Pro Cycling Manager 2017

De Tour de France zit er na drie weken bijna op. Vandaag rijden de overgebleven 170 renners richting Parijs om daar nog één keer alles te geven voor de eindstreep op de Champs-Élysées. Robert reed ook door Frankrijk de afgelopen drie weken, maar dan wel virtueel, op zijn luie reet. Al beweert hij bij hoog en laag dat het reviewen van Pro Cycling Manager 2017 ook geen makkelijke opgave is.

Wanneer ik mensen vertel dat ik PCM aan het spelen ben, krijg ik gemiddeld genomen verwarde blikken, waarop ik uitleg dat het om Pro Cycling Manager gaat. Dat leidt meestal evenmin tot wederzijds begrip en zo mogelijk nog meer verwarde blikken. In alle wanhoop meld ik dan dat het om een Tour de France game gaat, wat in 80% van de gevallen zorgt voor een eenzijdige terminatie van de conversatie.

Klein stukje roeien

Voetbalfanaten spelen FIFA of Pro Evo, Basketballers spelen NBA Live of NBA2K en voor racefans is er een heel legio aan aan games waar ze zo ongeveer elke mogelijke vorm van autosport virtueel kunnen nabootsen. Als wielerfanaat moet je het met Pro Cycling Manager doen en dat is typisch een gevalletje roeien met de riemen die je hebt. Gelukkig gaat dat roeien elk jaar een klein stukje beter.

Met Pro Cycling Manager 2017 belooft Cyanide Studios, net als voorgaande jaren, dat er weer van alles nieuw is en ze grote stappen vooruit hebben gemaakt. Zoals elk jaar valt dat weer erg tegen. Dit keer moest ik echter wel écht met een vergrootglas op zoek naar de verbeteringen ten opzichte van PCM 2016. Voordat je doorhebt dat de AI iets verbeterd is of dat er een nieuw onderdeel in de UI van de game ligt begraven, ben je in ieder geval wel een paar weken verder.

Vaarwel Spartacus

Wat natuurlijk wel meteen in het oog springt, zijn de nieuwe ritten voor de grote wedstrijden. De Voorjaarsklassiekers, De Tour Down Under, de Giro en natuurlijk de Tour hebben allemaal de update naar het seizoen van 2017 gekregen. Deze zijn in detail uitgewerkt en nu kun je de grote rondes precies nabootsen en zelf jagen op dat gele truitje. Je merkt wel dat het detail minder is naarmate je de minder bekende koersen gaat rijden, maar met met honderden verschillende wielerwedstrijden per jaar kunnen we dat Cyanide Studios wel vergeven.

Niet alleen de weg, maar ook de renners die eroverheen rijden, krijgen een jaarlijkse update. Niet direct in naam, want Focus Home Interactive krijgt het vooralsnog niet voor elkaar om alle licenties van de renners te bemachtigen. Dit lijkt inmiddels ook tot frustratie te leiden bij de uitgever als we kijken naar de in-game naam van Chris Froome. Wie de Tour van 2016 heeft gezien, kan namelijk niet anders concluderen dat de naamswijziging van Kris Vroome naar Kris Run een stevige sneer is naar Team Sky. Uiteindelijk maken de namen vrij weinig uit, omdat met de introductie van de Steam Workshop bij PCM 2015 het een fluitje van een cent is om een aangepaste database aan de game toe te voegen. Ook voor PCM 2017 was er in de week na de release al een accurate database beschikbaar, met alle juiste teams, shirts en namen van renners. Erg fijn, want je wil natuurlijk gewoon met Chris Froome door de Alpen jagen.

Het belangrijkste aan de update van de renners zijn uiteindelijk niet de namen, maar de data achter de renners. Elke renner heeft een bepaalde score voor hardrijden, klimmen, sprinten en alle andere relevante disciplines. Deze moeten corresponderen met hoe de echte renners presteren en dat kan nog wel eens per jaar verschillen. Zo is Dumoulin een stuk harder vooruit gegaan dan men bij het maken van PCM 2014 kon voorzien. In 2017 is hij dan ook virtueel een volwaardige ronderenner en is niet meer alleen zijn tijdritvaardigheid een dikke 80. Tot slot is met de update van het rooster van renners ook gedacht aan de nieuwe renners in het peloton en de oude knarren die ermee zijn opgehouden in 2016. Inderdaad, je moet ook virtueel afscheid nemen van Cancellara.

