Een jaar of vijftien geleden was er een game voor de pc genaamd ‘Micro Maniacs’. Het was een simpele racinggame waarin je uiteraard racete tegen andere spelers. Het unieke aan Micro Maniacs was dat je voor de verandering niet in een auto, vliegtuig of ander snel bewegend voertuig zat, maar moest rennen. Ik had er destijds wat over gelezen en heb er sindsdien nooit meer iets over gehoord, dus een succes zal het wellicht niet geweest zijn. Speedrunners is daarmee te vergelijken, alleen is Speedrunners naar verluid wel succesvol. Sowieso in de gameplay althans.

Speedrunners is een game waarbij je het opneemt tegen drie andere renners. Er is geen finish, de ronde is voorbij wanneer jij als laatste overblijft en dat drie keer weet te flikken. Hoe zorg je ervoor dat je mederenners niet meer meedoen? Eigenlijk is alles veroorloofd: de parcoursen zelf zorgen al voor genoeg gevaar. De simpele levels hebben een afgrond of twee, maar de zwaardere hebben verschillende niveau’s, uiteenlopende wegen, boosters, plafonds waarbij je je grapplinghook moet gebruiken om niet dood te gaan, noem het maar op. Je kan het vergelijken met een andere franchise uit de stal van Nintendo: Super Smash Bros. Je bent af wanneer jouw personage te ver uit het scherm gaat als het ware. Door niet te vallen in de afgronden, je grapplinghook juist te gebruiken en allerlei andere gevaren te omzeilen, blijf je langer in de race en hopelijk jouw tegenstanders niet.

In het geval dat je een andere speler tegenkomt met evenveel skills als jij biedt Speedrunners ook een uitkomst: naarmate de ronde langer duurt, wordt het scherm ‘kleiner’. Het scherm op zich wordt niet kleiner, maar stukje bij beetje komt er een rode kleur over het scherm waardoor het makkelijker wordt om achter te raken en het scherm te verlaten. Het is één grote sudden death en een kwestie van wie het langste zijn adem in kan houden. Uiteindelijk struikelt er iemand of is iemand net iets te langzaam. Dit zorgt ervoor dat rondes niet té lang doorgaan en dat de spelers die al eerder zijn afgevallen niet te lang hoeven te wachten voordat ze weer door mogen gaan. Daarnaast is het ook voor hun spannend om te zien hoe de medespelers zich in allerlei bochten weten te wringen om maar niet af te gaan.

De vergelijking met Nintendo-franchises zoals Mario Kart en Super Smash Bros. is natuurlijk niet compleet zonder één belangrijk element. That’s right, Speedrunners heeft ook powerups. Die zorgen ervoor dat het niet volledig van de prestaties van je tegenstanders afhangt of ze falen of niet. Met de powerups kan je ze saboteren wat het tempo van de matches enorm versnelt. De effectiviteit van de powerups is hit & miss: sommige powerups zijn bijna goddelijk en zeer bruikbaar, andere zijn dan weer vrijwel nutteloos. De powerups zelf zijn grotendeels wat je verwacht: de een laat een bom vallen die je op een later tijdstip af kan laten gaan, de ander geeft je een korte tijd extra snelheid. Het wapen wat je absoluut wil hebben is de Yellow Hook die de dichtstbijzijnde speler grijpt en jullie plaatsen verwisselt. Wanneer die boven een afgrond wordt benut resulteert dat meestal in een kill, met de nodige frustratie die ermee gepaard gaat.

Je kan Speedrunners spelen tegen de A.I., maar dat de game het leukste is om tegen drie vrienden te spelen (met voorkeur in dezelfde kamer) staat natuurlijk buiten kijf. Speedrunners kan maximaal met vier man tegelijk worden gespeeld en de lol die je ermee kan hebben evenaart klassiekers zoals Mario Kart en Mario Party. Niet zozeer omdat Speedrunners nu de meest diepe gameplay bevat, maar omdat dit zo’n game is waarbij de competitiedrift naar boven komt en jij je vrienden stof wil laten bijten. Uit ervaring kan ik vertellen dat sommige matches nagelbijtend spannend kunnen worden als je een paar vrienden hebt die weten wat ze doen en het ook enigszins serieus nemen. Er wordt geschreeuwd, er wordt gescholden, en dat maakt dit soort games het leukste. Zeker als je een van je vrienden uit de lucht weet te schieten en het geschreeuw kan horen.

Speedrunners is al een tijdje verkrijgbaar op Steam, maar dan in beta-vorm. Daar is de game tamelijk populair onder de modders, want Speedrunners kwam destijds met een paar officiële parcoursen, maar ook met een level-editor. De kwaliteit van de levels die van de ontwikkelaar zelf komen zijn hoogstaand en bieden navenhand de moeilijkheidsgraad een fatsoenlijke uitdaging. De levels van de fans zelf wisselen tussen aanvaardbaar tot klunzig. De levels kunnen ook met een randomizer aangepast worden zodat zelfs de levels die je van binnen en buiten kent toch weer iets anders aan zullen voelen. Denk bijvoorbeeld aan dat het level achterstevoren gelopen moet worden, of in spiegelbeeld, dat er een constante regen van raketten naar beneden komt of dat alle renners standaard nóg sneller rennen. Het is een simpel concept en als je in je eentje speelt is de lol er zo van af. Maar weet je echter wat vrienden op te trommelen, dan is Speedrunners meer dan de moeite waard, ook wanneer Speedrunners binnenkort op de Xbox One verschijnt.