Sekiro: Shadows Die Twice

Sekiro: Shadows Die Twice bevat in tegenstelling tot Dark Souls of Bloodborne een heus tutorial. ‘Dit wordt een eitje’, dacht ik toen ik daarachter kwam. Toen ik twee uur later met het zweet in mijn handen, vloekend en tierend eindelijk de eerste mini-boss verslagen had, piepte ik wel anders. Op dat moment vermoedde ik al dat Sekiro een lang, uitdagend, maar prachtig avontuur zou worden.

Fans van From Software weten wat ze van deze Japanse ontwikkelaar kunnen verwachten. Interessante werelden vol geheime gangen en shortcuts, een grote variatie aan vijanden en vooral een nietsontziende moeilijkheidsgraad. Al deze zaken gaan ook op voor de nieuwe game van de studio, Sekiro: Shadows Die Twice. Toch heeft deze nieuwste game uit de stal van Hidetaka Miyazaki een duidelijke eigen smoel. De vraag blijft natuurlijk wel: komen de veranderingen Sekiro ten goede of had Miyazaki alles beter bij het oude kunnen laten?

Bloodsoulskiro

Het moge uit de intro al duidelijk zijn: het is lastig om over Sekiro te schrijven zonder de game te vergelijken met Dark Souls of Bloodborne. Wanneer je de game voor het eerst begint te spelen, vallen dan ook direct een aantal overeenkomsten op. Zo start de game op exact dezelfde manier als de eerste Dark Souls. Je personage zit verslagen in een kille ruimte en krijgt door een opening van bovenaf een item toegeworpen door een onbekende weldoener.

Ook na dit nostalgische moment blijven er een aantal overeenkomsten opvallen. Zo krijg je in de vorm van de Dilapidated Temple al snel een veilige plek in een wereld waarin iedereen erop uit is je een kopje kleiner te maken, vergelijkbaar met Firelink Shrine of Hunter’s Edge uit Dark Souls en Bloodborne. Daarnaast zijn de bekende bonfires vervangen door Sculptor’s Idols, maar deze fungeren hetzelfde. Dit zijn de plaatsen waar je weer tot leven komt, nadat je gestorven bent en waar je je felbegeerde skillpoints kunt uitgeven.

In plaats van Estus Flasks of Blood Echoes gebruik je in Sekiro een Healing Gourd om jezelf te healen. Een geneeskrachtige kalebas dus, inderdaad. Dit item vult zichzelf weer aan wanneer je uitrust bij een Scupltor’s Idol, dus je hoeft gelukkig niet zoals in Bloodborne constant te grinden voor healing items. Je Healing Gourd is in het begin van de game slechts één keer te gebruiken. Om hem vaker te kunnen gebruiken moet je Gourd Seeds zien te verzamelen, die op verschillende plaatsen in de wereld te vinden zijn.

Minder RPG

Toch zijn er ook duidelijke verschillen aan te merken tussen Sekiro en de Soulsborne-games. Deze zijn met name te vinden in de RPG-elementen. In plaats van zelf een character te maken, speel je namelijk met een vast personage. In de game kruip je in de huid van Wolf, een Shinobi-krijger met een armprothese. Wolf beschikt de gehele game over dezelfde katana en ook zijn armor is niet aan te passen.

Sekiro focust zich dus meer op de actie dan op RPG-elementen, maar dat wil niet zeggen dat je helemaal geen invloed hebt op de ontwikkeling van je personage. Door vijanden te verslaan verdien je nog steeds XP. Hiermee koop je vervolgens vaardigheden in een skill tree. Zo kun je met je experience nieuwe speciale aanvallen kopen of er bijvoorbeeld voor zorgen dat healing items beter werken.

Een andere manier waarop je juist wel veel invloed op je personage hebt, komt in de vorm van het verhaal. Wolf heeft zijn loyaliteit gezworen aan de jonge prins Kuro. Deze wordt echter vroeg in het verhaal ontvoerd en het is aan jou om je heer terug te vinden en te beschermen. Tegen het einde van de game kom je voor een aantal moeilijke keuzes te staan die invloed hebben op hoe het voor jou afloopt. Het verhaal wordt bovendien op een heldere manier verteld via uitgebreide cutscenes, in tegenstelling tot de verhalen van eerder From Software-games, die vaak nogal cryptisch en onnavolgbaar waren.