De menselijke maat is terug

Het koersen is net als in de vorige delen hetzelfde: je hebt een ploeg van meestal zo’n zeven tot negen renners onder de knoppen en deze moet je naar de eindstreep loodsen. Dit doe je door elke renner opdrachten te geven als aanvallen, sprinten, elkaar uit de wind houden of het aloude knechtwerk van water halen en op kop rijden. Dat is met negen verschillende renners, met elk een eigen rol vaak een aardig puzzelwerkje. PCM doet dan ook niet onder voor een gemiddelde real-time strategy game.

Gelukkig kun je als beginner een aantal renners automatiseren, zodat ze volgens de vooraf bepaalde strategie rijden. Dat betekent het beschermen van de kopman en het water halen op de juiste momenten. Toch schiet de AI nog wel eens te kort en zitten ze op de automatische piloot bijvoorbeeld niet goed voorin. Dat betekent voor een renner met wat minder klimbenen dat ze bij de eerste de beste klim in de bus terechtkomen. De controlefreaks a lá Team Sky willen de boel natuurlijk zelf onder controle houden en elke renner precies vertellen wanneer hij wat moet doen.

De AI uit zich natuurlijk ook naar je tegenstanders. Deze zijn in singleplayer modus de grote uitdaging, al wil dat nog wel eens verschillen per seizoen. Waar je in de ene PCM met geen enkele sprinttrein lijkt te kunnen winnen, win je in het deel erna rustig een sprint met Laurens ten Dam. Niet dat Laurens ten Dam geen sprint kan winnen – die man is legendarisch – maar niet in een volle sprint tegen Kittel en Matthews. PCM 2017 neigt weer naar de moeilijke kant of beter gezegd: gebalanceerde kant. Dat is voornamelijk te merken in de bergritten. Waar ik in 2015 nog wel eens bizarre uitslagen haalde door op rare momenten weg te springen of echt veel harder kon de laatste 5 kilometer, merk ik dat in 2017 het verschil maken een stuk lastiger is en de grote renners qua vermogen dicht bij elkaar zitten. Maarten Ducrot zou zeggen: de menselijke maat is terug in het peloton.

Het topje van de Mont Ventoux

Het rijden van een etappe duurt een kwartiertje voor een vlakke rit, mits je gebruikmaakt van de doorspoelfunctie. Voor de lange bergetappes ben je rustig een minuut of 30 onderweg. Dat betekent dat je in uur of zes wel door de Tour de France heen bent en dat geldt natuurlijk ook voor de Vuelta en de Giro. Dan kom je op een uur of twintig maximaal, maar ik kan je vast waarschuwen dat dit slechts een fractie is van het aantal uur dat de gemiddelde wielerfanaat in Pro Cycling Manager steekt. Eenmalige koersen zijn namelijk leuk om even ‘snel’ een wedstrijd te checken of een team uit te proberen. Het echte werk begint dan pas, in de carrièremodus.

Net als in Football Manager en menig andere sportgames kun je namelijk ook een heel seizoen rijden met een ploeg. Je kunt uit de bekende ploegen kiezen en kijken of je genoeg expertise hebt om Froome en Landa in het gareel te houden of voor een kleine club uit Colombia gaan en daarmee toe te werken naar een World Tour-status. Houd er rekening mee dat je in het laatste geval je eerste seizoen de Tour niet gaat rijden, want de wildcards zijn schaars.

In de carrièremodus zijn slechts hele subtiele wijzigingen aangebracht. Denk aan kleine wijzigingen als de weergave van de renner zijn fitheid in percentages. Dat betekent dat de interface heel erg vertrouwd aanvoelt als je PCM 2016 gespeeld hebt en immer overweldigend is als je voor het eerst aan een virtuele wielercarrière begint. Het vaststellen van het wedstrijdschema, trainingen plannen en zorgen dat de boekhouding op orde is, zijn slechts het topje van de Mont Ventoux als het gaat om je taken als ploegmanager. Ondertussen moet je ook nog zorgen dat je niet alleen wint, maar ook je renners en sponsors tevreden houdt. Hoewel Lotto Jumbo op televisie een vrolijk clubje lijkt, willen de mannen met de portemonnees wel resultaten zien.

