Soulcalibur II

Het jaar 2002 was een bizar jaar. Heel veel legendarische games kwamen namelijk dat jaar uit. Denk hierbij aan Battlefield 1942, Tony Hawk’s Pro Skater 3, Morrowind, maar ook Soulcalibur II. We staan stil bij Soulcalibur II en kijken of haar legendarische status nog steeds stand houdt.

Met Soulcalibur VI in het vooruitzicht kijken we terug naar Soulcalibur II, wat door veel fans wordt beschouwd als een absolute klassieker. De game trok zich voort op een ijzersterke basis en wist met simpele mechanics toch een complexe fighter neer te zetten. Speelt deze inmiddels vijftien jaar oude game nog steeds zo goed als vroeger of zijn de sporen van de tijd te zichtbaar?

Elkaar te lijf met zwaarden

De Soulcalibur-serie is niet de standaard fighting gameserie die je misschien gewend bent. Toen ik Soulcalibur II voor het eerst tegenkwam in de woonkamer van een klasgenoot, was ik lichtelijk verrast. In andere fighting games zoals Dead or Alive of Streetfighter ging je elkaar altijd te lijf met vuisten of voeten. In Soulcalibur maakte je elkaar op een andere manier het leven zuur, namelijk met wapens.

Denk hierbij aan zwaarden, staven, nunchaku’s, bijlen, hellebaarden en dolken. Hoewel er in de game weinig expositie is over de achtergrondverhalen van de personages en diens karaktereigenschappen, krijg je toch een duidelijk beeld van hoe deze personages in elkaar steken. Dit was echter niet het enige unieke aan de franchise. Het unieke van Soulcalibur begint al bij de fundering van de fighting game en dat is natuurlijk het vechten zelf.

Soulcalibur maakt namelijk gebruik van een simplistisch ‘vierknoppensysteem’, met drie mogelijke aanvallen. Er zijn horizontale aanvallen, verticale aanvallen en je kunt schoppen. De laatste knop is voor het blokkeren. Daarnaast kun je een combinatie van de horizontale aanval en de blokkeerknop gebruiken om je vijand vast te pakken en tegen de grond te smijten. Dit betekent echter niet dat Soulcalibur eenvoudig is om te doorgronden.

Elk personage heeft een uitbundige move list, waarbij de richting van je analog-stick bepaalt welke aanval je precies doet. Daarnaast heeft Soulcalibur II geen directe combo-strings die weergegeven staan in de move list. Dus je moet zelf uitzoeken welke aanvallen in sequentie te gebruiken zijn als combo. Hoewel modernere games vol zitten met interactieve trainingsmodi, was dit vroeger niet zo aan de orde. Soulcalibur II was hier dus niet een uitblinker in, maar het is leuk om dit na zoveel jaar nog eens te ervaren.

Een tikkeltje ouderwets

Hoewel het best tof is dat je je eigen combo’s moet bedenken, is dit ook een teken van de leeftijd van de game. Tegenwoordig zijn bijna alle fighting games voorzien van frame data en interactieve trainingsopties. Zonder frame data weet je dus niet precies of je aanvallen ‘plus’ of ‘min’ zijn, dus weet je niet welke aanvallen geschikte ‘footsy tools’ zijn. Om het in meer begrijpbare taal te zetten: het is lastig om het onderscheid te maken tussen de nuttige en de nutteloze aanvallen.

Daarnaast is het leren kennen van een nieuw personage niet echt handig te noemen. In modernere fighting games kun je in de trainingsmodus een deel van de move list op het beeld toveren. Dit is hier echter alleen mogelijk voor één move per keer. Uiteindelijk spendeer je dus veel tijd in de menu’s om alle combinaties uit het hoofd te leren.

Hoewel deze ongemakken duidelijk merkbaar zijn, merk je op geen enkel ander moment dat de game al bijna oud genoeg is om met een scooter te mogen rijden. De graphics zijn relatief scherp en de gevechten zijn een spektakel om te bekijken. De gameplay voelt soepel en de controls geven directe visuele feedback.

Zeeën aan content

Kun je voorbij de eerder genoemde gebreken kijken, dan heeft Soulcalibur II bijna een oceaan aan content voor je. Naast dat je natuurlijk eindeloos met je vrienden op de bank kunt spelen, kun je je ook prima vermaken wanneer je op je eigen houtje aan het gamen bent. Toen kon je met de game ook online je kunnen bewijzen, maar gezien Xbox Live voor de oude Xbox niet meer bestaat, is dit nu niet meer mogelijk.

Zo is er de standaard Arcade Mode, waar je een personage kiest en vervolgens acht gevechten moet doorstaan om vervolgens een eindbaas te verslaan. Dit lijkt natuurlijk op wat je in een werkelijke arcadehal kan verwachten. In deze mode krijg je ook wat achtergrondinformatie over het personage waar je mee vecht en leer je over hun motivaties.

Daarnaast is er ook de modus Weapons Master. In deze mode beweeg je je voort over een soort wereldmap met verschillende missies. Deze missies hebben speciale modifiers die het allemaal net wat spannender maken. Denk hier bijvoorbeeld aan dat jouw levensbalk langzaam leeg loopt, de tegenstander onzichtbare wapens kan hebben of dat je bij het aanraken van de muur extra veel schade krijgt.

Bij het volbrengen van deze missies krijg je exp. Deze kun je spenderen om nieuwe wapens te kopen. Dat voelt bijna aan als een heuse RPG met als enige verschil dat er hier geen verhaal in zit. Naast dat deze wapens er tof uit zien, hebben ze ook andere stats. Sommige zijn wat korter of langer en andere zorgen ervoor dat je beter kunt verdedigen of dat je aanvallen sterker zijn. Naast dat je deze wapens kunt gebruiken in de modus Weapons Master, kun je ze ook gebruiken in de gevechten tegen jouw vrienden op je bank.

Uiteindelijk is Soulcalibur II nog erg jeugdig voor haar leeftijd en zijn de de ouderdomsrimpels alleen te zien in de trainingsmodus. Het voelt nog steeds bijzonder prettig wanneer je die ene toffe combo in elkaar weet te zetten en ook te gebruiken in de gevechten. Het vechten zelf is erg soepel en winnen voelt als een echte overwinning. Of je de game vroeger al gespeeld hebt en hem nog eens wilt oppakken, of wanneer je de game nooit te pakken hebt weten krijgen en toch eens wilt proberen, dan is deze klassieker nog altijd het spelen waard. Er is voldoende te doen.