De GvdM is deze maand Crash Bandicoot ‘N Sane Trilogy, een remaster van de eerste drie games waarmee menig gamer zijn fascinatie voor gamen is begonnen. Tegenwoordig zijn we ultra realistische graphics, doordachte verhalen en tientallen DLC-paketten gewend. Toch is dit niet voor ons allemaal de reden om te beginnen met gamen. Tijd om eens terug in de tijd te gaan en te zien welke klassieke games de redactieleden de gamewereld in trokken.

Jermaine van Haarlem

Ik ben ooit begonnen met gamen op de Atari 2600 en heb dus flink wat games voorbij zien komen. De game waarin ik voor het eerst veel uren spendeerde, was toch wel Commander Keen voor MS-DOS. Deze platformer gaat over Billy Blaze oftewel Commander Keen, een achtjarige slimmerik met een veel te hoog IQ. Hij bouwt in zijn achtertuin een ruimteschip en vertrekt wanneer zijn ouders weg zijn op avontuur.

Het spel had alles, van goed vormgegeven levels en karakters tot humor, aliens en jawel hoor een pogostick. Daarnaast droeg hij de kenmerkende gele football helm in vrijwel elke game. Naast de eerste game heb ik ook de vervolgen gespeeld, maar die eerste keer rondspringen op die pogostick en het level eindelijk uitspelen, doet mij nog het meeste. Leuk feitje: ID Software heeft bevestigd dat Commander Keen de kleinzoon is van William Joseph “B.J.” Blazkowicz uit de Wolfenstein-serie.

Commander Keen
Pixel Vault

Jordy Nieuwenhuis

De mensen die wel vaker wat van me gelezen hebben, weten misschien wel dat ik een grote voorliefde heb voor draken. Een klein paars draakje heeft dan ook een speciaal plekje in mijn hart. Voor diegenen die het ondertussen nog niet doorhebben, ik heb het hier natuurlijk over Spyro. De in 1998 op de PlayStation 1 uitgebrachte Spyro the Dragon heb ik dan ook helemaal ‘paars’ gespeeld.

Alle draken in de wereld van Spyro zijn gevangengenomen door Gnasty Gnorc en het is aan Spyro en zijn metgezel Sparx the Dragonfly om ze te bevrijden. Het grappige is dat Spyro regelmatig belachelijk wordt gemaakt door de overige draken omdat hij zo klein is, maar uiteindelijk krijgt hij het toch voor elkaar om Gnasty te verslaan. Als ze daar ooit nog eens een remake van maken, dan weet ik zeker dat ik die meteen koop.

Robert Zomers

Pokémon, A2 Racer en Hidden and Dangerous 2 hebben er allemaal voor gezorgd dat ik nu meer van gamen houd dan goed voor me is. Toch is het een hele specifieke titel waarmee ik echt de gamewereld ben ingetrokken: The Elder Scrolls: Morrowind. Ik zag de game voor het eerst bij een vriend thuis en hij was met zijn Dark Elf ergens in een hutje net buiten Hla Oad. Hij ging de deur uit en stond midden in een drassig moeras. Ik vroeg aan mijn maat wat hij nu moest doen of waar hij heen moest, waarop hij zei “waar ik maar heen wil”.

Vanaf dat moment moest ik die game hebben en heb ik heel wat uren doorgebracht in Vvardenfell. Dat terwijl ik de eerste honderd uur amper een woord Engels kon begrijpen en dus vooral rond rende op zoek naar avontuur, waarbij het voltooien van een quest meer toeval was dan dat ik daadwerkelijk de oplossing vond. Je begrijpt dat na het leren van de Engelse taal Morrowind meerdere malen opnieuw is gespeeld en het waarschijnlijk mijn favoriete wereld, soundtrack en game is (en blijft).

Rohald De Bruyne

De eerste game die ik me kan herinneren gespeeld te hebben, was Jazz Jackrabbit 2. Ik heb erg fijne herinneringen aan deze game. Een paar jaar geleden probeerde ik hem nog eens te spelen en was toch nog steeds verrast door het unieke level design en de toffe funky achtergrondmuziek.

Maar de aller tofste herinnering die ik aan deze game heb overgehouden, ligt niet eens zozeer bij de game zelf. Mijn oudere broer en ik hielden beide wel van een potje gamen. En zo zaten wij menig uur naast elkaar achter de pc, zo ook bij Jazz Jackrabbit 2. We hielpen elkaar op de schietknop te rammen bij de levelbazen en waren aan het roepen als er uit het niets een gemene schildpad kwam opdagen. Ah… Het jeugdsentiment!

Maik de Bresser

Het eerste spel dat ik uren en uren speelde, was toch zeker Supaplex. Deze variant op Boulderdash kwam uit voor de Amiga en MS-DOS. Het spel speelt zich af in een soort computerwereld waar je als Murphy, een rode Pac-Man-achtige bal, door de levels heen moet graven. Je graaft door printplaatjes om infotrons te verzamelen zodat je door de eindpoort kunt. De levels beginnen vrij simpel, maar al snel worden steeds nieuwe elementen geïntroduceerd en wordt het steeds lastiger. Er zijn spannende actielevels waar je honderden bewegende scharen moet zien te ontwijken.

Er is ook een hoog puzzelgehalte door de introductie van explosieven, in de vorm van gekleurde floppydisks, die je op Sokoban-wijze op de juiste plek moet duwen om ze daar te laten exploderen. Als jochie van 8 ging dat mijn pet te boven, maar gelukkig had ik een vader die al net zo verslaafd was. Supaplex speelde op geniale wijze leentjebuur bij hits als Boulderdash en Sokoban en bracht verschillende elementen samen in 111 geweldige levels.

Dat waren een aantal van onze herinneringen. Welke games van vroeger hebben jouw in hun macht gehad? Laat het ons weten in de comments.