De The Legend of Zelda-franchise heeft eigenlijk bijna geen introductie meer nodig, want sinds de eerste titel binnen de serie in 1986 uitkwam op de NES heeft het flink naam gemaakt en is momenteel een van de meest prominente franchises van Nintendo. Of je nou wel of niet van de games houdt, vrijwel iedereen is wel bekend met de in groen gehulde protagonist Link (nee, niet Zelda) en zijn diverse missies om het land Hyrule en diens prinses, Zelda, van het kwaad te redden. In 2006 verscheen The Legend of Zelda: Twilight Princess zowel voor de GameCube als de Wii en hoewel er wat kritiek was op de titel, werd hij door de meeste fans en critici zeer positief ontvangen. Tien jaar later besloot Nintendo de game grafisch te verbeteren en wat kleine dingen toe te voegen en aan te passen en uit te brengen onder dezelfde naam met HD aan het eind. Voeg daar de nieuwe amiibo van Wolf Link aan toe en je hebt een nieuwe game voor de Wii U. Tijd om te testen of de game tien jaar later nog steeds goed in de smaak valt of dat Nintendo deze remake beter had kunnen laten zitten.

Twilight Princess 001

Het eerste moment waarop het titelscherm op mijn televisie verscheen zorgde er eigenlijk meteen al voor dat ik flink onder de indruk was. De toevoeging van HD aan de titel is oprecht verdiend want grafisch is het een plaatje. Terwijl je Link door verschillende gebieden bestuurt is het uitzicht vaak adembenemend en door de details, die ook in de verte duidelijk zichtbaar zijn, is het een stuk gemakkelijker om een voorwerp of vijand van verder af te identificeren. Af en toe is er helaas wel een framedrop te zien en hoewel ik het maar heel zelden heb waargenomen, bijvoorbeeld tijdens het openen van een schatkist, is het toch iets dat natuurlijk niet hoort te gebeuren. Hoewel de omgevingen en de vijanden er erg goed uitzien lijkt er met name nadruk gelegd te zijn op de diverse personages die de in-game wereld rijk is. Voornamelijk hun gezichtsuitdrukkingen en ogen zijn meer sprekend dan ooit eerder binnen de serie. Hierdoor zijn ook de emoties die zij laten zien in het verhaal duidelijk af te lezen waardoor deze, naar mijn mening, nog meer indruk maakt.

Het verhaal zelf is identiek aan het origineel en plaatst je in het begin – in de rol van Link – in een klein boerendorpje, genaamd Ordon Village, dat zich in een uithoek van het land Hyrule bevindt. Dit dorp dient als een soort tutorial waarin je de basis leert en kennis maakt met de bewoners. Met name de kinderen die er wonen kijken erg tegen Link op. Op een avond verschijnt er een groep vijanden die alle kinderen meeneemt en Link bewusteloos achterlaat. Wanneer je wakker wordt blijk je gevangen te zitten en veranderd te zijn in een wolf. Daar ontmoet je het mysterieuze personage Midna en wordt het duidelijk dat je je in Twilight bevindt, een duistere tegenhanger van de normale wereld. Overal in Hyrule zijn delen van het land in Twilight gehuld en het is de taak van Link om dit te laten verdwijnen en het land te redden. Hierbij wordt hij geholpen door Midna, die afkomstig is uit de Twilight, en zo haar eigen redenen lijkt te hebben om je te helpen.

Hoewel het verhaal van de game wat langzaam op stoom komt (de gebeurtenissen binnen het dorp voelen soms echt aan als een tutorial) is het verhaal erg spannend en tijdens het spelen kom je steeds meer te weten over de gebeurtenissen, de grote vijand genaamd Zant en je gezellin Midna. De verandering van Link naar Wolf Link zorgde destijds ook voor een vernieuwend verhaal en bijpassende gameplay die het ook in de remake prima doen. Tijdens het spelen kom je een diversiteit aan items, personages en vijanden tegen en er valt van alles verzamelen, zoals diverse bugs, om je een tijd zoet te houden. Terwijl je van gebied naar gebied reist om alles te bevrijden moet je door diverse dungeons heen vechten die allen een eigen sfeer, omgeving en vijanden hebben waardoor elke dungeon ook anders aanvoelt. Dit zorgde er destijds voor dat ik op het puntje van mijn stoel zat en tijdens deze remake had ik dit nog meer, met name dankzij de enorm mooie beeldkwaliteit.

