In de twee decennia dat Resident Evil zijn voetstappen in het survival horror-genre achterlaat, is de franchise vooral in het laatste decennia steeds meer van zijn glans verloren. Veel fans zweren toch altijd bij de eerste drie delen, waarin ammo-management en de nodige schrikmomenten de boventoon voerde. Later muteerde de serie zich meer richting action-packed, Hollywood-achtige games die steeds minder fans wisten te bekoren, met een geflopte spin-off om het af te maken. ‘No more’, dat was de gedachte van Capcom met Resident Evil 7: Biohazard. De franchise moest weer terug naar de kern. Aan die belofte heeft Capcom zich zeker gehouden. Maar of dat iedere fan van het eerste uur bekoort, is de vraag.

Dat Capcom zelf ook geen heil meer zag in het recentelijk bewandelde Resident Evil-pad, moge overduidelijk zijn wanneer we aan de slag gaan met Resident Evil 7. Van de lore die de franchise in de afgelopen twintig jaar heeft opgebouwd, is namelijk vrijwel niets meer over. Het is alsof het ontwikkelteam al zijn schepen achter zich heeft verbrand, nadat enkele nostalgische reddingssloepen zijn geborgen. Wat dat betreft is er geen woord gelogen over de aanpak van Capcom, die met Resident Evil 7 weer helemaal naar de kern wil, terug naar het echte survival horror-gevoel. Terug naar een Resident Evil waarin je spaarzaam moest zijn met je munitie en je opbergruimte. Terug naar een Resident Evil waarin je je oren de kost moest geven omdat dat het verschil kon maken tussen overleven of ten prooi vallen aan monsterlijke gedrochten.

Voor een ieder die nog helemaal niks heeft meegekregen van Resident Evil 7: Biohazard zullen we eens kort uitleggen waar we mee te maken hebben. In Resident Evil 7 maken we in rap tempo kennis met Ethan Winters, een voor de rest totaal nietszeggende jongeman die sinds een jaar of drie zijn vrouw Mia uit het oog is verloren nadat ze een ‘babysitting job’ heeft aangenomen. Een verontrustende videoboodschap verbreekt de driejarige stilte waarin Mia uitlegt dat ze heeft gelogen over haar job en dat Ethan haar vooral moet vergeten en absoluut WEG MOET BLIJVEN! Nu zou er weinig te beleven zijn als Ethan die opdracht zou naleven, dus onze held reist af naar Dulvey, Louisiana, waar Mia voor het laatst gespot is. Een groot landhuis in de bayou is zijn eindhalte, het huis van de familie Baker welteverstaan. Voor zover de karkassen onderweg het nog niet weggaven, de familie Baker heeft ze niet helemaal meer op een rijtje. Ethan gaat daar eigenhandig meer over te weten komen.

In de, pak ‘m beet, acht tot tien uur die volgen, is het dan ook de main objective om je zo geruisloos mogelijk uit de voeten te maken, het liefst met je geliefde Mia aan je zijde. Dit klinkt als een ‘walk in the park’, al kan ik je vast op een briefje meegeven dat dat absoluut niet het geval is. De familie Baker is namelijk niet van plan om hun ‘eregast’ (jij in dit geval) zomaar te laten vertrekken en blijken stuk voor stuk ‘totally fucknuts’ te zijn. De onverwoestbare Jack, de vader des huizes, slaat je zonder blikken of blozen met een schep in je nek. Moeder Marguerite, een fervent entomoloog, stuurt de ene na de andere insectenplaag. Zoon Lucas lijkt meer van de sadistische spelletjes te zijn en haalt zijn kicks uit het verzinnen van dodelijke spelletjes. Het enige ‘familielid’ dat niet constant achter je kladden aan lijkt te zitten, is een oude, spraakloze vrouw in een rolstoel, die daarentegen wel op de meest random plekken opdoemt om je doods aan te staren. Dat alleen is al een van de redenen waarom Resident Evil 7 een heerlijke horror-game is.

Maar wacht… er is meer!

Nu zijn het niet alleen de Bakers waar je je zorgen om dient te maken. Huize Baker biedt namelijk ook huisvesting aan figuren genaamd ‘The Moulded’, wezens die vooral uit hompen vlees met schimmel en achterlijk lange tanden en nagels bestaan. Afhankelijk van je moeilijkheidsgraad kunnen deze wezens behoorlijke bulletsponges zijn. De afweging maken of je je ammo aan ze verspilt, is dan ook raadzaam. Het ontlopen van zo’n ding is namelijk vaak een optie, waarbij deuren ook in Resident Evil 7 je vriend zijn. Moulded kunnen namelijk geen deuren openen. Vet handig. Als je er een solo tegen het lijf loopt, is vluchten dus altijd een reële optie. Tref je er twee of meer tegelijk, dan wordt het headshotten geblazen.

