Phoenix Wright: Ace Attorney Trilogy

De beginnende advocaat met de naam Phoenix Wright weet Europese spelers al sinds 2006 te vermaken via de Nintendo DS. Diverse delen later is de advocaat allang geen beginner meer, maar kan hij nog steeds de hulp van de speler goed gebruiken. Uitgever Capcom besloot dat de games niet meer enkel voor mensen met een handheld beschikbaar moesten zijn en bracht de eerste drie delen naar pc, Nintendo Switch, PlayStation 4 en Xbox One in de vorm van de Phoenix Wright: Ace Attorney Trilogy.

De trilogie bevat drie games: Phoenix Wright: Ace Attorney, Phoenix Wright: Ace Attorney: Justice for All en Phoenix Wright: Ace Attorney: Trials and Tribulations, een hele mond vol dus. De samenvoeging van deze games brengt spelers in contact met veertien uitdagende en spannende zaken en het is aan jou om een ‘niet schuldig’-vonnis te verkrijgen. De DS- en 3DS-versies heb ik zelf helemaal kapot gespeeld en ik kon dan ook niet wachten om deze zaken op een groter scherm te bekijken.

Niet zo serieuze rechtszaken

Voor het geval dat je dacht dat je met deze games een heus kijkje in de rechtszaal kunt nemen, kan ik je meteen uit de droom helpen. Als het er daadwerkelijk zo in de rechtszaal aan toe zou gaan, kun je het rechtsysteem meteen niet meer vertrouwen. De game zit vol met unieke personages die elk bijdragen aan de klassieke humor die de game bevat. Zo is de rechter oliedom, de aanklager is er altijd op gebrand om je te verslaan, ook als dat betekent dat deze ervoor moet bedriegen en elk bewijsstuk moet wel vijftig keer omgekeerd worden om het onderste uit de kan te halen. Oh, en vergeet dit nooit ofte nimmer: iedereen liegt.

In de games neem je de rol aan van Phoenix Wright, een beginnende advocaat die zich langzaam ook ontpopt tot een heuse onderzoeker. Dit leidt ertoe dat je eigenlijk op twee manieren de game speelt: je staat je mannetje in de rechtszaal, maar doet daarbuiten ook zelf onderzoek op de plaats delict. Het toffe van deze game is dat niks is wat het lijkt. Dingen die heel logisch lijken, kunnen altijd op een andere manier verklaard worden en het is aan jou om daar goed over na te denken. Meer dan eens heb ik me tien minuten lang verkeken op wat ik moet doen om vervolgens een gevalletje “duh!” te krijgen.

In de rechtszaal komen mensen aan het woord voor een getuigenis. Deze getuigenis verloopt zin voor zin en je kunt op alles doorvragen in de hoop dat je achter iets komt dat niet helemaal klopt met hoe het daadwerkelijk is gegaan. Dit is dan ook meteen je belangrijkste wapen, in combinatie met het bewijs dat je naar het hoofd kunt gooien van de liegende getuige. Dit laatste is het meest fijne van de game. Het woord “Objection” voert de boventoon en ik betrapte mezelf er meer dan eens op dat ik dit zelf ook lekker door de woonkamer aan het gillen was. Als dan blijkt dat je de getuige daadwerkelijk hebt betrapt op een leugen en de Objection gerechtvaardigd was dan is dat het beste gevoel ter wereld, laat me je dat vertellen.

Rode draad

Hoewel de zaken veelal los van elkaar staan, is er zeker sprake van een rode draad.  Elk hoofdpersonage heeft zo zijn eigen achtergrond die zich langzaam ontvouwt en meer dan eens komen oude bekenden terug om je dag te op te vrolijken. Ik zeg opvrolijken, want van normale mensen is er in deze franchise geen sprake. Kenmerkend zijn de typetjes die de zaken een eigen karakter weten te geven. Denk aan types als de oudere dame Oldbag. Elk gesprek verloopt per zin die je zelf kunt doorklikken, totdat je haar spreekt. Raaskallend weet ze je van allerlei informatie te voorzien waarvan je niet eens wist dat je het nodig had. Ook zie je mensen die overmatig zweten of in l33ttaal praten. Je kunt het je zo gek niet bedenken.

