Combineer de Sims, oorlog en potloodschetsen met elkaar en je hebt een aardig beeld van This War of Mine: The Little Ones. Nadat we op een realistische manier een afschuwelijke oorlog door de ogen van diverse volwassenen mochten ervaren op de pc, koos ontwikkelaar 11 Bit Studios ervoor om deze ervaring ook naar de PlayStation 4 en Xbox One te brengen. Ditmaal aangevuld met nieuwe features, waaronder nieuwe personages in de vorm van kinderen. Kinderen die het liefst naar school willen of willen schommelen, maar helaas binnen moeten blijven in de ogenschijnlijk met potlood gecreëerde wereld van This War of Mine: The Little Ones. De titel deed het heel goed op de pc, maar of deze verbeterde versie het ook goed doet op de PlayStation en Xbox lees je in deze review.

Gezegend als ik ben op dat gebied, heb ik nog nooit oorlog hoeven meemaken, maar één ding is zeker: vanaf het eerste moment dat je de game opstart komt er een zekere melancholie over je heen waardoor je jezelf meteen kunt inleven in hoe het ongeveer zou voelen. De personages hebben elk een eigen biografie en door deze te lezen kom je meer over hen te weten. Dan word je als het ware in je gezicht geslagen door de dingen die ze te zeggen hebben. Er is bijvoorbeeld een personage dat beschrijft dat hij voor de oorlog een belangrijke voetballer was. Iedereen kende hem, maar nu heeft hij net als alle andere mensen in de stad honger en is bang. Natuurlijk is dat heel erg logisch, maar je wordt toch even met je neus op het feit gedrukt dat een oorlog iedereen raakt: arm en rijk, jong en oud. Dit drukt vanaf de start een stempel op de zwaarte van de game en deze blijft je tijdens het spelen helemaal bij.

De basis van de game is eigenlijk heel simpel: je start met een aantal personages in een huis en het doel is om de oorlog te overleven. De schetsachtige graphics zorgen voor een droevige sfeer en de toon is gezet. Elk personage heeft eigen voordelen en je zult moeten samenwerken om iedereen in het huis in zo’n optimaal mogelijke gezondheid te houden. Je kunt producten maken zoals bedden en een werkplek waar je wapens kan maken. Materiaal dat hiervoor nodig is kun je verzamelen door te ruilen of in de nacht op plundertocht te gaan. De belangrijkste spullen zijn voedsel en medische voorraad in de vorm van verband en aspirines. Overdag ben je in het huis, zorg je ervoor dat iedereen gevoed, gelukkig is en goed slaapt, terwijl er in de nacht één iemand op uit gaat om spullen binnen te halen terwijl de anderen de boel bewaken of slapen. Op deze manier wisselen de dagen elkaar af, terwijl mensen steeds wanhopiger worden.

Plunderlocaties zijn heel divers en breiden zich langzaam maar zeker uit, maar nemen ook toe in onveiligheid. In het begin zijn producten al schaars, maar mensen zijn nog redelijk bereid om te delen en te ruilen. Naarmate de dagen vorderen worden zelfs de meest gewone mensen brute rovers en proberen je aan te vallen of te bestelen, wat ook een enorm risico vormt voor je personages, die gewond kunnen raken of zelfs overlijden. De manier waarop de dagen zich voortzetten en situaties zich uitbreiden vond ik heel erg goed gedaan. In het begin is het al mogelijk om spullen te jatten van anderen, maar ik koos ervoor om iedereen een beetje te vriend te houden en dit niet te doen. Dit heilige gedrag van mij duurde vier dagen in-game, voordat ik zelf ook wanhopig werd omdat een personage echt verband nodig had en ik het enkel kon stelen op dat moment.

