Raiders of the Broken Planet

Op sommige momenten komt er een game uit waar je moeite mee hebt om hem te omschrijven. Raiders of the Broken Planet is zo’n soort game. Eerder op gamescom 2017 hadden we na het spelen van de demo al gemengde gevoelens en schreven we een Hands-on over de game. De vraag blijft natuurlijk of deze gemengde gevoelens zijn weggenomen.

Raiders of the Broken Planet is een samenvoeging van allerlei sci-fi shooters die in de loop der jaren redelijk populair waren. Soms lijkt de game op Evolve waar je ook een 4v1-modus hebt, dan lijkt het weer op Borderlands waar je je met een groep buitenbeentjes op een woeste planeet bevindt en dan lijkt het weer op op een Gears of War-achtige game. Toch weet Raiders of the Broken Planet af en toe zijn eigen draai te vinden.

In een notendop

Het verhaal van Raiders of the Broken Planet speelt zich af op een van de manen van Saturnus waar een ontdekking wordt gedaan. Deze ontdekking  zorgt ervoor dat een deel van de mensheid terecht komt op een stervende planeet ergens in het heelal. Het vervelende voor de mensheid is dat er geen mogelijkheid is om van deze planeet af te komen. Door deze frustrerende situaties ontstaan er onderlinge ruzies die de mensheid verdelen in verschillende facties. Voeg daar ook nog eens de mysterieuze Aleph kracht aan toe die iedereen speciale krachten geeft en het geheel loopt volledig uit  de hand.

De oorspronkelijke bewoners van deze planeet zijn het geruzie zat en hun leider Harec besluit om het zooitje aan te pakken. Met Raiders, huurlingen van het menselijk ras, proberen ze alles in goede banen te leiden totdat er een nieuwe dodelijke vijand zich presenteert. Er komen allerlei karakters bij en het verhaal wordt aardig snel verteld, wat ervoor zorgt dat het soms langs je heen gaat.

Verspreiden die handel

Zoals wel vaker gebeurt met games, wordt Raiders of the Broken Planet niet in zijn geheel uitgegeven. Het voordeel hiervan is dat het verhaal ook in stukken is gedeeld. Dit houdt in dat je op het moment van schrijven de proloog en de eerste campaign kunt spelen. Elke drie tot vier maanden komt er een nieuwe campaign die je kunt aanschaffen. Zo’n campaign bestaat uit vier missies die allemaal op een bepaald aspect focussen. Een laat je een waardevol karakter escorteren, de volgende laat je vijanden af knallen terwijl je een belangrijke machine oplaadt en vervolgens moet je een hoofdbaas in verschillende fases verslaan.

Natuurlijk hebben we dit in meerdere games gezien, maar Raiders geeft er net een andere draai aan. De keuze van je karakter heeft namelijk impact op de speelstijl. Sommige karakters zijn namelijk niet geschikt voor enkele missies, wat resulteert in een hogere moeilijkheidsgraad. Zowel in de solo missies als in multiplayer heeft de karakterkeuze effect. De multiplayer gevechten speel je namelijk met drie anderen die ook hun keuze hebben gemaakt. Is de balans van het team niet goed, dan merk je dat je met een zware achterstand speelt.

Sterven zul je

Tijdens onze livestream hebben we de multiplayer getest en werd meteen duidelijk wat deze achterstand inhoudt. Aan het begin van het level krijg je als team zestien levens. Als je sterft, dan word je na een paar seconden automatisch terug in het level gedropt, maar gaat er een leven van het team af. Zijn de levens op, dan moet het dropship bijtanken en moet jij met je team een bepaalde tijd zien te overleven zonder te sterven. Overleef je dit, dan krijgt het team weer zestien levens terug. Raken je levens daarna weer op, dan moet je weer zien te overleven, maar dan een langere tijd dan de eerste keer. Dit bouwt zich dus elke keer meer op. Doordat je zwaar in de minderheid bent, moet je dus goed samenwerken om te overleven. Je merkt dat je wanhopig probeert te overleven wanneer een van je teamgenoten doodgaat nadat je door al je levens heen bent.

Naast de vrij hoge moeilijkheidsgraad is er ook de Antagonist. Als speler kun je namelijk ook kiezen voor de Antagonist-modus waarmee je het spel van andere spelers kunt binnendringen. De komst van een Antagonist zorgt ervoor dat je winkansen enorm slinken en je ontzettend gefrustreerd kunt raken. Deze heeft namelijk een aantal voordelen.

Elke game heeft zo zijn slechterik

Om even door te pakken op die Antagonist. De kans dat deze je spel binnendringt is 50-50. Deze irritante toevoeging moet ervoor zorgen dat jij je doel niet haalt. Dit kan het uitmoorden van je team zijn of het saboteren van bijvoorbeeld explosieven. Daarnaast mogen zij ook de samenstelling van je team zien waardoor zij een karakter kiezen die deze samenstelling kan tegenwerken. Ook kunnen ze oneindig dood gaan, maar duurt het wel langer voor ze weer respawnen.

