South Park: The Fractured But Whole

Gamescom vloog voor ons als Pixel Vault-crew op 120% vol gas voorbij, en tegen de tijd dat we zelf wat tijd hadden om over de beursvloer te trekken was het inmiddels alweer zaterdagochtend. We hadden helaas geen afspraak kunnen maken bij Ubisoft om naar South Park te gaan kijken en dus vlogen Patrick en ik bij het openen van de Messe linea recta naar South Park: The Fractured But Whole op de beursvloer om daar hopelijk nog een preview mee te kunnen pikken. En wat werden wij beloond, we kwamen daar aan en stonden als eerste twee personen in de wachtrij. We vielen met onze neus in de boter, dachten we, toen we gevraagd werden of wij de Nosulus Rift zouden willen testen. Patrick en ik dachten meteen F* yeah natuurlijk doen we dat, dus na een formulier getekend te hebben waar instond dat Ubisoft op geen enkele manier aansprakelijk zou zijn indien er iemand van ons zou omvallen, was de shit aan. Letterlijk.

We werden binnengeloodst in een kamertje waar zo’n 50 man tegelijk de preview konden bekijken. Het was geen vooraf opgenomen stuk gameplay, maar er zat iemand live voor ons te spelen. Patrick en ik werden voor een camera gepositioneerd bij drie stoelen waar al een spuugbak onder stond. Dit baarde ons voor een korte periode toch enige zorgen, maar na wat geruststelling van de Ubi-crew wisten we dat alles goed moest komen. De Nosulus Rift werd op onze hoofden geplaatst en de presentator vroeg, onder het genot van binnenpretjes, of wij er nog zin in hadden. Ons humeur was zomaar niet te drukken, dus na wat duimen omhoog te steken kon de presentatie beginnen.

Het commentaar van de presentator was in het Duits, dus we verstonden er niet alles van maar we kregen al vrij snel een hele goede indruk van de game, en van de Nosulus Rift. Volgens de presentator heeft de speler in South Park: The Fractured But Whole “volledige rectale controle” en dit houdt in, dat de speler op elk gewenst moment een lekkere dikke ruft kan laten. En laat nou net zo zijn, dat de Nosulus Rift op die momenten een goedje op waterbasis onder je neus sproeit, waarvan de geur het best te omschrijven is als een poepluier gemengd met de geur van zweetvoeten en een vleugje overvolle afvalbak. Ik kreeg er de eerste keer toch een klein traantje van in mijn ooghoek, want het stonk echt vreselijk. De diepgang die de Nosulus Rift met zich meebracht, is iets wat ik nog nooit heb meegemaakt. Fantastisch en gruwelijk tegelijkertijd.

De game begon met een inleiding over het personage waarmee je speelt. Hierbij is het zaak tijdens de gesproken intro te spelen zodat je uitkomt bij het hol van the Coon. Natuurlijk werd de speler onderweg afgeleid, wat leidde tot hilarische taferelen waar wij hard om moesten lachen, om vervolgens een dikke ruft in je neus te krijgen waarvan we iets minder moesten lachen. Wanneer the Coon goed over de zeik ging, zoals Cartman dat doet, op jouw personage omdat jij nog geen superheld krachten had gekozen, werd het tijd te bepalen wat voor superheld de speler zou gaan worden. In ons geval werd het een superheld die super snel kon bewegen. Hierna ging de game echt los en kwamen we bij ons eerste gevecht uit, drie inbrekers die je in je huis aantrof, waarvan er een nog zat te kakken in de badkamer, want dat doe je als je ergens inbreekt.

Dit werd opgevolgd met het rondlopen door South park, waarbij de speler uitkwam bij een gebouw waar wat loot op het dak lag. Om dit te bereiken moest er een getimede springsequentie uitgevoerd worden, en laat ‘toeval’ nu bepalen dat dit moest door op het juiste moment scheten te laten. Patrick en ik zetten onszelf schrap en de speler begon eraan. Natuurlijk mislukte de eerste poging, eveneens als de tweede. Bij de derde poging waren we blij dat het hem lukte, want we hadden net in de tijdspanne van een minuutje, 10 scheten te verwerken gehad en het voelde alsof de Nosulus Rift zijn hele voorraad ineens in onze neuzen dumpte.

De presentatie liep ten einde met een laatste gevecht tussen team the Coon en team Timmy. Nadat Kenny, Kyle, Craig, de speler, Jimmy en Butters elkaar lam hadden geslagen, was de presentatie compleet. De hele presentatie voelde als een enkele aflevering van South park, en dit is exact wat Matt Parker en Trey Stone voor ogen hadden toen ze aan South Park: The Fractured But Whole begonnen. Ze wilden dat elke missie die je doet, lijkt op een aflevering uit de serie en dat hebben ze goed in de game weten te brengen, want dat was ook exact mijn ervaring.

Zoals het South Park betaamt, zat het kleine stukje gameplay wat wij hebben mogen aanschouwen vol met de typische schuine South Park humor waar wij zeer regelmatig luidkeels om hebben moeten lachen. South Park: The Fractured But Whole belooft een waardige opvolger te worden van The Stick of Truth en ik twijfel er niet aan dat deze game, net als zijn voorganger, ontzettend goed ontvangen zal worden door gamers. Zelf kan ik niet wachten tot ik hem kan spelen, want uren speelplezier en lachen tot je wangen zeer doen is gegarandeerd.