Als je bij het zien van de titel van de game Runbow al denkt aan de combinatie van rennen en regenbogen, dan heb je dat goed. Deze twee woorden vatten eigenlijk als het ware de hele game samen. Runbow is enkel voor de Wii U verkrijgbaar en alleen als digitale aankoop in de Nintendo eShop. Ontwikkelaar 13AM Games gaf van tevoren aan dat ze met Runbow een game wilden neerzetten die doet aanvoelen als Mario Kart. Hiermee bedoelden ze dat je lekker op een avondje met een groep vrienden een potje zou gaan spelen. Als je als kleine ontwikkelaar aangeeft dat je game te vergelijken is met één van de grootste games uit de trukendoos van Nintendo heb je flink wat waar te maken.

Wanneer je Runbow opstart, kom je eigenlijk meteen al in de feeststemming door de ontzettend opzwepende muziek die eronder zit. Het valt het beste te vergelijken met een soort upbeat salsamuziekje. Het werkt ontzettend aanstekelijk en je raakt het liedje zelfs na het spelen niet meer kwijt; of dit positief of negatief is mag je helemaal zelf bepalen. In het menu wordt eigenlijk al meteen duidelijk, door diens vele opties, dat de game voor €14,- eigenlijk enorm veel content biedt. Er zijn vier soorten multiplayer modi, maar daarover later meer. Daarnaast is er een adventure-modus en een missie die ‘Take on the Bowhemoth’ heet die claimt de moeilijkste uitdaging te zijn. Er valt genoeg te verzamelen, van in-game-trofeeën tot aan verscheidene personages en de gehele game is met tot wel negen man te spelen.

De levels in de adventure mode zijn aan de korte kant, maar dit is juist goed. Het is een game gericht op snelheid, eventueel samenspel, en kleur, vooral heel veel kleur. Soms is het de bedoeling om iemand te verslaan, maar meestal is het erop gericht om zo snel mogelijk van de een naar de andere kant te komen. De kleur, waar de game eigenlijk om draait, is verwerkt in de achtergrond. Om de zoveel seconden verandert de kleur, of is de achtergrond dynamisch opgesteld met bewegende stroken in diverse kleuren. Afgezien van het feit dat je hier soms een beetje draaierig van wordt, heeft dit ook invloed op het level. Veel interactieve objecten in het level zijn alleen te benutten wanneer een bepaalde kleur passeert. Vaak moet je dus precies inschatten wanneer je moet springen en weer op het tijd is om verder te gaan anders ga je een glansrijke dood tegemoet. Om je te helpen het einde te behalen, is elk personage voorzien van de mogelijkheid om dubbel te springen. Daarnaast kun je ook een soort gerichte raketsprong doen, waardoor je net iets hoger kan komen, of een medespeler kunt ‘stunnen’.

In het begin van de adventure-modus zijn de levels nog prima te doen, maar ze worden, logisch ook, steeds moeilijker. Iets wat op zich prima is, al worden ze op een gegeven moment soms zo moeilijk dat je moet gaan vrezen voor je controllers. Hoewel frustratie absoluut een factor speelt in deze game, staat daar tegenover dat hij erg snel is, alsook de laadtijden. Je kunt dus zo weer aan de slag, helaas wel weer aan het begin van het level. Daarnaast wordt jouw dood voorzien van een tekst in het laadscherm, en deze zijn soms zo komisch dat je bijna blij bent dat je dood ging. De teksten variëren van ‘Do you even lift?’ tot ‘I’m not mad, I’m dissapointed’. Die grappen tussendoor zorgen ervoor dat je frustratie nog net op een acceptabel niveau blijft.

Als je al niet pissig genoeg was om het vele doodgaan in de adventure-modus raad ik je af ‘Take on the Bowhemoth’ te proberen. Dit is gericht op het ontiegelijk moeilijk zijn en je zult hem in één playthrough moeten halen aangezien je tussendoor niet kunt stoppen of opslaan. Als je dus geen zin meer hebt, heb je pech; de volgende keer mag je gewoon opnieuw beginnen, waarbij je constant geconfronteerd wordt met een death-counter. En geloof me, doodgaan zul je. Hoewel het aangegeven wordt dat het moeilijk is en dat het een zeer moeilijke uitdaging is, zit na vijf minuten de frustratie al zo hoog dat je pissig met je tanden op elkaar naar het scherm zult kijken.

Gelukkig kun je jezelf laten afkoelen op andere mensen in de multiplayer. Hoewel de gehele game lokaal te spelen is met negen spelers, bieden drie multiplayer opties ook de mogelijkheid om online te spelen, iets wat met een beetje geduld heel goed werkt. Er zijn vier verschillende game modi die je enkel met anderen kan spelen. In Get Ready to Run dien je als eerste het eind te bereiken, terwijl je jouw medespelers dwars probeert te zitten. Step into the Arena, waarin je ervoor zorgt dat de ander naar beneden valt, geeft een medespeler een klap of pakt een powerup. Deze powerups bieden meerdere mogelijkheden, maar van tevoren weet je niet wat je gaat krijgen, maar denk aan de mogelijkheid om supersterk te worden of een bliksemschicht kunt laten verschijnen om andere spelers onder stroom te zetten. In All hail king of the hill bevat het level een speciale plek, aangegeven met een kroontje. Wanneer je hierop staat, telt de teller af van 7 tot 0, de eerste met 0 op de teller wint. Als laatste is er Defeat the colour master, de enige modus die niet online te spelen is. Hier is degene met de tablet ‘de colourmaster’ en probeert de rest tegen te houden met kleuren, bliksem of bommetjes, in de hoop hen te stoppen zodat ze het einde niet bereiken.

Al met al bevat Runbow ontzettend veel content en kan je uren zoet houden: alleen, maar nog leuker met een groepje andere mensen. De naam past eigenlijk perfect bij een game die zo om kleuren en snelheid draait. Met name de kleuren kunnen zowel in je voordeel, als in je nadeel werken. De gameplay werkt prima en hoewel deze soms frustrerend is, is de basis vrij simpel: ren, spring op z’n tijd en maak gebruik van kleuren om bij het einde te komen. Hoewel het leuk is om de uitdaging aan te gaan in de adventure-modus is het veel leuker om de uitdaging tegen je vrienden aan te gaan. Wat dat betreft heeft 13AM Games zijn doel bereikt: Runbow is een geweldige game om op een avond met een groep vrienden tegen elkaar te spelen, mits je niet duizelig wordt van de kleuren.