Stellar Interface

Stellar Interface is een rogue-like indie game die op 21 november 2016 uitgekomen is. De uitgever en ontwikkelaar ImaginationOverflow heeft de game een retro-achtige look gegeven, waardoor het de nostalgische wens naar vroeger aanspreekt. Maar is dat genoeg en is het wel aantrekkelijk voor de nieuwe generatie gamers?

Bij het opstarten van Stellar Interface is een van de eerste dingen die opvalt, naast de geweldige 8-bit muziek op de achtergrond, het feit dat er weinig grafische opties zijn. En met heel weinig bedoel ik geen enkele. Aan de andere kant is het geen zware game. Ik kan me dus niet voorstellen dat je de anti-aliasing uit zou moeten zetten zodat de game beter loopt. Af en toe zijn er helaas wel wat frame drops, waarbij je geluk moet hebben met wanneer deze plaatsvinden.

De tutorial is vanuit het hoofdmenu beschikbaar, waarin de game je door een rij van mechanics sleurt. Ik zeg “sleurt” omdat het langdradig is en hoewel er screenshots van de game gebruikt worden om afzonderlijke elementen uit te leggen, weet ik al dat ik aan het einde alles vergeten ben. Dat laatste ligt misschien eerder aan het feit dat ik iemand ben die geen abstracte informatie op kan slaan, maar het was alsnog fijn geweest als de tutorial wat meer interactiviteit toeliet en niet simpelweg uit een collectie foto’s bestond. Als Engelse spellingnazi moet ik ook even melden dat “strength” hier consequent als “strenght” gespeld werd.

Schepen uitrusten

Wanneer je de game, na het tevergeefs zoeken naar de missende opties, begint, mag je je uitrusting kiezen. Je kunt eerst kiezen uit twee schepen, die allebei andere kwaliteiten hebben. Schepen bestaan uit vier verschillende stats: RAM, dat je gebruikt om je schip met wapens uit te rusten, health, mobility en het aantal slots dat je hebt voor je wapens. De Mole bijvoorbeeld heeft 20 RAM, 38 health, 4 mobility en 2 slots. Wat de precieze betekenis van deze getallen is, is onduidelijk. Wat betekent 4 mobility? Niemand weet het. Als special attack heeft dit schip de Black Hole, wat een zwart gat in het midden van het scherm oproept en alle tegenstanders opzuigt. Deze aanvallen tellen als items die verbruikt worden en kunnen worden verzameld door een bepaald aantal tegenstanders te vernietigen.

Je kunt je schip ook uitrusten met cartridges die je verschillende bonussen geven. Deze kunnen vergaard worden door de nevenmissies te voltooien, die bijvoorbeeld bestaan uit het verslaan van bepaalde tegenstanders met bepaalde wapenuitrustingen. Hier geldt: hoe moeilijker de missie, hoe sterker de cartridge, van common tot legendary. Hoewel je er hiervan zoveel mag aanzetten als je wilt, worden deze ook weer verbruikt en zullen opnieuw verdiend moeten worden.

A long time ago in a galaxy far, far away…?

Daarna word je in het diepe gegooid. Ten eerste merk je dat het control-schema niet helemaal overeenkomt met de eigenlijke controls. Ten tweede merk je dat er geen uitleg is gegeven over een mogelijk verhaal of wat je precies moet doen. Wie zijn deze slechteriken, althans, je gelooft dat het slechteriken zijn omdat ze je beschieten en je niets kunt doen dan terugschieten, en waarom vechten jullie? Misschien verwacht ik als fan van role-playing games dat de games die ik speel me een verhaal voorleggen. Maar er zijn vergelijkbare games, zoals The Binding of Isaac of Crypt of the Necrodancer, die alle mechanics in een verhaal omwikkelen. In Stellar Interface is het echter zo dat je alleen vecht omdat je aangevallen wordt. Af en toe duiken er tegenstanders op die anders zijn, maar voor de rest krijg je hier niets over te horen.

Dit brengt me naar het volgende punt: wat zijn de Lost Lords die je in de game tegenkomt? Welke schepen worden als bijvoorbeeld ‘kamikaze’ geclassificeerd? Een groot deel van Stellar Interface draait om zulke elementen, waar dan geen uitleg over gegeven wordt. Zo zijn er extra missies die je kunt voltooien voor bonusmateriaal. Een daarvan is dat je door twintig kamikazeschepen geraakt moet worden. Wat volgens de game kamikazeschepen zijn, wordt nooit uitgelegd, hoewel ik de missie uiteindelijk toch volbracht heb. Daarnaast geeft elk level aan een bepaalde kans te hebben een Lost Lord te bevatten. Of ik er al een tegen ben gekomen, zou ik niet weten.