Het gevoel om zelf als Antagonist je medespelers aan te pakken is heerlijk. In dit geval koos ik het karakter waarmee ik korte periodes onzichtbaar kon zijn om ongezien een strategische plek in te nemen. Ook al is er een balans gezocht tussen de krachten van de Antagonist en het team van vier, het voelt toch niet helemaal eerlijk. De Antagonist vind ik momenteel veel sterker overkomen dan mij de bedoeling lijkt en zorgt voor te veel frustraties.

Vrijspelen die handel

Momenteel zijn zes karakters speelbaar, maar zullen er nog eens zes worden toegevoegd naarmate de andere campaigns worden uitgebracht. Elk personage heeft dezelfde opzet. Je krijgt namelijk het hoofdwapen en een speciale vaardigheid. De personages zijn te herkennen als sniper, tank of meer als soldaat. Het enige wat voor mij deze kon onderscheiden, was het wapentype. De een heeft een shotgun, de ander een sniper, enzovoort. Deze verschillen zijn echter minimaal, want je kunt met alle karakters ook even hard om je heen meppen. Het vechten an sich deed mij niet veel. Je kunt kiezen tussen meppen, verdedigen of vastpakken en het succes van je aanval hangt af van de keuze van je tegenstander. Vastpakken verslaat verdedigen, verdedigen verslaat slaan en slaan verslaat vastpakken. Meerdere malen was ik aan de winnende hand, maar verloor door dit vechtsysteem. Ik vind het raar dat een ontwikkelaar voor deze gameplay mechanic kiest waarbij je willekeurig knoppen indrukt terwijl in de rest van de game de nodige tactiek zit.

De vaardigheden van de karakters zijn vooral een bijzaak en zullen er niet voor zorgen dat je je tegenstander overheerst. Zo kan het karakter Konstantin vijanden wegduwen ter verdediging of aanval, is Shae een sniper die snel kan ontsnappen, Alicia kan snel tegen muren opklimmen om te ontsnappen of om achter een vijand aan te gaan en zo zijn er nog meerdere vaardigheden. Elke vaardigheid heeft dus meerdere doelen, maar zijn niet nodig om een vijand te verslaan.

Stress, stress en nog eens stress.

Dekking zoeken in Raiders werkt erg makkelijk. Zodra je bij een muur of object komt, schuil je er vanzelf achter. Als je dit goed aanpakt, kun je dus door het level bewegen zonder gezien te worden. De game gebruikt ook het Stress-systeem. Stress bouwt zich namelijk op als je veel beweegt of schiet en als deze hoog genoeg wordt, kunnen vijanden je door muren zien. Schuil je, dan verdwijnt de Stress langzaam. Het schuilen zorgt er ook voor dat je leven weer langzaam herstelt.

De snelheid waarmee je stress opbouwt, heeft ook te maken met welk personage je hebt gekozen. Sniper Harec bijvoorbeeld is de rust zelve en zal dus niet zo snel Stress krijgen. Alicia is bij elk schot al helemaal vol met stress en zal dus vaker zichtbaar zijn voor de vijand. Dit is het nadeel van een karakter wat op plekken kan komen waar vijanden je niet zo snel volgen. Door de toevoeging van het Stress-systeem moet je dus extra nadenken of je voor de Rambo-modus gaat of gewoon lekker rond sluipt.

Rauw randje

De graphics van Raiders of the Broken Planet zijn van gemiddelde kwaliteit. Het zijn niet de high-definition graphics waarmee we soms worden verwend, maar het zit vaak tegen een karikatuur aan. De vormgeving van de personages zien er semi-realistisch uit. Zo vond ik bijvoorbeeld het personage Lycus een tekenfilmfiguur en vond ik dat bij het personage Hans wel weer meevallen.

Daarnaast ziet het er allemaal niet zo gelikt uit, wat natuurlijk wel bij het verhaal van Raiders of the Broken Planet past. Dit rauwe randje zie je ook terug in de humor die volop aanwezig is in de game. Er wordt flink gescholden en de grappen die gemaakt worden, gaan vooral over het beledigen van anderen. Naast het standaard uiterlijk van je karakters, kun je ook nieuwe skins en wapens kopen met echt geld. De designs van deze toevoegingen zijn in sommige gevallen erg geslaagd.

Ik heb erg gemengde gevoelens bij Raiders of the Broken Planet. De personages zijn in een eigen stijl vormgegeven, maar weten mij niet lang te boeien. Daarnaast vind ik het jammer dat de speciale vaardigheden niet echt invloed hebben op de game en worden deze vooral als ondersteuning gebruikt. Je zult het vooral van het betere schietwerk moeten hebben. Als Antagonist voel je je daadwerkelijk krachtig, maar heb je een Antagonist tegen je, dan is het een enorm frustrerend onderdeel. De personages kunnen allemaal extra skins krijgen of wapens die je met microtransacties kunt kopen, wat niet iedereen gaat waarderen.

Uiteindelijk is het afwachten of de andere drie campaigns de moeite waard zijn, want momenteel vind ik de game erg mager en zijn er niet veel boeiende mogelijkheden tot herspeelbaarheid.