Vuurwerk en paraplu’s

Naast je vaardigheden kun je ook je Shinobi-armprothese naar hartelust upgraden. De prothese is standaard uitgerust met een grappling hook waarmee je als een soort ninja-Spider-Man naar hooggelegen plekken slingert. Je kunt je prothese echter ook voorzien van een groot scala aan offensieve mogelijkheden. Zo kun je deze uitrusten met shuriken-werpmessen of met vuurwerk om ervoor te zorgen dat een tegenstander achteruit wankelt. Iedere module heeft ook weer upgrades waardoor je je beschermende paraplu vuurbestendig kunt maken of van je bijl juist een brandende bijl kunt maken.

Die verschillende aanvallende mogelijkheden van je prothese zul je nodig hebben, want de tegenstanders waar Sekiro je mee om de oren slaat, zijn niet mals. Gelukkig hebben de verschillende vijanden vooral in het begin vaak een duidelijk zwakte die je kunt exploiteren. Hier kom je achter door mensen van een afstandje af te luisteren. Zo kom je erachter dat de Chained Ogre mini-boss bang is voor vuur en dus kwetsbaar is voor je vuurprothese of dat je een vijand te paard het beste kunt verslaan door vuurwerk te gooien, omdat paarden daar bang voor zijn.

Het belang van een goed postuur

Naast je Shinobi-armprothese ben je echter vooral aangewezen op je trouwe katana. Zowel Dark Souls- als Bloodborne-veteranen moeten hun reflexen uit die games volledig afleren om enigszins te kunnen slagen in Sekiro. Dat zorgt ervoor dat de game vooral in de eerste uren enorm frustrerend kan voelen, tot je je oude reflexen hebt afgeleerd en de combat begint te klikken. De crux van de combat van Sekiro is dat stamina vervangen is voor een posture-meter. Deze meter geeft aan hoe goed jij of je tegenstander in staat zijn inkomende aanvallen te verdedigen. Wanneer de posture-meter van een tegenstander vol is, kun je een vernietigende Shinobi-deathblow uitvoeren: een gruwelijke finishing-move waarbij het bloed in het rond spuit.

Er zijn twee methodes om ervoor te zorgen dat de posture-meter van een tegenstander volloopt. De eerste is het kiezen van de aanval. Een rake klap zorgt ervoor dat de health-bar van een tegenstander afneemt en zijn posture-balk volloopt. Echter, zelfs als je vijand erin slaagt een klap te blokkeren, kan dat alsnog effect hebben op zijn posture. Sekiro beloont daardoor een agressieve speelstijl, waarbij je de vijand bedelft onder golven van klappen, net zolang tot zijn posture breekt.

Je kunt echter ook door de juiste defensieve moves zorgen voor een vollopend posture bij de tegenstand. Gewoon blokkeren of proberen te dodgen heeft bij de meeste bad guys echter geen zin. In plaats hiervan spits je je defensieve move toe op de offensieve move van de ander. Krijg je een normale klap? Dan kun je deze met een goed getimede blok deflecteren. Een thrusting aanval kun je tegengaan met een Mikiri Counter, waarbij je op het wapen van de tegenstander gaat staan. Een sweeping aanval is onschadelijk te maken door eroverheen te springen en je vijand een goede trap in het gezicht te geven.

Twee keer sterven

Hoe goed je reflexen ook zijn, sterven doe je regelmatig in Sekiro. Zoals de titel echter suggereert, betekent de dood niet noodzakelijk het einde. Door jouw band met prins Kuro kun je namelijk één keer opstaan uit de dood. Wanneer een vijand bijna dood is, maar je delft toch net het onderspit, is het enorm bevredigend om te ressurrecten en hem toch nog te verslaan. Word je na uit de dood te zijn herrezen wederom gedood, dan is het toch echt definitief en raak je de helft van je verzamelde geld en experience kwijt.

Vooral het kwijtraken van geld en experience zorgt ervoor dat je vaak geneigd zal zijn van de mogelijkheid uit de dood op te staan gebruik te maken. Het is echter van belang om niet te scheutig om te gaan met de mogelijkheid. Wanneer je hier te vaak gebruik van maakt, verspreidt zich namelijk een geheimzinnige ziekte genaamd Dragon Rot onder de NPC’s van het spel, waardoor side quests niet langer af te maken zijn. Bovendien is er normaalgesproken wanneer je doodgaat een kleine kans op unseen aid, waardoor je je experience toch behoudt, maar de kans op deze hulp wordt ook steeds kleiner door de Dragon Rot. Deze ziekte is wel te genezen met bepaalde items, maar daarvan zijn er maar een beperkt aantal in het spel, dus wees gewaarschuwd!