New Software Found

Na alle vijanden in een level te hebben verslagen, kun je een bonuskracht voor de volgende ronde kiezen. Dit heet ‘software’, die geïnstalleerd kan worden. Ook hier zijn er weer onduidelijkheden. Hoewel elk stuk software een regel uitleg krijgt, zijn deze vaak cryptisch en waarschijnlijk humoristisch bedoeld. Een voorbeeld: “Chance to be blessed by the drunken timekeeper himself”, dat staat bij de software genaamd Chronos’ Broken Watch. Nu weet ik alleen niet wat deze software mij aanbiedt, waardoor ik er ook nooit gebruik van maak.

Wanneer je je software gekozen hebt, kun je kiezen uit verschillende volgende levels. Deze levels hebben verschillende eigenschappen. Zo zijn er threat levels, oftewel moeilijkheidsgraden, op een schaal van één tot zes. Daarnaast heeft elke level een bepaalde kans om je naar een merchant te brengen waar je je load-out kunt veranderen. Ook kun je mogelijk in de fabriek terechtkomen, waar je nieuwe schepen wint als je een bepaald aantal tegenstanders vernietigt.

Ondanks beperkingen redelijk verslavend

Nu lijkt het alsof ik het een ramp van een game vond om te spelen en om eerlijk te zijn vond ik dat in het begin ook. Toch ben ik doorgegaan, want ik weet uit eigen ervaring dat ik verslaafd kan raken aan dit soort games. Uiteindelijk, toen ik even al mijn kritiek achter me gelaten had, heb ik er toch plezier aan kunnen beleven. Tijdens bepaalde hectische momenten waarin meerdere tegenstanders op me schoten en het puin rond mijn oren vloog, raakte ik in een trance. Hoewel Stellar Interface op een simplistische manier ontworpen is, zat ik naar mijn gevoel soms in het midden van een reusachtige sterrenstelseloorlog à la Star Wars of Mass Effect, met felgekleurde laserstraaltjes die me van alle kanten benaderden. Persoonlijk gaf me dit een machtig gevoel, vooral als ik dan na veel doodgaan eindelijk won.

Daarnaast laat Stellar Interface verrassend veel manieren van spelen toe, voornamelijk met behulp van de verschillende soorten wapens die je kunt gebruiken. Zo kun je je schip uitrusten met lasers, shotguns, machine guns, blasters of torpedo’s. Machine guns schieten snel maar doen weinig damage, terwijl blasters en shotguns langzaam zijn, maar juist veel damage doen. Nog een goedmakertje zijn de gevechten met de overlords, de eindbazen, als je daar uiteindelijk belandt. Die gevechten kunnen namelijk ook zeer intens worden, bestaande uit veel minuten waarin je naar het scherm staart, bijt op je lip en heftig je controller of muis en keyboard bedient.

Trial and error

Uiteindelijk draait Stellar Interface vooral om trial and error. Veel van de vragen die ik in deze review gesteld heb, worden beantwoord door simpelweg de game te spelen en zelf conclusies te trekken. Om uit te vinden wat Chronos precies uitspookt, moet je zijn cartridge activeren en zien wat er gebeurt. Je realiseert je op een gegeven moment dat je de lasers die in bepaalde levels op je af komen, kunt ontwijken door je snelheid tijdelijk te verhogen en dat de bots die je soms komen helpen niet aan friendly fire (of zelf doodgaan) doen. Zo moet je ook zelf uitzoeken welke speelstijl het beste bij jou past. Gelukkig krijg je achievements voor het vaak doodgaan!

Maar misschien heb je hier geen zin in of tijd voor. Je wilt een game met duidelijke regels voorgeschoteld krijgen en meteen beginnen zonder te moeten experimenteren. In dat geval zou Stellar Interface niets voor jou zijn. Maar heb je iets meer tijd en ben je wat flexibeler op dat gebied, dan zou Stellar Interface je nog kunnen doen verbazen. Het kan aan het einde moeilijk zijn om niet meteen op retry te drukken.