Red Dead Revolver

Nu Red Dead Redemption 2 voor de deur staat, krijgen we maar al te graag zin om op ons trouwe ros de wijde wereld in te trekken. Hoewel Red Dead Redemption inmiddels zijn naam heeft verdiend, was dit voor zijn voorganger Red Dead Revolver minder makkelijk. Jermaine zocht uit of die game de strop verdient of nog een aantal rondjes mag meedraaien in een saloon.

Terwijl ik mijn vingers gekruist houd als mijn PlayStation 2 opstart (dat deden we in die tijd), denk ik terug aan de tijd dat ik voor het eerst Red Dead Revolver in mijn handen had. Ik was immers enorm fan van alles wat met Rockstar Games te maken had en dit spel moest dan ook net zo goed zijn. Toch was de game bijna door een andere ontwikkelaar uitgebracht. Capcom had de titel namelijk al veel eerder uit willen brengen. Nadat Capcom Angel Studios niet meer financieel ondersteunde nam Rockstar het project en de  de studio over. Deze werd daarna omgedoopt tot Rockstar San Diego. Deze studio kreeg de taak om Red Dead Revolver uit te brengen en de naam van Rockstar hoog te houden. Dit was een vrij moeilijke taak, omdat games als GTA ontzettend goed werden ontvangen.

The Good, The Bad en Clint

Games met een Wilde Westen-thema hebben het regelmatig zwaar te verduren gehad. De games zijn of een hit of falen enorm. Nog voor het spel werd uitgebracht werd de link al snel gelegd met games als Grand Theft Auto en Max Payne. Grote schoenen om te vullen. In Red Dead Revolver neem je de rol van Red Harlow aan. Harlow lijkt sprekend op veteraan van de westernfilm Clint Eastwood en ziet als kind hoe zijn familie wordt afgeslacht door Colonel Darren en zijn bende. De perfecte aangelegenheid dus om wraak te nemen wanneer je eindelijk volwassen bent geworden.   

De vergelijking met een game als Grand Theft Auto is dan al vrij logisch. Qua verhaal, dialogen, stemacteurs en ook grafisch gezien schreeuwt het GTA Wild West en gelukkig was dit in 2004 dan ook geen straf. Helaas merk ik al gauw dat vooral op grafisch en op gameplay-gebied de game flink verouderd is en eigenlijk niet meer overeind blijft tussen het aanbod van tegenwoordig.

De ‘vrijheid’ waarmee je in opvolger Red Dead Redemption te maken kreeg, is vrijwel niet aanwezig in Revolver. De levels zijn lineair en je kunt met zes personages ongeveer dertig missies doen. Deze levels bestaan vooral uit schieten, paardrijden of platformachtige situaties. Welk personage je gebruikt hangt af van de situatie. Zo kun je met de indiaan Shadow Wolf brandende  pijlen schieten, maar kun je met Red bijvoorbeeld Dead Eye gebruiken. Hiermee kun je in slowmotion een shoot-out uitvoeren. Ideaal dus als er veel vijanden te zien zijn.

Trek uw wapens

In de wereld van het Wilde Westen krijg je het regelmatig aan de stok met andere cowboys. Geheel in de stijl van die tijd los je je problemen op door een duel aan te gaan met je tegenstander. Wie het snelste zijn wapen trekt en de ander vol lood pompt heeft gewonnen. Deze kleine minigame is daadwerkelijk leuk om te doen, omdat je je wapen uit je holster moet halen en daarna met je Dead Eye-vaardigheid plekken op je tegenstander kunt markeren. Dit moet echter wel binnen de tijd gebeuren, anders kun jij kogels happen.

Helaas merk ik dat ik deze functie en de Dead Eye-vaardigheid de hoogtepunten vind van de game. De missies zijn of te makkelijk of beroerd moeilijk. Dit laatste is vooral te wijten aan de slechte missieomschrijving. Je hebt soms geen flauw benul waar je heen moet en dat vond ik destijds ook al een frustratiepuntje. Ik dacht dat het toen aan mijn leeftijd lag, maar dit blijkt niet het geval te zijn. Buiten het feit dat je soms geen flauw idee hebt wat je moet doen, is het dekking zoeken ook wankel. Meerdere keren werd ik vol geraakt terwijl ik toch echt achter een hoge muur zat. Sommige missies zijn zelfs onspeelbaar omdat het springen in combinatie met de platformelementen simpelweg niet goed werkt.

Grote boze cowboys

Hoe diepgaand en emotioneel de verhaallijn van Red is, zo inhoudsloos zijn de eindbazen die je tegenkomt. Toen ik de game voor het eerst speelde vond ik ze juist geweldig, maar nu komen ze wat over de top over. Zo is er een begrafenisondernemer met een gatling gun in combinatie met een doodskist of een reusachtige gast met dynamietstaven om zijn lichaam. Daarnaast is het soms maar raden hoe je ze moet verslaan. Dit vind ik normaal niet zo erg, maar vooral door de andere zwakkere gameplay-elementen als springen, dekking zoeken en het richten wekte dit alleen maar frustratie op. Je gaat dan ook eerst meerdere malen dood om te achterhalen wat iemand zijn zwakte is.

Het dieptepunt vond ik toch wel een missie waar ik iemand moest bevrijden. Na enkele frustrerende platformelementen, kreeg ik een lading aan vijanden over me heen. Uiteindelijk kreeg ik na minutenlang schieten opeens een cutscene en daarna kon ik weer rustig verder. Deze willekeurige momenten duiken vaker op, waardoor je vaak doelloos loopt te dwalen omdat je niet weet wat er van je verwacht wordt.

Spijker in die kist meppen

Red Dead Revolver was in het jaar dat het werd uitgebracht een erg goede stap in de juiste richting voor games van Rockstar. Zo zijn er veel voorwerpen die je kunt ontgrendelen, al kun je hier niks mee, is de muziek echt van topkwaliteit en trapt je zo naar het Wilde Westen, en zat er een LAN-multiplayer in het spel. Ik heb deze gelijk weer even opgestart en het plezier dat ik destijds met vrienden beleefde kwam gelijk weer terug. De meeste lol haalde ik dan ook uit deze modus, want de singleplayer heb je uiteindelijk binnen acht uurtjes wel uitgespeeld.

De game is dan ook echt te zien als de eerste babystapjes van de Red Dead-serie. Red Dead Redemption heeft namelijk de goede elementen als de muziek, Dead Eye en het puike voiceacting meegenomen en alle frustrerende elementen diep begraven. Waarschijnlijk is dit ook de reden dat we nooit iets over Red Dead Revolver horen als Rockstar het over deze serie heeft.  Ik stuur deze game dan ook gauw naar de eeuwige jachtvelden, want met de kwaliteit van Red Dead Redemption en Red Dead Redemption 2 is deze game overbodig geworden.