Pokémon Stadium – Vechtende wezentjes in 3D
Vroegâh was alles beter! Rebecca ging met de roze bril op terug naar 2000 en testte of Pokémon Stadium de tand des tijds heeft doorstaan. Is Pokémon Stadium nog steeds tof anno 2016? Of kunnen we deze game maar beter stof laten happen achter op een plank?
Deze maand staat Pokémon zeer hoog in het vaandel bij Pixel Vault, want Pokémon Sun en Moon zijn de games van de maand. Gezien we nog een groot deel van de maand moesten wachten op de release, was er voldoende tijd om een stapel oude Pokémon-games nogmaals op te pakken. Naast de standaard Pokémon-games voor de handhelds van Nintendo is er ook een behoorlijke lading spin-offs verschenen en één daarvan is Pokémon Stadium. Als kind was dit een van mijn favoriete games en ik was na al die jaren dan ook zeer benieuwd wat ik er nu nog van vond.
Zoveel mogelijkheden
Op het moment dat Pokémon Stadium in 2000 uitkwam, had ik hem eigenlijk meteen in handen en kon niet wachten om hem in mijn Nintendo 64 te drukken. Destijds was ik enorm onder de indruk van het grafische aspect. Voor het eerst kon je jouw favoriete Pokémon helemaal in 3D bekijken en laten vechten. De game biedt diverse modi, zo kun je het opnemen tegen de gymleaders, deelnemen aan toernooien, mini-games spelen en het tegen een vriend opnemen. Ook was het mogelijk om je Game Boy aan de Nintendo 64 te koppelen, maar om eerlijk te zijn heb ik daar nooit echt gebruik van gemaakt.
Om het op te nemen in gevechten zul je eerst een gebalanceerd team moeten samenstellen met wie je samen de strijd aangaat. Deze kon je ‘lenen’ waardoor je eigenlijk vanaf het begin meteen toegang had tot bijna alle Pokémon die de eerste generatie te bieden had. Destijds vond ik dat heel erg tof, ik kon namelijk meteen mijn favorieten kiezen. Nu ik hem nog een keer speelde, merkte ik hier tegelijk ook de keerzijde van: er valt niks vrij te spelen. Doordat je meteen de beschikking over alles hebt, mis je een beetje de motivatie om bepaalde dingen te behalen.
Gevechten
Je kunt het met jouw samengestelde team opnemen tegen alle gymleaders die de Kanto-regio rijk is. In principe werken deze battles vergelijkbaar met de handheld-games, met als verschil dat je telkens drie Pokémon van de zes kiest om de strijd aan te gaan. Elke gymleader heeft drie handlangers voor zich en wanneer je deze hebt verslagen kun je vechten voor de badge. Maar mocht je een battle verliezen, mag je weer vanaf het begin beginnen.
Op zich klinkt dit allemaal vrij goed en zeer logisch, het enige wat me vroeger frustreerde was dat het soms niet helemaal eerlijk voelde. Zo kon een aanval die jij wilde uitvoeren soms wel drie keer missen, terwijl die van de vijand ineens super effective waren. Natuurlijk gebeurt dit andersom ook wel eens, maar ja, dan is het natuurlijk niet zo opvallend, want dan werkt het in jouw voordeel, zo ben ik dan ook wel weer. Toch merkte ik die mate van frustratie over de pech die er soms bij komt kijken als kleine ukkepuk al en die is niet afgenomen nu ik de titel als volwassene speel.
Jouw acties tijdens gevechten bestaan simpelweg uit het nemen van keuzes welke aanvallen jouw Pokémon moeten uitvoeren. Eigenlijk beslaat dit ook meteen het grootste gedeelte van de gameplay, een aanval kiezen en op goed geluk hopen dat deze het goed doet. Op zich niks mis mee, maar ik merkte bij mezelf dat ik de game snel weer wilde wegleggen omdat ik het gewoon even zat was. Niet getreurd, want kort daarna lokte de titel me alweer terug, maar naar mijn mening is het geen game die je een hele dag kan spelen zonder tussendoor iets anders te doen. Daar is hij gewoonweg net te repetitief voor.
Mini Games
Een van de dingen die ik een zeer warm hart toedraag in deze games zijn de Mini Games. Als het ware gaan ze helemaal nergens over: je moet met Rattata een parcours rennen, graven met Sandshrew of de stappen volgen van leraar Clefairy, maar het werkt enorm verslavend. Met name is het leuk omdat je het tegen vrienden kan opnemen en de CPU op een moeilijkheidsgraad kan instellen. Nu is dat laatste op zich niet zo heel bijzonder, maar het verschil in niveau is ook zeer duidelijk te merken en dat is wel noemenswaardig. De easy-modus is namelijk makkelijk te doen, maar als je hem op hard zet moet je ineens keihard knokken voor je nummer plek op nummer één. Dit zorgt ervoor dat je zelfs in je uppie een leuke tijd kan hebben met deze Mini Games.
Of Pokémon Stadium het waard is om nogmaals uit je kast te halen? Absoluut. Grafisch is hij natuurlijk lang niet meer zo indrukwekkend als destijds, maar de manier waarop je battles kan uitvoeren is nog steeds uniek te noemen. Neem het op tegen gymleaders, ga de strijd aan in toernooien of gooi je volledig op de Mini Games: het maakt niet uit want elke modus heeft weer zijn eigen verslavingsfactor. Het enige wat je niet hoeft te doen is er een hele dag voor vrij te nemen, want stiekem verveelt hij toch wel aardig snel.