Vroegâh was alles beter! Kevin ging met de roze bril op terug naar ~~2009~~ 2013 en testte of Persona 4: Golden de tand des tijds heeft doorstaan. Is de JRPG nog steeds tof anno 2017? Of kunnen we deze game maar beter stof laten happen achterop een plank?

Afgestoft is binnen Pixel Vault nog maar een redelijk jonge rubriek, in tegenstelling tot de games die erin behandeld worden. Echter gebruiken we een vrij simpele maatstaf: games moeten minstens tien jaar oud zijn voordat ze behandeld mogen worden. Maar regels zijn er om gebroken te worden en aangezien ik de baas ben, mag ik ze breken. Dus duiken we vandaag in Persona 4: Golden, de redux-versie van Persona 4 (ook een game die de tien-jaren grens nog niet haalt). Het origineel had ik best willen behandelen, maar gezien ik noch een originele kopie bezit of een PlayStation 2 heb staan en we de zaakjes wel legaal willen houden zijn we bij Persona 4: Golden uitgekomen. Of zoals de Japanners de game noemen: Persona 4: The Golden.

Het dorp

Het is de lente van 2011 en jij stapt uit de trein. Een nietsvermoedend dorpje in een nietszeggend stukje van Japan: Inaba. Nu je ouders een jaar in het buitenland zijn, is het aan jou om bij je oom en nichtje te verblijven. Je moet dit jaar natuurlijk ook gewoon naar school, dus ben je dit jaar student aan de Yasogami High School. Een simpel, rustig en relaxed leven in een dorpje waar een groot warenhuis ook meteen de belangrijkste attractie is.

Dat relaxte leven duurt echter niet lang, want kort na jouw aankomst vindt er de ene na de andere moord plaats. Een grote gebeurtenis in een rustig dorpje, waardoor er al snel geruchten ontstaan. Geruchten over een bizar televisiekanaal dat alleen zou verschijnen zodra de klok middernacht slaat tijdens een regenachtige avond. Al snel blijken de geruchten een kern van waarheid bevatten: er is inderdaad een bizar kanaal op regenachtige avonden genaamd het Midnight Channel. Het hoofdprogramma: bizarre uitspattingen en shows die vaak over het randje van fatsoen gaan.

Onderdrukte gevoelens

Op de meest stupide wijze kom je erachter dat het Midnight Channel meer is dan pikante en bizarre shows. Wanneer je iemand lijkt te herkennen en je je hand op een Sany televisie plaatst (ja Atlus, ik heb je door), blijkt je scherm te zijn verdwenen en duik je lichaam en al je tv in, om uiteindelijk met een flinke klap terecht te komen in de tv-wereld. Een bizarre representatie van Inaba en het thuishonk van de Shadows: vreemde monsters die ontstaan uit de onderdrukte gevoelens van mensen.

Waar in Persona 5 de opgeblazen en verwrongen emoties centraal staan, is Persona 4 een bijna perfecte tegenpool. De shadows teren namelijk op onderdrukte gevoelens van de mens. De angst om uit te komen voor persoonlijke hobbies, je eigen geslacht ‘onderdrukken’ uit angst voor discriminatie op je werk, of de angst om simpelweg niet aardig gevonden te worden. Het zorgt ervoor dat je emoties en angsten een eigen leven gaan leiden in de tv-wereld.

Beer-lijke woordgrapjes

Gelukkig sta je er in de tv-wereld niet alleen voor. Want naast een heel leger aan klasgenoten die in de tv-wereld oog in oog met elkaar komen te staan, krijg je ook de hulp van Teddie, een pratende shadow die eigenlijk geen kwaad in de zin heeft, maar vooral bang is voor de neerwaartse spiraal waar ook de tv-wereld zich in lijkt te bevinden. Het bijzondere aan Teddie: het is een wandelende teddybeer, die misschien iets te pervers is voor zijn eigen doen.

Ondanks zijn onzekere instelling en zijn vieze grapjes, is Teddie wel een van de vermakelijkste onderdelen van Persona 4: Golden. Zijn beer-lijk droge grapjes gaan goed prima samen met zijn vachte persoonlijkheid en hoge aaibaarheidsfactor. Het zorgt regelmatig voor een glimlach tussen de verschillende lastige onderwerpen die de game zo nu en dan aansnijdt.

Nog steeds een klassieker

Nu natuurlijk de hamvraag: is Persona 4: Golden reden genoeg om je PlayStation Vita onder het stof vandaan te halen? Of te spelen, als jij één van de twee persona bent bij wie de Vita nog niet een laag stof ligt van vier centimeter of meer. Het antwoord daarop is een kort en volmondig ‘ja’. Sterker nog: het is misschien wel één van de must-play’s op de ten dode opgeschreven handheld van Sony. Zelfs vier jaar na dato, of negen na het origineel is er reden genoeg om de game op te pakken.

Het is vooral het verhaal en de onderwerpen die de game ook vandaag de dag nog enorm relevant maken, want het zijn onderwerpen waar iedereen mee worstelt. Minus de moorden en de bizarre wereld in een televisie dan. Daarnaast is de gameplay van de game nog altijd fenomenaal, maar kan misschien een tikkeltje tegenvallen wanneer je ook al met Persona 5 aan de slag bent gegaan. Heb je Persona 5 echter al uitgespeeld en snak je nu naar meer Persona, dan is dit een uitstekend startpunt.