Pathfinder: Kingmaker

Voor sommige gamers is het een grote droom: koning of koningin zijn van hun eigen utopia. Owlcat Games heeft dit gemerkt en komt nu met een CRPG die precies dit voor je doet. Pathfinder: Kingmaker maakt je koning/koningin van je eigen stuk land, maar dat gebeurt natuurlijk niet zomaar. Stap in de wereld van Pathfinder en kom erachter of het jou lukt om een koninkrijk op te zetten. Misschien lukt het je zelfs om dit een tijdje staande te houden.

Pathfinder: Kingmaker is gebaseerd op het gelijknamige tabletop-systeem Pathfinder. Als je niet bekend bent met Pathfinder: het is een systeem dat te vergelijken is met Dungeons and Dragons. In Pathfinder: Kingmaker is het aan jou om in die setting en met die regels, inclusief het rollen van dobbelstenen, de Stag Lord te verdrijven en daarna je plaats op de troon in te nemen.

Creëer je eigen lot

Hierboven beschreef ik het idee van de game en je zult misschien verwachten dat er veel meer verhaal en uitleg volgt. Dit is maar deels waar. Het begin van de game start namelijk heel simpel: een groep avonturiers, waaronder jijzelf, wordt uitgedaagd om de Stolen Lands te veroveren om daarna benoemd te worden tot baron(es) van de Stolen Lands. Zonder al te veel te spoilen stel je een groep avonturiers samen en strijd je tegen een andere groep avonturiers om de Stag Lord te verslaan. De Stag Lord is de grote slechterik die op dit moment de Stolen Lands geclaimd heeft.

Hoewel het begin van het verhaal heel simpel is, begint de complexiteit eigenlijk al eerder, namelijk in de character creation. Er zijn een aantal standaard karakters waar je uit kunt kiezen, maar het is ook mogelijk om je avonturier zelf samen te stellen. Jammer genoeg zijn er vrij weinig opties. Er zijn niet veel verschillende rassen om uit te kiezen. De opties zijn beperkt tot acht rassen: Human, Elf, Dwarf, Gnome, Halfling, Half-Elf, Half-Orc en Aasimar. Ieder ras heeft zijn eigen bonussen en vaardigheden en die zijn gelukkig wel divers genoeg. Hierdoor moet je toch nadenken welk ras het beste is voor het personage dat je wilt spelen.

Daarna kun je het uiterlijk van je personage bepalen en ook hier zijn de opties beperkt. Je kunt kiezen uit een aantal vaste body types, gezichten en huidskleuren en dan houdt het op. Een gemiste kans. Daarna volgt de class customization en deze is een stuk uitgebreider en zit wel goed in elkaar. Iedere class en subclass voelt heel anders aan, wat het voor iedereen mogelijk maakt om zeker iets te vinden dat hen ligt. Van statische magiërs die van veraf vijanden neer willen knallen tot barbaren die het liefst zo snel mogelijk een greatsword in de schedel van de vijand willen planten, het is allemaal mogelijk.

Virtuele dobbelstenen rollen

De gameplay van Pathfinder: Kingmaker zal voor sommige gamers in het begin heel raar aanvoelen. Als je dacht dat knoppen spammen op je action bar de manier was, dan ben je bij Pathfinder: Kingmaker aan het verkeerde adres. De game is zoals gezegd gebaseerd op de gelijknamige tabletop game, wat betekent dat er gebruikgemaakt wordt van dobbelstenen om te bepalen wat er gebeurt. Dit zie je dan ook meteen terug in de gameplay. Zodra je in de buurt komt van vijanden, gaat het spel automatisch op pauze. Tijdens de tabletop game zou de dungeon/game master zeggen: “Roll initiative!” en dat is precies wat de game ook doet. Zodra de game op pauze gaat, worden er voor ieder personage, vriend en vijand, dobbelstenen gerold om te bepalen wie als eerste mag aanvallen.

Daarna verloopt het spel meer als een ‘normale’ RPG, waarbij alle personages tegelijk naar elkaar toe rennen en het gevecht aangaan. Elke zes seconden vuurt ieder karakter zijn aanval af, in de volgorde van de initiative. Hiermee voelt de game als een cross-over tussen een RPG en een RTS-game, de perfecte combinatie voor een echte CRPG. Iedere aanval is ook afhankelijk van het rollen van dobbelstenen, dus geluk is een grote factor. Rol je voor je zwaardaanval hoger dan het aantal armor dat de vijand heeft? Dan raak je hem en breng je schade toe, ook weer afhankelijk van een dobbelsteenworp. Ieder wapen en harnas geeft aan welke bonussen je krijgt, dus ook hier is veel customization mogelijk.

