“Going postal” is een term die in de V.S. is ontstaan en een staat van extreme ergernis of woede beschrijft, vaak resulterend in fysiek geweld. De term ontstond aan het einde van de jaren ’80 toen de werkdruk bij een aantal postbezorgers dusdanig hoog werd dat ze knapten en met een pistool op het werk verschenen. Dat dit resulteerde in een flink aantal slachtoffers hoef ik denk ik niet te benadrukken. Dit is ongeveer de bakermat van de game Postal die in 1997 verscheen. Ontwikkelaar Running With Scissors heeft de game een HD-make-over gegeven en opnieuw uitgebracht onder de naam Postal Redux. Moet ook jij Postal worden en de game aanschaffen?

Het verhaal van Postal schittert door afwezigheid. Er wordt geen enkele context gegeven van wie, wat, waar, wanneer of waarom. Het enige dat de speler hoeft te weten, is dat je The Postal Dude speelt en dat het de bedoeling is dat je op pad bent om allerlei autoritaire figuren te vermoorden. Denk aan politieagenten, soldaten, SWAT, sheriffs, noem het maar op. De game neemt je van het huis van The Postal Dude naar de buitenwijken van de stad, de ghetto, een brug, een kermis en meer.

Postal-Redux-03

Postal speel je als een isometrische twin-stick shooter. Je beweegt The Postal Dude met het toetsenbord en richt met de muis (beide sticks voor controller-gebruikers). Je beschikt in het begin over een simpel automatisch geweer, maar naar mate je verder komt in de game wordt je getrakteerd op wapens zoals shotguns, granaten, raketwerpers, mijnen en nog meer uitbundige wapens. Die gebruik je om de ‘goederiken’ te vermoorden. Heb je meer dan 90% van je doelwitten vermoord, dan mag je naar de exit lopen en naar het volgende level gaan, waar het moorden zich voortzet.

Net als veel andere games in het genre lijdt Postal aan dezelfde problemen. Vanwege het isometrische aspect is het heel moeilijk om te zien waar je wel of niet kunt lopen. Of nog belangrijker, waar je wel of niet doorheen kunt schieten. Sommige levels worden vanuit een top-down perspectief gespeeld wat het alleen maar verergert: het is vrijwel onmogelijk om te bepalen onder welke dingen je wel kunt lopen of niet. De A.I. heeft hier natuurlijk geen last van en maakt hier veelvuldig gebruik van, wat het één van de grootste irritatiepunten van Postal maakt. Vaak zul je beschoten worden door vijanden die je (nog) niet kunt zien of word je geraakt omdat je niet wist dat je beschoten kon worden. Een manier om dit te voorkomen is om het standaard geweer te gebruiken met oneindige munitie en zo alle omgevingen te checken, maar dat kan niet de bedoeling zijn. In de levels zijn er items zoals health packs en armour te vinden, maar de mate waarop je deze vindt lijkt niet helemaal goed uitgedokterd te zijn. Soms vind je in een snel tempo veel health packs en daarna een lange tijd geen enkele.

De omgevingen in Postal Redux zien er nog redelijk uit, Running With Scissors heeft er duidelijk werk van gemaakt om de oude game visueel gezien zo goed mogelijk over te laten komen op nieuwe systemen. De achtergronden hebben een onmiskenbare charme, maar het gebrek aan interactie of animatie zorgt ervoor dat de statische achtergronden al gauw gaan vervelen. Muzikaal gezien biedt Postal ook niet veel en de audio-effecten die de game rijk is weten ook niet tot de verbeelding te spreken. De animaties in de game zijn simplistisch en, eerlijk gezegd, onder de maat.

Vrijwel meteen na het spelen van de game waren de overeenkomsten met het vorig jaar verschenen Hatred duidelijk. De gameplay is nagenoeg hetzelfde en de setting is identiek: beide games hebben gestoorde personages die genoeg hebben van hun omgeving en besluiten om zo veel mogelijk slachtoffers te maken. Tussen de twee is er wel een groot verschil: waar Hatred puur en alleen voor de shock value ging en zichzelf serieus nam, heeft Postal met het kleurrijke palet en constante one-liners van de hoofdpersoon een vorm van zeer, zeer zwarte humor. Het feit dat er een fanfare langs komt lopen net nadat je het level binnenkomt, of dat er een grote vlammenwerper naast een heleboel struisvogels ligt, is geen toeval en moet ook opgevat worden als slapstick.

Het gevoel voor humor wordt meteen duidelijk in de nieuwe Rampage-mode van Postal Redux. Naast de singleplayer van het origineel kun je er ook voor kiezen om de Rampage-mode te spelen. Je wordt dan in een map gedropt met een belachelijk aantal mensen dat je neer moet knallen. Hoe sneller je ze achter elkaar neer weet te schieten, hoe hoger je high score. De reden waarom deze mode leuker is dan de originele mode is omdat het veel te absurd is en dusdanig overdreven wordt dat je er niets anders om kunt doen dan lachen.

Al met al kan ik Postal Redux niet aanraden. De game is veel te gelimiteerd in gameplay en graphics en schiet op de andere fronten tekort. Begrijp me niet verkeerd, er is niets mis met de game an sich; de game werkt en je kunt er wel degelijk wat plezier mee hebben. Maar tijden zijn veranderd en games zijn in de loop der jaren verbeterd. In het genre zijn betere voorbeelden te noemen die het geld meer waard zijn dan Postal Redux. Voor de mensen die de game vroeger gespeeld hebben is het een leuke nostalgietrip, maar de nieuwe generatie zal zich misschien afvragen waarom men hier vroeger van opkeek, laat staan waarom de game een HD-upgrade heeft gekregen.