Starlink: Battle for Atlas

Tien jaar geleden had nog bijna niemand van het toys-to-life-genre gehoord. Niet vreemd, aangezien het segment slechts één game had. Dat veranderde in 2011 echter compleet met de release van de Skylanders-serie. De games vlogen als warme broodjes over de toonbank en de poppetjes waren niet aan te slepen. Nu die serie praktisch is afgeschreven, ziet Ubisoft de kans schoon om het zelf te proberen met Starlink: Battle for Atlas. In Keulen trokken wij de stoute schoenen aan en gingen zelf met de nieuwe IP aan de slag.

Het toys-to-life-concept, waarbij games en speelgoed worden gecombineerd, is geen makkelijk segment om in te zitten. In de afgelopen tien jaar hebben we gezien dat het ‘hit or miss’ is met deze games, want een middenmoot lijkt niet te bestaan. Nintendo en Activision wisten de juiste snaar te raken met amiibo en Skylanders, terwijl Lego en Disney al snel de handdoek in de ring moesten gooien.

Hoewel ook Ubisoft zich focust op de 8- tot 14-jarigen, lijkt hun visie anders te zijn: de game moet voor iedereen een uitdaging bieden. Of dat nu gaat om 12-jarige die op zoek iszijn naar actie in games, ouders van de kinderen die meespelen of een 26-jarige in net iets te krappe behind-closed-doors- hokjes op een beursvloer in Keulen. Ondergetekende dus.

Houston, we have a problem

Starlink: Battle for Atlas neemt je mee naar het Atlas-sterrenstelsel. Daar wordt een moederschip genaamd de Equinox aangevallen door het Forgotten Legion, een factie met een verontrustende obsessie voor een verloren ras genaamd de Wardens. De Equinox, met jou en verschillende andere piloten, stort neer op een planeet in het sterrenstelsel, waarna het natuurlijk aan jou is om het Forgotten Legion dit betaald te zetten.

Hoewel het verhaal op het eerste gezicht niet enorm diep aanvoelt, doet Ubisoft Toronto er alles aan om de game een flinke bak aan lore mee te geven. Hoewel we over het hoofdverhaal weinig te horen kregen tijdens de hands-on demo, werd al snel duidelijk dat er genoeg te ontdekken en te verkennen is. Verhaallijnen voor facties, personen en omgevingen lopen door elkaar heen en ook als je niet aan de hoofdverhaallijn bezig bent, lijkt er genoeg te beleven.

No Man’s Skylanders?

Na de eerste aankondiging van Starlink, kon het internet het niet laten om het No Man’s Skylanders-grapje helemaal uit te melken. Niet heel raar, want de eerste trailer wekte inderdaad dat gevoel op. Ook wanneer je voor het eerst de controller oppakt, blijft dat gevoel hangen. Hoewel de vergelijking dus snel gemaakt is, laat de gameplay al snel zien dat de games wel degelijk van elkaar verschillen.

Net als in eerder genoemde titels heb je een ‘open’ sterrenstelsel om doorheen te reizen. Naadloos reis je tussen planeten, waarbij je tussendoor ook op je moederschip moet kunnen stoppen. Ben je bij de planeet aangekomen die je wilt bezoeken, dan daal je makkelijk af richting de oppervlakte om daarna de planeet te gaan verkennen. Daarbij schakel je tussen drie verschillende bewegingsmodi: een spaceflight-modus, een normale vlieg modus en een skid-modus.

Vooral de skid-modus is daarbij interessant, omdat je deze het meeste zal gebruiken. Starlink laat je namelijk niet uit je ruimteschip stappen en dus glij je in deze modus dicht over het oppervlak. De besturing van je ruimteschip voelt in deze situatie dan ook meer als die van een vlotte wagen. Bewegingen zijn snel, je kunt makkelijk draaien en ook het aanvallen van je tegenstanders voelt veel meer aan als een shooter dan als een vliegsimulator.

Questlines en facties

Wanneer je op een van de verschillende planeten bent, ontdek je al snel dat er een hoop te doen is. Dat komt doordat planeten zowel constant als willekeurig zijn. De in totaal zeven verschillende planeet types hebben een vaste indeling, waarbij de verhoudingen tussen facties constant in flux zijn. Rebellen vallen bijvoorbeeld ontdekkers aan, terwijl de Forgotten Legion het met iedereen aan de stok lijkt te hebben. Daardoor kunnen basissen de ene keer van het Forgotten Legion zijn, terwijl ze op een ander moment in handen zijn van een neutrale factie.