Op de troon? We gaan de diepte in

Het eerste deel van de game bestaat dus uit het veroveren van de Stolen Lands. Het verhaal is hier heel lineair, maar toch verveelt het niet. Alle kleine verhalen van de zijmissies hebben een eigen charme en leiden uiteindelijk toch tot een groter doel, waardoor je in dit eerste deel van de game  verplicht bent deze te doorlopen. De missies worden namelijk als zijmissies voorgeschoteld, maar zonder deze missies kun je niet verder in het eerste deel van het verhaal. Ondanks dat het verhaal daarmee lineair lijkt, is er op de achtergrond veel meer aan de hand, waar je uiteindelijk later pas achterkomt.

Wanneer je uiteindelijk op de troon zit, ontvouwt zich een veel groter geheel. Vanaf dat moment ben je een heerser en moet je je naast je persoonlijke avonturen bezighouden met het welzijn van je koninkrijk. Je moet dorpen bouwen en kiezen welke gebouwen daar komen te staan. De politiek mag ook niet ontbreken, want buurlanden zijn niet altijd even blij met je beslissingen. Ook het geloof mag niet vergeten worden, want zonder geloof wordt de bevolking onrustig. Zo zijn er nog veel meer zaken waar rekening mee gehouden moet worden, waarbij je zelf ook maar beperkte resources hebt als beginnende baron(es).

Het bestaan van je koninkrijk is heel belangrijk, niet alleen voor het verhaal, maar ook voor jouw game-ervaring. Als je koninkrijk namelijk te gronde gaat, dan is het game over. Het is dus niet meer alleen zo dat je een game over krijgt als je karakters allemaal dood zijn. Dit zorgt voor een nieuwe dimensie aan de gameplay die ik erg waardeer. Het is niet meer alleen rondrennen door de wildernis en vijanden verslaan, maar ook goed nadenken, vooruit plannen hoeveel resources je hebt en in de tussentijd je imago niet schaden naar je eventuele bondgenoten toe.

Moeilijkheidsgraden en moeilijkheden

Wil je echter wel alleen rondrennen en monsters verslaan, dan niet getreurd, want ook dat is mogelijk. Pathfinder: Kingmaker introduceert namelijk volledig zelf in te stellen moeilijkheidsgraden. Je kunt niet alleen kiezen voor Easy of Hard, maar je kunt ieder aspect van de game aanpassen hoe jij dat wilt. Wil je dat de vijanden sterker zijn, maar je wilt je niet bezighouden met je koninkrijk? Dan kun je je koninkrijk op automatisch zetten, waardoor je koninkrijk niet kan falen, maar je ook geen speciale missies krijgt, en zet je de modifier voor de damage die je krijgt omhoog. Dit zorgt ervoor dat je de game helemaal naar je eigen hand kunt zetten, wat zeker een plus is.

Dat dit alles vrij in te stellen is, heeft nog een groot pluspunt. De gevechten zijn namelijk onverbiddelijk. Toen ik begon, heb ik de moeilijkheid op Normal gezet. Dat is voor nieuwe spelers echter niet aan te raden, want vijanden hebben daarmee een flinke hoeveelheid armor en doen veel damage, heel veel damage. Daarnaast zijn er meer problemen. Zo kom je vrij vroeg in de game, nog voordat je baron(es) bent, Swarms of Spiders tegen. Zonder enige uitleg stuur je je team op de spinnen af, denkende dat je die spinnen wel even plat trapt. Niets is minder waar. In Pathfinder zijn Swarms namelijk immuun voor de meeste wapens, waardoor je ze alleen met magie kunt verslaan. Laat het nu net zo zijn dat je, als je zelf geen mage bent, nog niet beschikt over magie. Pas zodra je een pijnlijk dood bent gestorven en je save file herlaadt, legt het spel je uit dat je misschien toch maar even wat Alchemist’s Fire moet gaan kopen om naar de spinnen te gooien. Bedankt Owlcat Games.

