijgt. Hierdoor voelt ieder level ‘vers en nieuw’ aan. Wat soms wel iets vervelender is, is de hoeveelheid vijanden die je in een level te verwerken krijgt tegenover de eindbaas die je gaat ontmoeten. Hoewel de eindbazen wel telkens ‘soort van’ hetzelfde zijn, kan het wel eens voorkomen dat je na een vrij eenvoudig level ineens een behoorlijk overpowerde eindbaas voorgeschoteld krijgt. Het is me meer dan eens overkomen dat ik dacht “Wow, dat ging smooth” en dat ik dan binnen no-time door de stageboss verpulverd werd omdat ik mijn wapens had uitgekozen op het level wat ik juist doorkruiste.

Inderdaad, je hebt het goed gelezen. In Steredenn krijg je (net als in andere bekende shmups) de mogelijkheid om van wapen te wisselen, al is dat wel van tijdelijke aard. Bij het vernietigen van enkele vijandelijke schepen droppen deze upgrades, waarvan je zelf mag bepalen of je deze aanneemt of niet. Instinctief neem je elke upgrade voor lief, maar wanneer je Steredenn wat vaker speelt, zul je merken dat niet iedere upgrade een verbetering is voor jouw geprefereerde speelstijl. Zo moet een behoorlijk krachtige laserstraal van tijd tot tijd rechargen (wat je een open doel maakt) en zorgen diverse ‘bot weapons’ voor wat vuurkracht op afstand, al verlies je dan wel de mogelijkheid om zelf te schieten. Zit je in een tjokvol veld, dan zul je dus moeten dodgen voor je leven, mits dat een optie is. Nu is ‘the art of dodging’ wel een skill die je wil masteren, want stagebosses verslaan zonder die skill is vrijwel onmogelijk. Ik zeg twee woorden: bullet hell. Het verslaan van zo’n tergende boss wordt dan weer wel beloond met een aangevuld schild en een voertuig-upgrade. Denk hierbij aan extra schade toebrengen met je wapens, kortere herlaadtijd of het minder snel verliezen van je multiplier.

Nu kun je gelukkig je ‘dodging skills’ proberen bij te schaven door stagebosses te oefenen in de Arena Mode, waar je zonder al te veel druk te voelen het aanvalspatroon van iedere stageboss kan bestuderen, zodat je in je volgende run wat beter beslagen ten ijs komt. Het enige nadeel wat aan de Arena Mode kleeft, is dat je alleen kan oefenen tegen bosses die je al eens eerder verslagen hebt. Ach, je kan het ook zo zien, zo blijft iedere nieuwe boss weer een nieuwe verschrikking.

Een derde modus is de Daily Run, waarin je eenmaal per dag een level voorgeschoteld krijgt en moet proberen je topscore te behalen. Je score verbeteren is hier dus niet aan de orde. Je eerste run is ook gelijk je definitieve, waardoor de druk om een zo goed mogelijk score te behalen er dik op ligt.

Een goede game kan uiteraard niet zonder een passende soundtrack, en Steredenn heeft in mijn optiek een uitstekende. Nu verschilt smaak natuurlijk, maar een frantic space shmup vraagt natuurlijk om begeleiding van elektronische muziek. Laat het nou zo zijn dat Steredenn die dus heeft gekregen, al is het wel meer opzwepende elektronische metal die op de achtergrond meedreunt. Mij hoor je er niet over klagen in ieder geval, en eerlijk gezegd is het de ideale muziek om ander ruimtegespuis mee uit het luchtruim te bonjouren. Moeten ze m’n moederschip maar niet slopen.