Het jachtseizoen is eindelijk weer geopend, want deze maand ligt Monster Hunter Generations in de winkel! Maar niet alleen in de Monster Hunter-serie is het gebruikelijk dat we monsters tegenover ons krijgen, soms wel torenhoog. We zijn dus bij de redactie rondgegaan om te kijken met welke monsters zij oog in oog hebben gestaan in het verleden.

GVDM_Art1_KR

Vier poten, gericht op het uitroeien van de mensheid en een kleine twee kilometer hoog. Dan heb ik het natuurlijk over de Reapers uit Mass Effect. Hoewel het niet je standaard monsters zijn, blijven ze even indrukwekkend als angstaanjagend. Zowel aan de buitenkant als aan de binnenkant zijn ze deels machine, deels vlees en bloed, waardoor het echt geen pretje is om er doorheen te wandelen. Het is echter pas tegen het einde van Mass Effect 3 dat je je er echt van bewust bent wat voor kracht de reapers hebben.

Misschien ken je het moment wel in Mass Effect 3. Na een zenuwslopende missie waarbij je moet overleven waarin de vlagen vijanden over je heen spoelen, vuur je een raket af richting de Reaper. Helaas blijkt het nauwelijks effect te hebben. Terwijl je naar de Reaper probeert toe te strompelen, schieten de laserstralen om je oren. Alsof er een mes door een pakje boter gaat dat iets te lang in de zon heeft gelegen, zie je verschillende vrienden, strijders en zelfs geliefden voor je neus verdwijnen. Een flinke klap na dertig uur gamen. Om nog maar te zwijgen over wat daarna volgde…

Ik heb vele games gespeeld waarin ik mijn beste beentje voor moest zetten tegen menig monster. Maar geen van die monsters is mij zo bijgebleven als Cleopatra uit Dante’s Inferno. In de hel vecht je je door de zeven zondes en kom je onder meer in de ring van de lust, alwaar Cleopatra haar opwachting maakt. Haar verschijning valt meteen al op omdat ze niet al te veel kleding aan heeft. Haar minions evenmin en je bevindt je tijdens het gevecht in een soort halve pornoset terwijl je Cleopatra en haar handlangers naar de diepste krochten van de hel probeert te krijgen.

Terwijl jij voor je leven aan het vechten bent, pronkt de reuzachtige Cleopatra met haar demonische borsten langs de zijlijn al kijkend hoe je je best doet in leven te blijven. Op de plek waar haar tepels normaal zouden moeten zijn, zitten er nu gaten waar een tong uitkomt. Als je het zo ver weet te schoppen dat je oog in oog met haar komt te staan, ontstaat er een strubbeling wat veel weg heeft van een vrijpartij. Al loopt deze wel af met een behoorlijke anticlimax en mondt het niet bepaald uit in een spetterend hoogtepunt.

Net als een paar maanden geleden kan ik weer beginnen over de kommer en kwel die ik heb ervaren met zo’n beetje elk monster in Bloodborne, maar dan val ik nogal in herhaling. Er zijn nog genoeg andere games waar ik massa’s monsters heb bevochten. Het meest memorabele gevecht met een torenhoog monster was in DmC: Devil May Cry. Nog niet zo zeer door de moeilijkheidsgraad of het monster an sich, maar meer om het feit dat de Succubus een van de vetste bossfights is die ik ooit heb gedaan.

Deze bossfight heeft alles wat het in mijn ogen geweldig maakt: trashtalking tussen Dante en Succubus, keiharde muziek en op hoge snelheid vechten en ontwijken wat zorgt voor een aantal close calls. Met het schuim op de mond en bijna schreeuwend voor de tv was de Succubus in een paar pogingen dood, maar het gevoel na het slachten van dit gedrocht was gewoonweg episch.

Ooit, 17 jaar geleden om precies te zijn, waagde ook ik me aan een JRPG. Serieus?! Ja, het is echt waar. Het is zelfs een JRPG die ik uit heb gespeeld, tegen alle verwachtingen in. Gemakkelijk was het allerminst. Ik heb het over Final Fantasy VIII en een van de vele bossfights staat mij nog behoorlijk bij. Wanneer ik de naam van deze boss zeg, zullen kenners van de game beamen dat het een pittige tante was, wiens ‘looks’ bedriegen. Ze lijkt geen monster maar is het zeker wel, vier keer zelfs.

Ik heb het over Ultimecia, die haarzelf niet één, maar vier keer op je squad richt. Dat je haar wat tikken moet verkopen is al een hel, maar als ze ook nog de GF Griever oproept, ze haarzelf daarna even samenvoegt en tot slot nog in haar final form voorbij komt zweven, dan weet je dat je in bent voor een lange zit. Zo kwam ik al snel tot de conclusie dat ik m’n characters beter had moeten managen. Oh well, het verslaan van deze tante gaf me dan ook veel voldoening… en de eerste grijze haren. En ik was pas 16.

De eerste keer dat ik een controller, van de Atari, in handen kreeg, was ik een jaar of twee. Als het ware heb ik deze in de jaren die volgden niet meer losgelaten en genoot van de toegang die het bood tot verschillende werelden, verhalen en personages. Ik maakte kennis met diverse helden en vijanden, waarvan velen onder de categorie monster vallen. Sommigen zijn prima zoals Bowser of King Boo en zelfs Alma, uit F.E.A.R., is heel aardig als ze 200 kilometer verderop is, maar er zijn een aantal uitzonderingen.

Een monster dat nog steeds invloed heeft op mijn bloeddruk is de Kraken uit Golden Sun. Eigenlijk was ik net te jong voor de RPG, maar ik was vastbesloten de game uit te spelen. Veel van het verhaal kreeg ik niet mee, maar het spelen verliep voorspoedig, totdat ik het octopus-achtige monster Kraken tegenover me kreeg. De uren die ik heb gespendeerd in de hoop verder te komen zijn ontelbaar en uiteindelijk stopte ik met proberen.

Jaren later kreeg ik alsnog mijn wraak toen ik opnieuw een poging deed de game uit te spelen en door vooraf schaamteloos te grinden kickte ik dan eindelijk zijn ass. De euforie daarvan voelde ik dagen erna nog, stomme pest octopus.

Dat zijn ze dan: onze favoriete, of misschien wel minst favoriete monsters. Maar met welke monsters heb jij ondertussen veel ervaring? Laat het ons weten in de reacties. En denk eraan: hoewel je schoonmoeder een monster kan zijn, telt ze voor dit artikel even niet mee!