Net als gameplay of graphics kan ook de muziek een game maken of breken. DOOM zou immers een stuk anders spelen met Frans Bauer op de achtergrond. Maar tussen een aardige en geniale soundtrack zit nog een wereld van verschil. Dus hebben we een rondje gedaan over de redactie met de simpele vraag: welke game had de lekkerste soundtrack?

Damn, wat was Hotline Miami een waanzinnig moeilijke game. Als ik er nu aan terugdenk, heb ik nog steeds zin om mijn PlayStation Vita tegen de muur te gooien. De reden dat dit nooit is gebeurd, heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat dan ook mijn koptelefoon van mijn hoofd zou vliegen. En dat is iets dat ik uit alle macht probeerde te voorkomen. Zelden heb ik nummers gehoord die me zo enorm in de ‘zone’ lieten komen van een game. Nummers die de drugs-vibe van de game ongekend goed naar voren laten komen. Plaatjes waarbij het niet erg is om het level opnieuw te beginnen. Als ik het doodgaan dan echt zat was, schoof ik de Vita altijd in mijn binnenzak. Overigens pas nadat ik hoofdstuk vier, Tension, had opgestart. Wil je weten waarom? Luister dan maar eens naar Paris van M.O.O.N.

Het mag geen geheim zijn dat ik niet vies ben van een paar goeie snoeiharde gitaren en een drummer aan de speed. Flinke heavy metal kan mijn dag altijd weer een beetje beter maken en al helemaal als je dat combineert met een game waarin je al je frustraties kan botvieren op hordes demonen. DOOM en metal lijken gemaakt voor elkaar, want vanaf minuut één zit je met het schuim op je mond een weg door de hel te knallen en de stukken demonenvlees vliegen je om de oren. De componist van deze geniale soundtrack Mick Gordon is overigens niet vies van een paar bloederige games, want in onder andere Killer Instinct en Wolfenstein: The New Order hoor je de zoete tonen van metal die hij heeft gecomponeerd. Toch blijft de muziek in DOOM voor mij zijn beste werk en mag ik Bethesda op mijn blote knieën bedanken dat ze niet voor Frans Bauer hebben gekozen.

Zelf ben ik geen groot fan van concerten van orkesten met blazers, strijkers en trommeljongens, maar in games en films weten de muzikanten vaak toch iets magisch te doen. Zo ook in Destiny, de game die in 2014 heel gemengd ontvangen werd. De een vond het helemaal geweldig, terwijl de ander er binnen de kortste keren helemaal klaar mee was. Toch waren die twee groepen het over één ding wel eens: de soundtrack van de game was meesterlijk.

De soundtrack is gecomponeerd door Martin O’Donell met input van Paul McCartney. Samen hebben zij ervoor gezorgd dat de game op veel momenten net dat beetje extra te bieden heeft. Zo kent de game een groot scala aan spannende muziek, maar barst het ook van de rustige en heroïsche stukken, die elk stuk voor stuk heerlijk wegluisteren. Dit werd in de uitbreiding The Taken King nog eens overtroffen en in de wandelgangen wordt alweer verkondigd dat het orkest er voor de aanstaande uitbreiding, Rise of Iron, nog een schepje bovenop heeft gedaan. Ik kan in elk geval niet wachten om weer een half uur lang in het startscherm te hangen om naar de nieuwe themesong te luisteren.

Als groot fan van hack and slash games en metal waren de Devil May Cry-games puur genieten, aangezien de twee daarin perfect samenkomen. Elke game uit de Devil May Cry-franchise doet deze combinatie van gameplay en soundtrack wel goed, maar toch doet deel vier het in mijn ogen het beste. Vanaf het moment dat er vijanden spawnen of een boss battle begint, hoor je de muziek vanuit de achtergrond alweer omhoog komen. Doordat de muziek redelijk uptempo is, stijgt je adrenalineniveau naar ongekende hoogtes, waardoor je gedreven wordt de vijanden zo snel en hard mogelijk de grond in te boren. Naar mijn mening is er nog geen game geweest die de soundtrack zo goed heeft weten te combineren met de gameplay als Devil May Cry 4.

Muziek is eigenlijk een magisch iets. Zoals de intro al zegt: het kan een game maken of breken. Sommige deuntjes zijn prima maar worden meteen weer vergeten, ten opzichte van andere die heel iconisch worden. Als ik me bedenk welke soundtracks ik nog graag beluister, zelfs zonder de game te spelen, dan kan ik een flinke lijst opnoemen. Zo vind ik nog steeds het geluid van de eerste Pokémon-games geweldig en staan veel nummers uit de The Legend of Zelda-franchise regelmatig bij mij op repeat. Toch is er voor mij maar een de beste en dat is City of Rome van Assassin’s Creed Brotherhood.

City of Rome is een vrij rustig nummer, maar het pakt naar mijn mening precies de essentie van de titel. Een hoge stem, gitaar en viool wisselen elkaar af en maken daarmee een machtig mooie soundtrack. De eerste keer dat ik de game speelde en dat nummer hoorde stond het kippenvel mij op de armen. Hoewel Brotherhood stampvol zit met mooie muziek, merkte ik dat ik toch tijdens het spelen elke keer uitkeek naar het moment waarop dat nummer voorbij kwam. Zelfs jaren na diens release, zes jaar ondertussen, zoek ik deze nog regelmatig op om me even weer in Rome te wanen.

Dit waren onze favorieten, maar wat zijn jullie favoriete soundtracks? Staan ze hier tussen, of zien we ze compleet over het hoofd? Laat het ons weten in de reacties.