Terwijl een groot aantal gamers zich in de post-apocalyptische wereld van Fallout 4 begeeft, komt Square Enix met een nieuw avontuur van Lara Croft. Rise of the Tomb Raider, een timed exclusive voor de Xbox One en 360, speelt zich af in de besneeuwde bergen van Siberië. Een stuk minder surrealistisch dan Boston na een kernoorlog, maar zeker niet minder indrukwekkend.
Zoals je een boek niet op basis van de kaft moet beoordelen, is het in de gamewereld ongehoord om een game te beoordelen op visueel spektakel. Toch wil ik even stilstaan bij de graphics en vormgeving van de game. De omgeving is namelijk adembenemend. Je krijgt een aantal keer te maken met een prachtig uitzicht over valleitjes en stuit geregeld op indrukwekkende tombes. Ontwikkelaar Crystal Dynamics heeft duidelijk veel aandacht besteed aan het levelontwerp. Geen moment doet de omgeving aan als iets dat we al eens gezien hebben. Klasse, want de game draait natuurlijk bovenal om avontuur en ontdekking.

In Rise of the Tomb Raider volg je een jonge Lara Croft die na haar avontuur in de reboot van Tomb Raider, op zoek gaat naar een mysterieuze schat die haar beroemde vader nooit heeft weten te bemachtigen. Na wat theoretisch onderzoek, dat gelukkig allemaal in een korte cutscène wordt uitgelegd, komt ze erachter dat de schat ergens in de bergen van Siberië moet liggen. In de taiga en bostoendra van de Oeral dus, als het even tegenzit in de permafrost. Croft is uiteraard niet de enige die op zoek is naar het relikwie dat volgens de legende eeuwig leven geeft. De geheime organisatie Trinity probeert de schat in handen te krijgen door tientallen tot de tanden bewapende mannen naar Siberië te sturen.

Erg sterk is het verhaal niet. Er is weliswaar een aantal plotwendingen, sommigen daarvan zie je al mijlenver aankomen, maar uiteindelijk komt het erop neer dat je het in een race tegen de klok opneemt tegen een leger aan bad guys. Trinity heeft er geen moeite mee met scherp te schieten op de jonge Tomb Raider. In het verhaal zal je nog een aantal andere groepen tegenkomen die het op je gemunt hebben of je proberen te helpen. Ondanks het vrij simpele verhaal, dat is uitgerust met een aantal filmische en sterk overdreven gebeurtenissen, kun je toch een behoorlijk avontuur beleven in Tomb Raider.

Als je de verhaallijn volgt zal je merken dat de game behoorlijk op rails loopt, hoewel je te maken krijgt met grotere omgevingen. Waar je op bepaalde stukken over kleine bergpaden moet lopen, kom je in andere delen weer bij een kampje dat is ingenomen door de vijand. In beide gevallen is te zien dat er flink aandacht is besteed aan het levelontwerp. Je rent, klautert en springt van hot naar her om je reis voort te zetten. Eenmaal aangekomen bij een groter deel in de openlucht, laat ik het een beperkte speelruimte noemen, kun je een plan smeden om verder te komen. Je kunt met getrokken geweer de vijand op een Rambo-manier benaderen. Wat ik veel leuker vind is de stealth-manier. Je kruipt door bosjes, hangt aan bomen en brengt vijanden middels een afleiding om door ze bij hun strot te grijpen.

Het kan behoorlijk lastig zijn een heel kamp uit te kammen zonder gezien te worden, maar dat maakt de uitdaging juist groter. Met stealth-kills verdien je overigens ook meer XP-punten, waarmee je speciale vaardigheden kunt kopen. Nieuw in deze Tomb Raider is dat je ook wapens en uitrusting kunt upgraden door grondstoffen te verzamelen. In het bos trek je jonge boompjes kapot voor hout en schiet je schattige konijntjes en vogeltjes dood voor vacht en veren om bijvoorbeeld pijlen te maken. Voor indrukwekkender upgrades van de wapens moet je het opnemen tegen beren en tijgers, terwijl je onderdelen voor vuurwapens kunt verzamelen door kistjes open te breken en vijanden om te leggen. Daarnaast krijg je de beschikking over een aantal gadgets, zoals touwen voor je pijlen en een zuurstofmasker om onder water te zwemmen.

Een andere interessante toevoeging is dat je tijdens het spelen de vakvrouw uit kunt hangen. Je kunt pijlen met vergif, vuur of explosieven ‘on-the-go’ maken zonder daarvoor een menu in te gaan, mits je voldoende grondstoffen hebt verzameld. Ook is het mogelijk van lege flessen molotovcocktails en van lege blikjes granaten te maken. Erg leuk en vooral handig als je te maken krijgt met een groepje vijanden, al hoef ik natuurlijk niet uit te leggen dat daarmee wel het hele idee van stealth om zeep wordt geholpen. Nu ik het trouwens toch over vuurgevechten heb, die vallen naar mijn idee wat tegen en zijn soms te geforceerd. Het schieten werkt niet helemaal lekker en op sommige momenten wordt je gedwongen all-out te gaan, omdat er twintig mannetjes op je af worden gestuurd. De game had wat mij betreft wat meer puzzels en minder vuurgevechten mogen hebben. De balans is in het verhaal op sommige stukken een beetje zoek en dat is jammer.

Gelukkig beperkt Rise of the Tomb Raider zich niet tot het verhaal. Gaandeweg kom je in een aantal middelgrote gebieden terecht waar je meer kunt doen dat alleen zoeken naar een uitweg of je einddoel. Je kunt er op zoek naar relikwieën, grondstoffen, vuurwapenonderdelen en geld. Ook kun je side-missions doen voor mensen die de hele game in de vrieskou op jouw hulp staan te wachten. Erg moeilijk of complex zijn die vaak niet, maar je wordt wel beloond met waardevolle spullen die je verder helpen in het verhaal. Behalve dat kun je op zoek naar zeven extra tombes die de speelduur van de game behoorlijk op kunnen krikken. Bij sommige puzzels heb je wat tijd nodig om ze te begrijpen, maar het is zeker niet zo dat je er natuurkunde voor hebt moeten gestudeerd. Ook met het verzamelen van de spullen die door de levels verspreid liggen ben je wel even zoet.

Waar ik bij het schrijven van deze review totaal niet bij heb stilgestaan is de Expeditions-modus. Dat heeft ook wel een reden. Met Expeditions kun je missies maken en spelen die zich afspelen in de gebieden uit de singleplayer. Aan de hand van speelkaarten kun je items, wapens of bijzondere effecten toevoegen aan de missies, maar over het algemeen blijft het een beetje inspiratieloos, zeker omdat je op dit moment slechts één level tot je beschikking hebt. Ook ben je het al snel zat, omdat het allemaal toch net teveel op elkaar lijkt. Met Expeditions heeft Crystal Dynamics mogelijk geprobeerd de speelduur van de game op te rekken, maar echt vrolijk word je er niet van. Gelukkig biedt de singleplayer genoeg vertier en kun je de Expeditions links laten liggen. Bij het halen van 100 procent is het een kwestie van wachten op DLC.