Nu is het ‘maar een spel’, maar de manier waarop ze dit brengen maakt dat je echt aan je eigen moraal gaat twijfelen en je zelfs schuldig gaat voelen. Terwijl je wat steelt heb je de kans aangevallen te worden, maar sommigen zullen je zelfs smeken om dingen te laten liggen omdat ze niks meer hebben. This War of Mine zorgde ervoor dat ik me zo inleefde dat ik af en toe een brok in mijn keel kreeg om de hulpkreten van personages. De mensen die in jouw huis zitten reageren ook op de dingen om hen heen. Onbeantwoorde hulpkreten of stelen heeft invloed op hun gedrag en leidt tot verdriet of zelfs depressie. Ook het ontbreken van bepaalde materialen lokt reacties uit. Sommige personages zijn bijvoorbeeld rokers, maar sigaretten zijn iets wat in de oorlog niet bepaald bovenaan een prioriteitenlijst staat. Na een paar dagen ontwenning wordt de kans op boosheid en ruzie met anderen groter.

Bepaalde omstandigheden zijn dynamisch en zullen door de dagen heen veranderen. Door het bouwen van een radio blijf je een beetje op de hoogte van de wereld om je heen en wat er in trek is voor ruilhandel. Soms is de koffie namelijk veel waard, terwijl dit een paar dagen later alcohol kan zijn. Ook zal na verloop van tijd de winter aantreden waardoor het een stuk kouder in huis wordt en een kachel geen overbodige luxe is. De mensen kunnen namelijk ook ziek worden. Zoals eerder beschreven kon ik me meteen bij de start van de game helemaal inleven en zat ik zo in de game dat hij amper weg te leggen viel. Al het bovenstaande draagt hier vooral aan bij. Het zet de oorlog op zo’n realistische manier neer dat je met een klomp in je maag bepaalde dingen aanziet en graag verder wil spelen om te kijken wat er nog meer kan veranderen.

De toevoeging van kinderen zorgt voor een nieuwe kijk op de game en de oorlog. Kinderen snappen veelal niet wat er aan de hand is en de game weet dit goed neer te zetten. Andere personages kunnen met hen praten om ze dingen uit te leggen, te kalmeren, een spelletje met ze te doen of een schommel bouwen om ze op te vrolijken. Door tekst die af en toe boven hun hoofden verschijnt merk je wat ze denken en meteen wordt duidelijk dat ze het beste willen voor het kind. Ze sporen zichzelf aan sterk te zijn voor hen.Toch vond ik het jammer dat de toevoeging van het kind als personage minder extra’s bood aan de titel dan ik in eerste instantie had verwacht. De trailer van de game laat diverse kinderen zien die aan het spelen zijn in een oorlogsgebied. Echter kun je in de game maximaal één kind in huis hebben, wat het spelen met elkaar uitsluit. De game geeft voldoende aandacht aan kinderen en hun behoeftes, maar ik vond het niet helemaal aansluiten met mijn verwachtingen.

Het realisme en de meeslepende gameplay zorgen ervoor dat de game daadwerkelijk een beeld geeft van de oorlog en wat daarbij komt kijken. Tijdens het spelen waren er in mijn opinie geen grote minpunten te vinden, maar wel een aantal kleine punten die net wat beter hadden gekund. Zo wordt er niks uitgelegd en, hoewel alles zelf uitzoeken bijdraagt aan de charmes van de game, is het in sommige instanties bar vervelend dat je gewoon niet weet wat je moet doen. Soms zorgt het zelfs voor fatale gevolgen als je bijvoorbeeld aangevallen wordt. De game bevat veel geschreven tekst, maar deze is zo klein dat je het meestal niet kan lezen. Aangezien ik voorzien ben van een vrij grote televisie en een nieuwe bril op mijn neus durf ik te zeggen dat de ontwikkelaar de teksten beter een slag groter had kunnen maken.

Het laatste punt is dat je de tijd niet kan versnellen. Overdag zul je met name dingen bouwen en dat neemt tijd in beslag. Je kunt meteen naar de nacht gaan en zo de dag overslaan, maar het is niet mogelijk verder te gaan in tijd. Nu is dit misschien met name iets voor de ongeduldige gamers onder ons, maar de mogelijkheid om de tijd te versnellen zou een zeer handige toevoeging zijn geweest. Op de paar kleine minpunten na biedt This War of Mine: The Little Ones enorm meeslepende gameplay en je zult merken dat je de game amper meer weg kunt leggen als je begint met spelen. De diversiteit in personages, het dynamische verloop van de oorlog en de vele mogelijkheden zorgen voor heel wat uurtjes speeltijd.