De evenementen die daardoor plaatsvinden op de planeten zijn dan ook willekeurig voor iedere speler. In mijn geval kwam ik meteen bij aankomst op de planeet iemand tegen die in nood was, onder aanval van een vijandelijke factie. De kans dat bij jou hetzelfde zal gebeuren is echter minimaal en dus moet jij in dat geval wel gewoon naar je missie kunnen gaan. Zou je wel in eenzelfde situatie terechtkomen, dan kun je er ook nog altijd voor kiezen om de persoon in nood gewoon aan zijn lot over te laten, mocht je zo harteloos zijn…

Door die vrijheid en willekeurigheid van de game, biedt deze ook een hoop mogelijkheden wat betreft het verhaal. Natuurlijk kun je alleen het verhaal volgen, maar Ubisoft geeft je de vrijheid. Zo zijn er tal van side-quests om te voltooien, basissen te bevrijden en gebieden te verkennen. De game laat je daarin los: hoe jij de game wilt spelen, is helemaal aan jou.

Doe-het-zelf-ruimteschepen

Het belangrijkste aspect van de toys-to-life-games is natuurlijk het fysieke speelgoed dat je erbij koopt. Anders had je immers net zo goed een normale game kunnen kopen. In het geval van Starlink bestaat dit uit verschillende onderdelen. De belangrijkste daarvan zijn de schepen, die in verschillende varianten beschikbaar komen. Deze schepen hebben verschillende eigenschappen, afhankelijk van het model. Zo zijn sommige schepen vlot met veel turbo en weinig bepantsering, terwijl andere als een vliegende tank vooruit brommen.

Daarbij is het opvallend hoeveel detail Ubisoft ook in de fysieke modellen van de schepen stopt. Natuurlijk is het ‘kinderspeelgoed’, maar voor een beetje geek misstaan de schepen ook echt niet op de plank. Datzelfde geldt voor de verschillende piloten, ieder met hun eigen skills, persoonlijkheid en design. Als laatste zijn er nog de wapens, met ieder hun eigen type en element. Zo heb je raketwerpers, vlammenwerpers (al is element-werpers accurater) of automatische geweren, die afhankelijk van de variant weer bijvoorbeeld ijs, vuur of zwaartekracht kunnen afvuren. Dit om met een bepaald element bij specifieke vijanden meer schade aan te richten.

Het vernuftige hiervan zit in de manier waarop deze drie systemen met elkaar samenwerken. Wanneer je de starterpack van de game koopt, krijg je een houder die je op de controller klikt (in het geval van de Switch een speciale Joy-con-houder). Daarin klik je eerst een piloot naar keuze om deze in-game te gebruiken. Daar overheen klik je het door jou gekozen schip. Als laatste klik je de wapens erop die je wilt gebruiken en je bent klaar om de strijd aan te gaan. De slimmigheid zit echter in het feit dat je dit ‘on the fly’ kunt doen: op ieder moment kun je een wapen van je schip loshalen en een andere er op klikken. Zo ben je dus in iedere situatie goed uitgerust.

In de buidel tasten

Hoewel het losklikken van wapens probleemloos gaat, ging het loshalen van een schip iets stroever. Ubisoft geeft daarover zelf aan dat de schepen best wat kracht kunnen hebben, vooral omdat de spullen ook in de handen van een 8-jarige heel moeten blijven. Dat mag ook wel, want de spullen zijn niet heel goedkoop. Het starterpack zal voor 79,99 euro over de toonbank gaan. Daarbij krijg je de game, één schip, één piloot (met uitzondering van de Switch-versie, waar Fox McCloud extra bij zit) en drie wapens.

Hoewel dit volgens Ubisoft voldoende is om heel de game uit te spelen, smaakt dit natuurlijk naar meer. In dat geval kun je voor 29,99 euro extra pakketten kopen met daarin een schip, een piloot en een wapen. Ben je enkel op zoek naar nieuwe wapens, dan zijn er pakketten van 11,99 euro met daarin twee wapens van verschillende elementen. Ook de piloten zijn los te koop, dan betaal je 7,99 euro voor een enkele piloot. Wil je de hele collectie compleet hebben, dan staat de teller uiteindelijk op een kleine 300 euro.

Of Starlink: Battle for Atlas dat geld waard is, zullen we in oktober weten. Op 16 oktober liggen de game en losse accessoires in de winkels voor PlayStation 4, Xbox One en Switch. Tegen die tijd lees je dan natuurlijk ook onze review op Pixel Vault.