Alsof dit alles nog niet genoeg afwijkt van de klassieke Resident Evil-formule, spelen we deel 7 ook in een totaal nieuwe view. Capcom noemt het de Isolated View, wij noemen het gewoon de first-person view. Gedreven door Capcom’s kakelverse RE Engine kijken we letterlijk het gros van de game door Ethan’s ogen. Ook hier hebben we in het verleden de fans over horen mopperen. Toch kan ik met zekerheid vertellen dat het uitstekend werkt en het er magnifiek uit ziet. Sterker nog, Resident Evil 7 zou lang niet zoveel impact hebben gehad als we de klassieke third-person view hadden gehad. Een onderdeel van de kern waar Capcom op doelt is namelijk het gevoel van machteloosheid. Die wordt door de Isolated View behoorlijk versterkt. Net als vroeger hoor je van alles om je heen maar zie je niet direct of dat iets onschuldigs of fataals is. De overwegend realistische graphics gecombineerd met ronduit sublieme geluidseffecten geven Resident Evil 7 een sfeer die thuishoort in de top van survival horror-games.

Wat heeft Capcom intact gehouden?

Nu is niet alles totaal op de schop gegaan. Hoewel Resident Evil 7 in de verste verte niet meer lijkt op de games van weleer, kon Capcom het niet maken om enkele key features uit de franchise te schrappen. Ethan zal namelijk de nodige verwondingen oplopen in zijn vluchtpogingen, dus de herbs zijn weer van de partij. Deze vallen te combineren met chemicals om er een flesje kruidenwater van te maken. Hoe sterker de chemicaliën, des te sterker je watertje. Je kunt er ook voor kiezen om je chemische goedjes te bewaren om ze te mixen met gunpowder. Zo maak je in een handomdraai munitie voor je handvol wapens. Zo is er voor iedere survivalist wel een toepassing voor je chemicals. Wel dien je er even op voorbereid te zijn dat je niet tig zakken chemicaliën mee kan sjouwen. Net als bij iedere andere Resi-game is je opslagcapaciteit beperkt en zul je hoogstens wat kunnen dumpen in her en der verspreide opslagboxen, waar je vaak ook even kan saven op een bandrecorder (geen typemachine).

Saven zul je van tijd tot tijd zeker willen doen, gezien ook bossfights gewoon weer van de partij zijn. Wat zou Resident Evil zijn zonder? Precies, saai! Daarom pakt Capcom ook voor het zevende deel lekker uit met taaie bosses, al zijn het er niet bijster veel. Desalniettemin zijn ze wel stuk voor stuk memorabel en zit er voor de verandering maar één in met tig ogen. Het zijn vooral deze momenten waarop je je niet meer kunt beroepen op een ‘flight response’. Je zult alle zeilen bij moeten zetten en al je gespaarde munitie moeten verbruiken om de meeste van deze linkmiechels plat te krijgen, al zullen zelfs je conventionele wapens niet altijd ‘the best way to go’ zijn. Soms loont het om je omgeving eens eventjes te scouten om je net dat nodige voordeel te geven. Iets waar je gedurende loading screens na enkele sterfpartijen op wordt geattendeerd overigens.

Ook het welbekende puzzelen om een sleutel of een geheime doorgang is weer van de partij, zij het ook in een zeer beperkte mate. Het aantal directe puzzels is op één hand te tellen en beperkt zich ook vaak tot het uitlijnen van een silhouet op een schilderij of het verwisselen van een echt wapen met een nepwapen. Niet echt rocket science dus. Nu speelt vrijwel het hele verhaal zich ook af in een landhuis en naastgelegen hutjes, dus echt veel ruimte om er tig puzzels in te verstoppen heb je niet. Toch zal het gebrek aan echt uitdagende puzzels de echte fan een beetje opbreken. Verwacht absoluut geen 7th Guest-niveau (voor degene die de game kent). Naast deze puzzels waar je blanco in stapt, zijn er ook een handvol ‘puzzels’ waar de omgeving de oplossing biedt en voorkennis de zoektocht een stuk makkelijker maken. Een deur waar je drie koppen in het zegel moet plaatsen vormt ineens niet meer zo’n zoekwerk wanneer een document al verraadt waar deze koppen liggen. Ook de te verzamelen videobanden geven al een hoop weg wanneer je deze afspeelt, al is het soms bijna onmogelijk om de oplossing te vinden zonder deze bekeken te hebben. Het is dan wel weer leuk dat deze video’s interactief en speelbaar zijn.