Voor de bezemwagen uit

Carrièremodus is verreweg het meest uitgebreide deel van PCM, maar er zit ook gewoon een multiplayer in. Deze vraagt echter wel om enig geduld en mogelijk enkele vrienden. Zonder mede fietsfans zit je namelijk redelijk lang te wachten in de lobby op een wedstrijd of totdat mensen jouw wedstrijd joinen. Wanneer dat dan een keer wonder boven wonder gebeurt, kom je in een wedstrijd terecht die het meest van de tijd erg last heeft van lag, mede omdat de meeste spelers de snelheid op 8x zetten. Dat maakt het haast onmogelijk om een fatsoenlijke wedstrijd te rijden.

Gelukkig is er een nieuwe feature aan de multiplayer modus toegevoegd voor het samenspelen met vrienden. Je kunt nu clans vormen, waarmee je toernooien kunt opzetten en rijden. Met de clan bepaal je de regels voor de koers en dat maakt het een iets draaglijkere online-ervaring dan de willekeurige lobby-wedstrijden. Toch blijft het een functionaliteit uit PCM die nauwelijks in staat is voor de bezemwagen uit te blijven rijden en kan dan ook beter met rust gelaten worden.

Level-up

Waar wel noemenswaardig veranderingen zijn aangebracht, is de nog relatief nieuwe Pro Cyclist-modus. Hier manage je een renner in zijn carrière. Ideaal wanneer Pro Cycling Manager nog nieuw is voor je en je in de volledige carrièremodus door de renners het peloton niet meer ziet. Nu was deze modus ook al in 2016 aanwezig, maar is door een paar wijzigingen een stuk minder saai geworden.

In het vorige deel voelde zeker het eerste stuk van je carrière erg repetitief aan. Je hebt dan nog geen naam en faam om in de grote koersen voor de overwinning te kunnen en mogen gaan en kreeg je al snel het gevoel dat je enkel aan het meerijden was met een veel te snel peloton. In 2017 is dat opgelost, doordat je tijdens de koers ook opdrachten krijgt van een kopman. Wanneer je zelf kopman bent, kun je uiteraard zelf orders uitdelen, maar in het begin moet je vooral knechtenwerk uitvoeren. Dit kan variëren van op kop rijden, meespringen in een demarrage of water halen. In ruil daarvoor krijg je natuurlijk een (zinloos) salaris, maar ook experience waarmee je je renner langzaam omhoog levelt.

Het lijken kleinigheden, maar het geeft de eerste wedstrijden van je wereldkampioen in spe betekenis. Daardoor is het opeens een zeer toegankelijke manier om PCM te spelen en merkte ik dat ik deze modus vaker opstartte dan de volledige carrièremodus. Het managen van één renner is in sommige gevallen gewoon een stuk relaxter en mocht je even niet opletten, omdat je ondertussen de echte Tour de France aan het kijken bent, dan is niet meteen een hele ploeg hopeloos op achterstand. Nu moet je natuurlijk wel opletten wanneer je in de leiderstrui rijdt, maar ook dan is het allemaal een stuk minder zenuwachtig, omdat de renners met een vrije rol of de sprinters lekker hun eigen ding doen.

Roze bril

Wanneer ik het algemeen klassement opmaak, dan komt Pro Cycling Manager 2017 een paar dagen voor Parijs op flinke achterstand binnen. Waar ik het namelijk nog niet over gehad heb, zijn de bugs die met de release gepaard gingen. Willekeurige crashes en zwalkende renners maakten het een stap achteruit in plaats van vooruit voor de serie. Gelukkig hebben ze zich goed uitgesloofd bij Cyanide Studios afgelopen week en hebben tweetal patches rust naar het virtuele peloton gebracht. Af en toe is er een AI-renner die opeens uit het niets wegzakt of rijden ze je flink in de weg, maar de echte game breaking bugs ben ik in de dertig uur die ik in de game heb zitten niet meer tegengekomen na de eerste week.

Vandaag komen de renners aan in Parijs, wat ongeacht de uitslag altijd iets magisch heeft. Het is niet altijd de meest spannende koers of zelfs de meest zware wedstrijd in het wielrennen, maar in ieder geval wel het evenement met de meeste sfeer. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de roze bril die ik en menig wieler fanaticus elk jaar weer opzet in juli. Het is dezelfde roze bril die van Pro Cycling Manager een geweldige game kan maken. Wanneer je van fietsen houdt, zie je de ruwe randjes wat minder en kun je een bug net zo makkelijk vergeven als een Skyrim fan. Uiteindelijk zie je door je bril alleen nog een ontzettend diepgaande wielrensimulatie, waarin je al je droom teams, renners en resultaten naar je hand kunt zetten.