Nu blijkt in het begin van het eerste deel dat ook Phoenix en zijn tegenstander, de aanklager Miles Edgeworth, een verleden hebben. Dit ontvouwt zich langzaam, waardoor je naast de losse zaken altijd stukjes van een groter geheel krijgt. Ook Maya, Phoenix’ assistent, ontkomt er niet aan en over haar is ook nog flink wat interessants te leren. Elk deel weet wel weer een nieuw verhaal te bieden en elk van deze is zeer spannend.

Humor en muziek als boventoon

Hoewel de manier van spelen en het uitpuzzelen van de waarheid al een positieve ervaring op zich zijn, zijn het de bijkomstige dingen die de franchise zijn unieke vibe geven. Zo zit er heel veel humor in de serie. Hierboven vertelde ik al wat over de typetjes die de serie rijk is. Ook hun manier van doen in de rechtszaal zorgt voor prachtige moment. Elke getuige is namelijk wel te ‘breken’ wanneer je ze betrapt op een leugen of bewijs levert die het tegendeel bewijst. Elk personage breekt op een andere manier. Zo kan een heel rustig iemand ineens flink gaan lopen raaskallen met een uiterlijk dat niks op het origineel lijkt. Elke breakdown zorgt voor nieuwe mooie momenten en veel hilariteit.

Losse grapjes, maar ook grappen die door de hele reeks blijven bestaan, passeren de revue. De conversaties tussen Maya en Phoenix zijn de basis voor veel van deze grappen. Zo is er de ladder vs. stepladder conversatie. Meerdere keren in de serie kom je een ladder tegen en er ontstaat altijd wel een discussie over welk van de twee dit is. Totaal nutteloos misschien, maar het draagt bij aan de magie die de franchise weet te brengen. Een ander voorbeeld is het feit dat veel mensen Phoenix Wright nog wel eens Wrong willen noemen, gewoon omdat het kan. Had die maar niet zo’n naam moeten hebben.

Naast de humor die de serie kenmerkt, weet de muziek de absolute kern van de situatie uit te drukken. Elke situatie, personage of moment in de rechtszaak heeft een ander deuntje dat zeer herkenbaar is. Soms sta je op locatie en zie je nog geen personage, maar je hoort al wel het bekende deuntje dat bij het personage hoort, dan weet je genoeg, of wanneer je in de zaal met je rug tegen de muur staat, weet de bijbehorende muziek je nog eens extra op scherp te zetten. De muziek is echt machtig mooi omdat het zo goed bij de verschillende situaties past. Dat was het al op de handheld, maar is helemaal origineel gebleven op de consoles en pc.  

Van handheld naar console

De inhoud van de games was altijd al goed en op de dingen uit het origineel heb ik dan ook niks aan te merken. Wel merk ik dat ik een beetje teleurgesteld ben over de manier waarop de games naar het grote scherm vertaald zijn. De trilogie heeft een flinke grafische upgrade gekregen en daar heb ik dan ook niks op aan te merken. Ik mis slechts dat beetje extra, een extra scène of extra bonusmateriaal. Daarnaast worden de scènes van de eerste drie delen weergegeven met stilstaande beelden met bewegende elementen, denk aan een stilstaand personage met knipperende ogen bijvoorbeeld. Later in de serie werden het meer anime-achtige scènes en ik hoopte dat in de trilogie tegen te komen.

Dat is echter het enige minpuntje dat ik kan benoemen. Ondanks dat ik de games kapot gespeeld heb, zijn ze nog steeds ontzettend leuk om te spelen. De uitdagingen zijn op sommige momenten ontzettend moeilijk, waardoor je lekker kunt gaan puzzelen en het roepen van Objection blijft fantastisch. Misschien wel een aanrader om je buren vast in te lichten dat je een nieuwe game hebt, want deze game is bijna niet te spelen zonder bijkomend enthousiasme waar je omgeving misschien iets minder blij van wordt.