Dit fiasco heeft mij doen besluiten om de moeilijkheidsgraad omlaag te zetten en een tijd lang speelde de game veel fijner. Gevechten waren nog steeds een uitdaging, maar het leek alsof mijn strategie werkte in plaats van dat die vervloekte dobbelstenen me tegenwerkten. Alles leek leuk, totdat er vijanden voorbijkwamen met weer nieuwe vaardigheden die ik niet kende. Op zich geen probleem, van je fouten leer je, maar voor iemand die geen verstand heeft van Pathfinder is het snel frustrerend om hetzelfde gevecht meerdere keren te doen, zonder ook maar een kleine kans te hebben. Wat mij betreft zou een kleine hint hier en daar, al was het maar van een willekeurige NPC, niet misstaan.

Niet alleen frustratie

Nu klinkt het misschien alsof de combat van Pathfinder: Kingmaker vooral frustrerend was, maar dat is zeker niet zo. De interface is duidelijk, alle informatie die je van je personages wilt zien is binnen handbereik en alles ziet er nog goed uit ook. Wil je weten waarom je die wachter niet kunt raken? Dan kun je in de log precies zien wat je gerold hebt, wat je bonussen zijn en wat die wachter voor armor aan heeft. Samen met het feit dat je de combat op ieder moment kunt pauzeren om je strategie aan te passen geeft dit je het gevoel dat je controle kunt houden over de gevechten, als je maar weet wat de vijanden voor je in petto hebben.

Dat is nu precies waar Pathfinder: Kingmaker om draait: het nabootsen van een echte tabletop game op pc. Daar slaagt de game helemaal in. Als je met vrienden onder het genot van een hapje en drankje aan tafel zit en je moet vechten tegen een groot monster, dan verzint jouw dungeon/game master nieuwe vaardigheden voor monsters die je niet kent. Zodra je ook maar een moment denkt dat je weet wat die goblin allemaal kan, dan trekt deze een spellbook uit zijn tas en word je meteen aan het denken gezet. Dat is precies wat Pathfinder: Kingmaker doet en dit werkt erg goed, ondanks de frustratie die je hebt voordat je dit doorhebt.

Hiermee verdwijnt jammer genoeg het runnen van je koninkrijk naar de achtergrond. Het runnen van je koninkrijk werkt goed, maar het lijkt niet veel toe te voegen aan je avontuur. Het zal dan ook niet voor niks zijn dat je dit deel van de game op automatisch kunt zetten. In een tabletop RPG heb je over het algemeen geen tijd om naast al je avonturen ook nog een koninkrijk te runnen. Ik zal niet zeggen dat het niet kan, maar over het algemeen gebeurt het niet. Dit is jammer, want het runnen van je koninkrijk is leuk, zit heel goed in elkaar en biedt interessante opties.

Een tabletop game ondersteund door beeld

De game wordt ondersteund door geweldige graphics. Houdt er rekening mee dat je geen AAA-game graphics moet verwachten, maar dat is ook niet wat de game probeert te doen. De portretten van de personages zijn prachtig, ze lijken bijna geschilderd, en hun karakter komt meteen naar voren. Zo zie je in het portret van Amiri de barbarian meteen dat ze niet met zich laat sollen en kun je aan het portret van Valerie de paladin meteen zien dat ze een stuk serieuzer is. Het doet je meteen denken aan fantasyboeken en de artwork die daar gebruikt wordt. Ook het verhaal zelf is goed geschreven en de voice-acting in de game is geweldig. Hierdoor krijgt ieder personage een eigen verhaal en karakter, wat meteen immersie geeft. Daarnaast zien de gebieden in de game er prachtig uit, wat voor een RPG onmisbaar is.

Het enige dat toch echt jammer is, is dat op ontdekking gaan in de verschillende gebieden een uitdaging kan zijn. Twee mechanics zorgen ervoor dat dit je iets te moeilijk wordt gemaakt. Als eerste worden je personages moe als ze lang reizen. Heel logisch, maar toch onhandig als je een hele dag naar een gebied moet reizen, waarna je eerst moet slapen om weer verder te kunnen. De andere mechanic zijn random encounters. Op ieder moment tijdens je reis is het mogelijk om aangevallen te worden door willekeurige vijanden. Hiermee probeert Owlcat Games een levende, gevaarlijke wereld neer te zetten, maar de gevechten zijn vaak niet spannend en leveren niets op. Jammer voor een wereld die zo veel te bieden heeft.