Iedereen die ooit op school heeft gezeten, kent het type wel. Dat ene klasgenootje dat altijd te laat kwam, nooit het huiswerk had gemaakt, ruzie kreeg met docenten, slechte punten haalde bij toetsen, maar desondanks toch elk jaar probleemloos overging. Samen met klasgenoten kon je altijd veel om die persoon lachen. Niet omdat je een hekel aan hem of haar had, maar omdat het leek op een trein die ontspoorde of een grote kettingbotsing op de snelweg. Het is afschuwelijk, maar je kunt op de één of andere manier niet ophouden met kijken. Sonic Boom: Rise of Lyric voor de Wii U is zo’n klasgenootje.

“Dit is de Sonic-game die alle goede elementen uit voorgaande Sonic-games samenvoegt in één titel”, zei de Nintendo-dame die naast me bleef staan. Ik wist nog niet wat me te wachten stond, maar de afgelopen jaren zijn de games van Sonic in de lift en zijn ze niet meer synoniem aan bergen en bergen van uitwerpselen. Wat echter ontvouwde, was werkelijk waar zo ontzettend tragisch dat ik mijn best moest doen om niet te schaterlachen, in tranen uit te barsten of een combinatie van beide. Ik hoop van harte dat Big Red Button nog voor de release (november 2014) flink wat weet te sleutelen, want dit voelde aan alle kanten aan als een tweede Sonic ’06. Even dacht ik dat het een grap was en dat ik in de maling werd genomen door een soort van verborgen camera-programma, maar hoe langer ik speelde, hoe meer het tot me doordrong: dit was geen grap. De weg terug nemen was geen optie.

SonicBoomRiseofLyric_04

Hoewel het lijstje met de dingen die wél goed zijn aan deze game, korter is dan het lijstje met de dingen die niet goed zijn, zal ik toch mijn best doen om uit te leggen wat er zo schokkend is aan Sonic Boom. Big Red Button heeft ervoor gekozen om de game een lager tempo te geven en de nadruk meer te leggen op de exploratie van de levels. Rennen komt er niet meer aan te pas; puzzels oplossen, levels navigeren en vechten voert nu de boventoon. Dat vind ik helemaal oké, ware het niet dat het zo verschrikkelijk slecht is uitgewerkt. Ten eerste lijkt er een soort van disconnect te zijn tussen Sonic en de wereld; de besturing is tegelijkertijd zweverig en glibberig. Alsof Sonic continue op een ijsbaan loopt. Een ijsbaan die zich op de maan bevindt.

Dit wordt pas helemaal erg als je de puzzels op moet lossen. In de demo was dit overduidelijk een gigantisch probleem. Ik moest of de A-knop gebruiken om iets vast te pakken of de Spin Dash gebruiken om dingen vooruit te duwen. Beide acties vereisen dat je PRE-CIES voor het object staat en in de richting kijkt van wat je wilt beïnvloeden, want anders schiet Sonic het hele veld door. Dit wordt niet geholpen door het feit dat de camera erop uit is om jou zo veel mogelijk dwars te zitten en telkens weer de meest slechte hoek weet uit te kiezen waardoor je het overzicht makkelijk kwijtraakt. Om maar te zwijgen over het feit dat de game je niet vertelt wat je moet doen om de puzzels op te lossen. Een tekst verschijnt in beeld om je te vertellen wat je moet doen, maar verdwijnt weer even vlug. De map rechtsboven in beeld krijgt vervolgens geen marker dus je weet niet welke kant je op moet. Hetgeen je moet gebruiken om de puzzel op te lossen valt tussen de massa van bruine en grijze kleuren niet op. Als het object op zou lichten zou het al verholpen zijn, maar ook dit is niet aan de orde. Het vormt één grote bende wat een eindeloze frustratie weet op te leveren. “Ja, het duurde voor mij ook een uur of twee voordat ik het doorhad”, zei de Nintendo-dame. Het lag dus kennelijk niet aan mij. Maar daar hield het helaas niet eens op.

De combat is om te janken. De aanvallen die je als Sonic kan doen zien er bizar uit en zijn monotoon. Het bestaat uit de richting induwen waar de vijand staat, herhaaldelijk op dezelfde knop rammen en hopen op succes. Niet dat je het veel nodig zal hebben; de A.I. van zowel de vijanden als die van je teamgenoten is niet om over naar huis te schrijven. Je laat Knuckles de klappen opvangen terwijl jij één voor één de vijanden aanpakt. Omdat de combat zo simpel is en geen uitdaging vormt, voelt het eerder aan als een klusje. Ook de boss-battle kon me niet bekoren. Hoewel het in de eerste instantie leek alsof er strategie aan te pas moest komen, was het ook hier niets anders dan een façade. Een grote robot moest uitgeschakeld worden door middel van voetsoldaten in de richting van de robot te gooien, in de stijl van Turtles in Time. Sonic pakte één van de vijanden op en begon te draaien. Ik dacht dat ik momentum op moest bouwen zoals in Super Mario 64, maar kreeg nooit genoeg tijd om het te doen: een andere vijand sloeg me en Sonic liet telkens los. Het hele momentum opbouwen bleek niet nodig te zijn, want zodra Sonic iemand vastpakte, kon hij gelijk naar de robot gesmeten worden. Waarom dan überhaupt die draai-animatie in de game stoppen?

Het laatste euvel zijn de graphics. De vormgeving van de personages en de omgevingen zijn prima en ik ben niet zo’n persoon die de Wii U onnodig bekritiseert omdat het oude hardware bevat. Bayonetta 2, Super Smash Bros. en Yoshi’s Woolly World bewijzen dat de Wii U weldegelijk een krachtige machine is. Sonic Boom: Rise of Lyric bewijst dit echter niet. De game ziet er zonder overdrijven slechter uit dan de eerste Ratchet & Clank voor de PlayStation 2. Toen ik later op internet ook nog eens las dat de game gebruikmaakt van de CryEngine 3, begroef ik mijn gezicht helemaal in beide handpalmen.

Ik weet niet wat er hier is misgegaan, maar Sonic Boom: Rise of Lyric is een smet op het blazoen van niet alleen Sega, maar ook Sonic en Nintendo. Ik hoop ten zeerste dat wat ik zag en speelde een oude build was en dat Big Red Button hard aan het werk is om alles te verbeteren. Want wat ik zag en speelde was een tragedie. Toen ik klaar was met spelen was het mij gelijk duidelijk waarom niemand in deze hoek van de vloer stond. Als er krekels in de buurt waren, zouden zelfs zij stil gevallen zijn. Ik maakte na afloop nog even een praatje met de Nintendo-dame. We hadden het over koetjes en kalfjes, terwijl Sonic op het scherm langzaam maar zeker van kant werd gemaakt door de vijanden. Zero fucks were given.