Vanaf hier wordt het een beetje naar

Wat iets minder leuk is aan de te lezen documenten en de te spelen videoboodschappen is de laadtijden die de video’s met zich meebrengen en het feit dat Capcom in een specifiek document de hele plotwending vroegtijdig spoilt. Resident Evil 7 speelt geheel naadloos zonder laadschermen, tenzij een VHS in de recorder wordt gefrommeld. Terwijl de video laadt en wanneer deze voltooid is, worden we getrakteerd op een testbeeld dat naar mijn mening wel heel erg lang duurt. Ook wanneer je onverhoopt het loodje hebt gelegd en je je laatste save ophaalt, duurt laden tergend lang. Het eerder genoemde document, wat je gelukkig pas tegen het einde van de game vindt, spoilt zonder pardon de grootste plotwending in de game en haalt daardoor meteen de verrassing uit de laatste ontknoping. Nu bestaat er een kans dat je dat document niet vindt of leest, dus het is sterk afhankelijk van jezelf, maar het is wel jammer dat Capcom dit niet gewoon totaal achterwege heeft gelaten.

Een tweede minpunt is de variatie aan gedrochten in Resident Evil 7. Hoewel je je handen vol hebt aan de Baker en alles wat ze op je afslingeren, worden zij slechts door vier verschillende Moulded afgewisseld. De eerste die je treft is een langzame slijmjurk met uitrekbare armen en vlijmscherpe klauwen. Een tweede lijkt er vrij sterk op, al heeft deze iets meer mutaties aan een van zijn armen. De derde variant doet vooral denken aan de bekende Lickers. Deze kruipt ‘on all fours’ over de vloer en is aanzienlijk sneller dan de rest. De vierde en laatste Moulded is een behoorlijk chubby vleesblob die het nodig vindt om je constant onder te kotsen. Nu zorgen vooral de eerste encounters voor de nodige paniekaanvallen. Toch verliezen ze stuk voor stuk na verloop van tijd hun scarefactor omdat je ze simpelweg te vaak gezien hebt en intussen ook hun zwaktes weet te misbruiken. Zoals deuren…

[HET VOLGENDE STUK KAN SPOILERS BEVATTEN]

Het laatste minpunt, als je het zo moet noemen, is het gebrek aan een eigen identiteit. Resident Evil heeft in de loop der jaren een eigen smoel opgebouwd. Resident Evil stond voor hordes aan geïnfecteerden, zombies of niet. Resident Evil stond voor het gevecht tegen het constant falende Umbrella, wat echt iedere keer een test met een virus verklootte. Resident Evil was inherent verbonden aan Raccoon City en diens protagonisten. Van dit alles is vrijwel niks terug te vinden in Resident Evil 7. Ieder vorm van referentie blijft tot het spreekwoordelijke elfde uur uit en zelfs dan is het eigenlijk te verwaarlozen. In ruil daarvoor heeft Capcom besloten om een verhaal te kiezen wat de liefdesbaby van The Texas Chainsaw Massacre en de game F.E.A.R. genoemd kan worden. In plaats van geconfronteerd te worden met diabolical laboranten is het een cliché eng Alma-achtig weeskind die voor de terreur zorgt, terwijl de Bakers er een huishouden op nahouden waar Leatherface zich prima op z’n plek zou voelen. Begrijp me niet verkeerd, het verhaal is er absoluut een om je vingers bij af te likken, maar het is verre van origineel of Resident Evil-esk. Het is pas in het slotakkoord dat daar wat verandering in komt.

[JE KUNT WEER VEILIG VERDER LEZEN]

Resident Evil 7 is mokertjevet, ook op de VR

Ondanks het gebrek aan referentiemateriaal en de mindere mate waarin enkele key features aanwezig zijn, is Resident Evil 7: Biohazard een absolute must voor iedere survival horror-fan. De spanning zit er van meet af aan lekker in en wordt vooral door de suspense-volle audio, het gevoel van machteloosheid en de mind games die huize Baker op je afstuurt tot aan het einde in stand gehouden. Vooral voor de bezitters van een PlayStation VR vormt Resident Evil 7 een volwaardige VR-game die de huiskamerterreur nog dichter naar je toe brengt. Het ziet er allemaal wellicht iets minder slick uit, maar grafisch staat Resident Evil 7 op de PlayStation VR absoluut zijn mannetje. Dat je moet richten door je hoofd te draaien is misschien een beetje awkward, al went dat snel. Of je nu wel of niet met de VR speelt, Resident Evil 7 weet je gegarandeerd acht tot tien uur in nagelbijtende spanning te houden.

Resident Evil 7… welcome to the family, son!