Op het gebied van gameplay is in de kern vrij weinig veranderd, op een aantal toevoegingen en veranderingen na. Zo is Link weer linkshandig, zoals in alle andere games binnen de serie, nadat dit op de Wii-versie werd aangepast zodat het makkelijker was hem te besturen met de Wii Remote. Daarnaast dient de GamePad net als in de remake van Wind Waker als extra scherm waarop je jouw items en de minimap kan overzien. Een zeer welkome toevoeging naar mijn mening die ervoor zorgt dat alles toch een stuk overzichtelijker is. Voor de gamers die net als ik constant verdwalen biedt het hebben van een tweede kaart, op de televisie is ook een kleine map zichtbaar, de oplossing tegen urenlang doelloos rondlopen.

De remake biedt wel een nieuwe verzamelmogelijkheid in-game, namelijk 50 verschillende Miiverse-stempels. Die kun je vinden en daarna gebruiken op Miiverse, het sociale netwerk van Nintendo. Nou is het zo dat ik hier zelf geen gebruik van maak dus mij deed deze toevoeging niet zoveel, maar gebruikers van Miiverse kunnen – als ze zin hebben om ze allemaal te zoeken – het Hylian alfabet, items en diverse personages verzamelen om aan hun collectie toe te voegen. Ook is de ‘Cave of Shadows’ nieuw toegevoegd, hoewel deze enkel te bereiken is met het gebruik van de Wolf Link-amiibo. Deze grot is vergelijkbaar met de eveneens in Twilight Princess te vinden plek ‘Cave of Ordeals’, waarbij Link diverse levels moet doorkruisen door alle vijanden te verslaan en obstakels te overwinnen. De Cave of Shadows is sterk vergelijkbaar, alleen speel je hier met Wolf Link. Hoewel dit een nieuwe optie en uiteindelijke beloning biedt, is het helaas ook zeer saai te noemen. Wolf Link heeft namelijk geen beschikking over items en is daardoor in zijn vechten zeer beperkt, waardoor het snel eentonig wordt. Na het spelen van een aantal levels kon ik dan ook niet wachten om verder te gaan met het verhaal.

Destijds verscheen Twilight Princess met een aantal kritiekpunten en met name het feit dat de game te makkelijk was werd veel gehoord. Mijn gedachte was dan ook dat Nintendo dit in de HD-versie waarschijnlijk wel zou aanpassen en dit hebben ze ook gedaan, alleen had dit naar mijn mening beter gekund. Dat komt voornamelijk doordat de vijanden eigenlijk maar weinig uitdaging bieden en helaas is dit in de HD-versie onveranderd gebleven. Nou biedt Nintendo wel twee mogelijkheden, waarvan de eerste gericht is op de toegevoegde ‘Hero Mode’ waarin Link twee keer zoveel schade oploopt, er geen hartjes te vinden zijn en de gehele wereld gespiegeld is. Nou houd ik wel van een uitdaging, maar ‘Dark Zelda Souls’ leek me toch net iets te overdreven en ik richtte me op de tweede optie. Die draait om de amiibo van Ganondorf die ervoor zorgt dat Link twee keer zoveel schade oploopt en net dat beetje extra uitdaging biedt aan spelers. Nu is het natuurlijk zo dat niet iedereen die amiibo heeft en om deze nou aan te schaffen om de game uitdagender te maken is toch wel jammer. Hoewel Twilight Princess HD grafisch optimaal is en de bijna uitstekende gameplay ervoor zorgen dat, vooral als je een fan bent, de titel een plek in jouw kast verdient heeft Nintendo met de moeilijkheidsgraad een kans laten liggen om de game te optimaliseren voor alle spelers.