Sengoku Japan

Het perfectioneren van je moves en het slim inzetten van een resurrect doe je terwijl je een prachtige open gamewereld probeert te doorkruisen. De wereld en de vijanden van Sekiro zijn duidelijk gebaseerd op de Sengoku-periode van Japan en dat zorgt voor een aantal prachtige levels. Uitschieters zijn daarbij een vallei vol met enorme Boeddhabeelden een een reusachtig kasteel waar je met je grappling hook als een ware Shinobi van dak naar dak zweeft.

Deze grappling hook en de mogelijkheid om te springen zorgen ervoor dat de manieren waarop je een level kunt doorlopen erg veelzijdig zijn. Zo is het mogelijk bepaalde mini-bosses over te slaan door weg te grapplen uit een gevecht en het level op je gemak verder te ontdekken. De timing die soms noodzakelijk is om een moeilijk sprong te halen zorgt ervoor dat de game soms wat platform-achtig aandoet, wat een mooie afwisseling kan zijn wanneer je even klaar bent met vechten.

Verdere variatie in je mogelijkheden de wereld te doorkruisen komt door de toevoeging van stealth aan de game. Zoals het een ware Shinobi betaamt, opereer je het beste vanuit de schaduw. Vooral wanneer een level vol zit met sterke vijanden, is de kans dat je het gevecht direct gaat winnen erg klein. Het is dan vaak een beter idee de tegenstand een voor een uit te schakelen, door ze van achter te besluipen of vanaf een hoger gelegen plek te bespringen.

Baas boven baas

De cruciale elementen van een From Software-game zijn de baasgevechten en ook op dit gebied blinkt Sekiro uit. De bazen zijn verdeeld in twee soorten: mini-bosses en main bosses. Mini-bosses zijn sterkere vijanden, waarvan er meerdere verspreid zitten over een level. Vaak is het wel mogelijk deze mini-bosses een stiekeme stealth attack toe te dienen, maar omdat ze over twee levensbalken beschikken, is het gevecht hiermee nog niet afgelopen.

De echte uitdaging zit hem echter in de main bosses. Deze bevecht je in een afgesloten arena, waardoor stealth in de meeste gevallen geen optie is en je het echt van je vaardigheden moet hebben. De bazen in Sekiro zijn regelmatig zo uitdagend, dat je soms uren bezig bent met één enkele baas. Hoe vaker je een gevecht opnieuw doet, hoe beter je de aanvallen van de eindbaas kunt anticiperen. Wanneer je dan uiteindelijk als overwinnaar van het slagveld stapt, voel je een euforie die weinig andere games weten te evenaren.

Sekiro bevat dan ook een aantal van de beste, meest uitdagende eindbaasgevechten die ik ooit in een game gezien heb. Een relatief vroege uitschieter is Genichiro Ashina. Bovenop de top van kasteel Ashina kruis je katana’s met hem. Hij bedelft je van alle kanten onder de klappen, wat ervoor zorgt dat je je posture meter vol ziet lopen. Wanneer je even afstand wilt nemen om te healen, begint hij met zijn boog op je te schieten. En wanneer je hem dan eindelijk, na uren spelen zijn tweede deathblow toedient, breekt er een derde fase aan waarin hij je beschiet met bliksem. Lekker dan!

Heel veel oefening baart een klein beetje kunst

De reden dat ik in Sekiro toch steeds weer opstond en verder wilde gaan, is dat de uitdaging altijd eerlijk aanvoelt. Wanneer je verliest, komt dit omdat je aandacht even verslapte. Omdat je in plaats van te springen een sweep-aanval probeerde te blokkeren. Sekiro drijft je soms tot het randje van de wanhoop, maar uiteindelijk pakte ik altijd mijn controller weer op om het tóch nog maar een keer te proberen.

De noodzaak om boss battles zelf onder controle te krijgen is extra sterk, omdat de co-op-mogelijkheid van Dark Souls en Bloodborne in Sekiro ontbreekt. Je kunt dus nooit een ervaren speler oproepen om je te helpen met een gevecht: je zult het echt helemaal zelf moeten doen. Voor sommige mensen voelt dit misschien aan als een gemis, maar voor mij werkte het summonen toch vaak als de makkelijke uitweg bij een gevecht, omdat ik gewoon het geduld niet op kon brengen om de moveset van de tegenstander goed uit mijn hoofd te leren.

Door je steeds opnieuw je hoofd te laten stoten leert Sekiro je om beter te worden, waardoor je je na een tijdje een meester voelt in het deflecteren en het bepalen van het tempo van het gevecht. Totdat de volgende onmogelijke eindbaas voor je opdoemt en de moed je weer in de schoenen zinkt. Op dit moment zit ik weer eens gruwelijk vast bij de optionele endgame boss Demon of Hatred. Maar al kost het me verdorie mijn hele weekend, ik zal die ellendeling verslaan!