Met de verschijning van StarCraft II: Legacy of the Void kan iedere real-time strategy-fan zijn hart weer ophalen. Dit opzichzelfstaande uitbreidingspakket maakt de game die in 2010 verscheen, helemaal compleet. Ook voor nieuwe spelers is dit een goed moment om in te stappen.

Toen StarCraft II vijf jaar geleden verscheen, werd de nadruk in de campaign gelegd op het Terran-ras, gebaseerd op de mens. In Heart of the Swarm waren de Zerg aan de beurt om in het spotlicht te mogen staan en logischerwijs blijven de Protoss over voor het laatste uitbreidingspakket om eens flink in het zonnetje gezet te worden.

Nu klinkt dat heel erg vrolijk, maar dat is de verhalende singleplayer absoluut niet. De thuiswereld van de Protoss is overlopen door de Zerg en een hybride ras van de Zerg en Protoss, die iets te maken hebben met de terugkeer van de kwaadaardige oude god Amon. Het is dus geen gemakkelijke opgave om het tegen zo’n grootmacht op te nemen. De reddingsmissie gaat vreselijk fout en de verslagen Protoss worden gedwongen zich te hergroeperen op de Spear of Adun: een oeroud ruimteschip dat wel bezit over hoogstaande technologie. Vanuit daar begin je de reis om je leger te versterken, oude bekenden te helpen en nieuwe technologie te ontwikkelen om Amon en zijn leger te verslaan.

Waar Blizzard in mijn ogen punten mee scoort, is het feit dat je – á la Mass Effect – je eigen verloop kan bepalen van het verhaal. Op verschillende punten in het verhaal is de keuze aan jou welke planeet je als eerste wilt bezoeken om nieuwe units vrij te spelen en upgrades te scoren voor de Spear of Adun. Tussendoor krijg je de kans om met je reisgenoten te babbelen en hun mening te vragen over de gebeurtenissen. Die conversaties zijn niet altijd even logisch of goed ingesproken om te boeien, maar over het geheel is de singleplayer verder prima uitgewerkt en weet het een goed einde te breien aan de StarCraft-saga die 17 jaar geleden begon. Je krijgt, zeker als nieuwkomer in de serie, genoeg informatie om het plot te kunnen volgen en spelenderwijs worden het bouwen van de basis en de sterktes en zwaktes van alle Protoss-eenheden je duidelijk.

Na het voltooien van de campagne (of eerder, als je een ervaren speler bent), valt er nog genoeg te beleven in Legacy of the Void. Wil je eerst je skills oppoetsen voordat je de multiplayer induikt en het tegen andere spelers opneemt, is er de mogelijkheid om tegen de A.I. te oefenen. Daar heb ik als groentje dus eerst gretig gebruik van gemaakt. Zo leer je rustig de andere rassen kennen, welke strategieën goed werken tegen andere spelers en welke niet.

Je merkt wel wanneer je de competitieve multiplayer speelt, dat je niet vaak tegen beginners speelt, maar tegen spelers die de draad weer hebben opgepakt bij het verschijnen van Legacy of the Void. Van de eerste tien potjes heb ik er misschien twee gewonnen, maar dat geeft op zich niet. Van je fouten leer je en ontwikkel je nieuwe tactieken om je tegenstanders het vuur aan de schenen te leggen. Misschien had Blizzard hier een optie kunnen implementeren om nieuwkomers in de serie alleen tegen nieuwkomers te laten spelen. Dat hadden ze kunnen doen met een simpele check of je de andere delen van StarCraft II aan je Battle.net-account gekoppeld hebt. Zo goed als de professionele StarCraft II-spelers die deelnemen aan eSports-toernooien zal ik voorlopig niet worden. Ik moet denk ik maar een andere manier verzinnen om miljonair te worden.

De nieuwe eenheden van elk ras zullen ook de professionals weer moeten laten nadenken over hun speelwijze. Zo kun je als Protoss-speler beschikken over de Adept; een ranged unit die als vervanging kan dienen van de Zealot als je wat verder in een match bent, en de Disruptor die zichzelf tijdelijk onkwetsbaar maakt en daarna splash damage veroorzaakt. De Terran kunnen gebruikmaken van de Cyclone, een rijdende unit die tijdens het bewegen naar zowel grond- als luchtdoelen kan blijven schieten, en de Liberator die splash damage aan luchteenheden kan toebrengen. Handig als je het tegen een cluster Void Rays of Mutalisks moet opnemen! Ten slotte hebben de Zerg nu de mogelijkheid om Ravagers in te schakelen: evoluties van de Roach die Protoss-krachtvelden kapot kunnen maken. Ook keert een oude bekende terug naar het slagveld: de Lurker. Met dat monster maak je van een afstandje de verdediging van de vijandelijke basis kapot zonder schade op te lopen.

Ben je niet zo van de competitieve multiplayer en ranking-systemen? Dan kun je ook coöperatieve missies spelen, waarin je het met een andere speler tegen de A.I. opneemt. Wat er zo anders is aan deze spelmodus, is de mogelijkheid om je eigen ‘held’ te kiezen. Helaas verschijnt die held niet op het slagveld, maar hij of zij bepaalt alleen welke units en upgrades je tijdens de co-op potjes kunt gebruiken. Je held vergaart in elke match experience points en bereikt zodoende hogere levels om meer opties vrij te spelen en het je gemakkelijker te maken. Je kunt tussen elke match ook van held wisselen, mocht de speelstijl toch niet helemaal goed aanvoelen. Ik heb persoonlijk erg van de co-op genoten, omdat het ongedwongen aanvoelt en de objectives – zoals ‘houd vijandelijke transporten tegen’ of ‘bescherm geallieerde schepen’ – duidelijk zijn en ook om onderlinge communicatie vragen tussen de spelers. Niet alleen het bekende “GLHF” en “GG” dus.

Iets wat je als nieuwe speler ook niet mag missen is de Arcade. Daar vind je een enorme verzameling aan custom maps die geen zier te maken hebben met de ‘normale’ ervaring die je als StarCraft II-speler beleeft, maar je voornamelijk ander vermaak bieden. De custom maps wisten in WarCraft III ook al hoge ogen te gooien en spelers te boeien om de game nog jaren door te blijven spelen. Er komt immers nooit een einde aan de creativiteit van de community!

De Arcade-game die mij het meeste weet te plezieren is X Hero Siege Starlight, waarin je het opneemt tegen steeds sterker wordende waves aan monsters. Je moet je gekozen held steeds nieuwe items geven en die upgraden om mee te kunnen met het moeilijkere niveau. Dat is best pittig, zeker als je te maken hebt met mensen die nog niet zo goed weten hoe het spelletje in elkaar steekt. Verder zijn er genoeg Tower Defense-varianten te vinden om aan je bouwlust te kunnen voldoen. Lekker simpel monsters tegenhouden om van de ene naar de andere kant van de map te lopen. Nou ja, simpel? Hoe sneller en sterker de monsters worden, hoe lastiger het wordt. Ook Rayner Party mag niet onbenoemd blijven. Zoals de naam al doet vermoeden, is het een verzameling minigames die je met 4 tot 8 spelers doorloopt. Pure fun, mits je een leuke groep treft of het met vrienden speelt.

Al met al weet StarCraft II: Legacy of the Void indruk op me te maken als nieuwkomer. Met deze stand-alone expansion kan ik, zonder de ‘oude’ games aan te hoeven schaffen, meteen aan de slag met de vele spelmodi, zowel single- als multiplayer, die tientallen tot honderden uren zullen boeien.