Heb je altijd al eens als een slang willen spelen? Nee, ik eigenlijk ook niet. Toch besloot Sumo Digital om een slang de hoofdrol te geven in de nieuwe game Snake Pass. Al kruipend, glijdend en wiebelend moet jij je door de levels begeven. Een heel uniek concept eigenlijk, maar het is de vraag of dit zich ook goed leent voor een game. Hoogste tijd om de Switch weer eens een slinger te geven en het te proberen.

Noodle en Doodle

In Snake Pass neem jij de rol aan van Noodle, een vriendelijke slang die standaard met een blije lach de wereld in kijkt. Helemaal alleen sta je er niet voor, want een kleine vogel met de naam Doodle dient als een soort mascotte en helpt je daar waar het nodig is. Het eerste stukje, waarin je de namen leert, is vrijwel het enige stukje verhaal wat er in de game te vinden is. Normaliter zou dat misschien een groot gemis zijn, maar bij deze titel voelt het goed aan. De nadruk wordt hiermee echt op de unieke gameplay gelegd.

Snake Pass bestaat uit een scala aan levels, die geordend zijn in diverse werelden. Elke wereld bevat vier levels die qua stijl en moeilijkheidsgraad op elkaar aansluiten. In elk level heb je een simpel doel; verzamel drie keystones die de deur openen naar het volgende level. Hoe simpel dit concept dan is, zo moeilijk is de gameplay. De moeilijkheidsgraad van deze game is namelijk echt geen kattenpis en wordt al snel tergend moeilijk.

Slangengedachten

Om verder te komen zul je eigenlijk echt als een slang moeten denken en je niet moeten richten op snelheid. De levels zijn versiert met diverse houten constructies die Noodle kan beklimmen. Nou ja, beklimmen is niet helemaal het juiste woord; door de eigenschappen van een slang te gebruiken kun je hogerop komen. Denk aan jezelf rondom een paal wikkelen waardoor je jezelf daar stevig aan vast kan houden.

In de eerste paar levels is dit nog prima te doen. Je kunt ook blauwe bubbels verzamelen in de levels en dat deed ik dan ook volop. Na verloop van tijd werd dit een stuk minder omdat ik eigenlijk alleen maar bezig was met niet dood te gaan. De dingen die te beklimmen waren werden steeds hoger en de kans dat ik dood kon gaan steeds groter. Dit zorgde voor een flink gevoel van frustratie. Er zitten geen vijanden in de game, maar dat is eigenlijk enkel een opluchting. Naar beneden vallen is namelijk al een gevaar op zich en dan heb ik het nog niet eens over de uitstekende punten gehad die prima als barbecuespies kunnen dienen.

Natuurlijk is het goed wanneer een game moeilijk wordt. Dit biedt namelijk ook een ultieme uitdaging. Het zou niet leuk zijn wanneer je telkens rustig richting het einde kan kronkelen. Toch pakt het in Snake Pass niet helemaal lekker uit. Elke vier levels stijgt de moeilijkheidsgraad, maar de mate waarin deze stijgt is eigenlijk veel te sterk. Je wordt dus niet langzaam de moeilijkheid in begeleid maar ze gooien je meteen in het diepe. Ik zou het bijna een gevalletje Dark Souls noemen.

Hoog Nintendo 64-gehalte

Het spelen van de game riep bij mij een gevoel van nostalgie op. Het duurde even voordat ik precies kon aanwijzen wat dat dan was, maar het komt doordat de titel aan voelt als een game voor de Nintendo 64. Dit komt met name door de kleuren die gebruikt zijn in de game. De meeste titels voor de oude console van Nintendo gebruikten hele felle en vrolijke kleuren, iets wat ook in Snake Pass terugkomt.

Sowieso zijn de kleurrijke omgevingen een lust voor het oog. De game is grafisch ontzettend mooi opgebouwd waardoor de kleuren echt van je beeldscherm afspatten. Dit in combinatie met de rustige deuntjes van de muziek maken dat je jezelf maar al te graag in de levels bevindt. Ook kalmeert dit de frustratie die de moeilijkheidsgraad oproept weer een beetje.