De komende week zie je bij Pixel Vault een hoop artikelen verschijnen, dat omdat we natuurlijk vijf jaar bestaan. Van die artikelen gaan er een aantal over de grote knallers die we in 2011 mochten spelen. Eigenlijk allemaal AAA-games, met enorme budgetten en nog grotere verkoopaantallen. Maar er was één titel bij die het net even anders deed. Een titel van een kleine jongen in een grote wereld die zowel kapot ging, als vanzelf werd opgebouwd. Ik heb het over het nog altijd prachtige Bastion.

Ergens in een huis in San Jose, in de staat Californië, zat een team van zeven ontwikkelaars te broeden op hun eerste project. Het is op dat moment 2009 en het team van Supergiant heeft nog geen enkel project achter hun naam staan. De ontwikkelaars hebben links en rechts wel aan wat titels gewerkt, maar als team hadden ze nog niets gemaakt. Twee jaar lang werkte het team met bloed, zweet en tranen aan een project dat bestempeld werd als een echte indie-game. In 2011 zagen we het resultaat, Bastion, en iedereen leek gek te worden.

Binnen zes maanden stond de teller op 500.000 verkochte exemplaren. Geen groot getal als je het vergelijkt met reuzen als Skyrim en Gears of War die in hetzelfde jaar verschenen, maar een enorme prestatie voor een klein team. Daarnaast was de pers alles behalve negatief. De hoge cijfers vlogen de game om de oren en het team kreeg de mogelijkheid om later de game naast de Xbox 360 ook op Windows, Linux, OS X, iOS, PlayStation Vita en PlayStation 4 uit te brengen en uiteindelijk ruim 3 miljoen exemplaren te verkopen.

Waar was iedereen dan zo laaiend over? Dat was het verhaal van The Kid, een knul die wakker werd aan de rand van Caelondia, een stad verwoest door een evenement wat we alleen kennen als The Calamity. The Kid, zijn echte naam weten we niet, struint door wat er over is van de verwoeste stad. Veel is het echter niet; enkel wat paden zweven nog door de lucht, op hun plaats gehouden door wat lijkt op magische krachten. Wanneer hij echter zijn vertrouwde kompaan, een grote hamer, terug weet te vinden, lijkt de hel los te breken. Hetgeen wat er nog over was van de omgeving begint in te storten en The Kid moet rennen voor zijn leven.

Uiteindelijk weet The Kid op een plek genaamd de Bastion te belanden. Een plek bewoond door slechts één bewoner met een diepe, zware stem. Een stem die je tot op dat moment door de game heeft geleid. Een stem die behoort aan Rucks, de man die nog enig idee lijkt te hebben van wat er allemaal gaande is en waarom de wereld onder je voeten uiteen lijkt te vallen. Vanaf dat moment begint de game pas echt en gaat er een wereld voor je open. Spreekwoordelijk dan. Letterlijk valt de aarde onder je voeten weg, maar dat terzijde.

Ondanks dat het verhaal meesterlijk wordt uitgevoerd in Bastion, is dat slechts een van de dingen die de game zo bijzonder maakte vijf jaar geleden. Een ander onderdeel was de grafische pracht en praal van de game. Ieder onderdeel voelde aan als een hand-geschilderd kunstwerkje. Iedere steen, ieder blaadje, iedere vijand, iedere actie, het zag er stuk voor stuk prachtig uit en iedere omgeving wist weer een glimlach op je gezicht te brengen. De kleurrijke wereld maakte het de moeite waard om de game niet neer te leggen na je eerste playthrough.

Daarbij was er ook nog de vloeiende combat die de game bijna altijd interessant wist te houden. Waar je begon met enkel een grote hamer, verzamelde je gedurende je reis een scala aan wapens. Van geweren tot katana’s en pijl en boog. Wapens die allemaal anders speelden en de game een andere dynamiek gaven, maar ook wapens die allemaal nog te tunen waren om ze zo naar je eigen smaak aan te passen. Bastion was een game die je om iedere hoek weer wist te verrassen en je een nieuwe laag voorschotelde.

Maar wat misschien nog wel het allerbeste is aan Bastion? Dat is het feit dat de game, ook vijf jaar na release, nog altijd een genot is om te spelen. De game wist een nieuwe lat te leggen voor het niveau waaraan indie-games moesten voldoen en een lat die tot vandaag de dag door maar een handje vol titels is overtroffen. Mocht je Bastion nog altijd niet gespeeld hebben, dan is dit het moment om het alsnog te doen. Pak je Vita, je iPhone of je gamecontroller en koop die game. Het zal een aankoop zijn waarvan je nooit spijt zal hebben.