Helaas is het voor de meeste mensen niet weggelegd om schatzoeker te worden. De rijkdom, faam en avonturen lonken, maar bij de redactie van Pixel Vault zijn ze niet zo van het “laat ik mijn leven riskeren voor een artefact”. Toch betekent dit niet dat de redactie nog nooit een pareltje gevonden heeft. Het is dan misschien geen gouden munt of een prijsloos kunstwerk, maar een game kan voor sommigen ook al van onschatbare waarde zijn. We vroegen het team voor dit Rondje Redactie: welke parel heb jij ooit opgedoken?

Naast verstand van 50’s en 60’s muziek is het bezoeken van rommelmarkten één van de dingen die bij mij met de paplepel is ingegoten. Rondneuzen tussen de spullen van andere mensen die het liefste van hun rotzooi af willen, blijft een van mijn favorieten om te doen. Helemaal leuk is het wanneer je op een kraam iets ziet staan dat aangeboden wordt voor veel te weinig geld en dat je dan nog steeds weet af te dingen. Maar soms is dat helemaal niet nodig. Zoals die ene keer dat ik een doos met een complete SNES met negen games, een Super Game Boy en elf Game Boy-games wist te kopen voor de idiote prijs van maar vijf euro. In dat soort gevallen pingel ik niet af. Ik voel me dan haast een crimineel omdat ik niet méér geld aan die onwetende mensen heb gegeven.

Het mooiste verhaal was echter die ene keer dat ik op een rommelmarkt voor de eerste keer in mijn leven mijn ogen legde op een SNES Super Scope. Het stond op een kraam tussen een boel rommel en er stond een eenzame man van een jaar of 25 achter de kraam. Ik vroeg aan hem hoeveel hij ervoor vroeg, waarop hij met een onverschillige toon reageerde: “Vijf euro. Compleet. Samen met de game… En Donkey Kong Country erbij. Of vind je dat te duur?”. Nee, dat vond ik allerminst te duur. Upon closer inspection zag ik dat die gast rete-stoned was en ik besloot hem maar van zijn ‘rommel’ af te helpen. Graag gedaan.

Rommelmarkten zijn niet echt mijn ding om heel eerlijk te zijn. Ondanks de verhalen van een aantal vrienden en redactieleden van me die hele spelcomputers voor een spreekwoordelijk dubbeltje hebben gekocht, heb ik nooit de behoefte gehad om rond te snuffelen in andermans rotzooi. Als ik dan ergens op zoek ga naar nieuwe games, dan loop ik liever naar de dichtstbijzijnde gameboer of ik kruip in de donkere hoeken van de PlayStation Store en dat laatste heeft me een pareltje opgeleverd.

Vooral als er sale is, speur ik de hele Store af en ik zag een titel in de digitale verkoopbak liggen waar ik al eerder van gehoord had, maar eentje die ik nog nooit heb kunnen spelen. Voor drie euro was ik eigenaar van Hotline Miami en man man man wat waren dat drie goed uitgegeven euro’s. De trippy retrogame met een werkelijk geniale soundtrack had mij meteen in zijn greep en tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds bezig deze uit te spelen, omdat de game een hogere moeilijkheidsgraad heeft dan de gemiddelde Souls-game. Nog nooit zoveel game time per euro gehad.

In de vroege jaren van de PlayStation 2 waren games enorm duur. Of tenminste: zo voelde het. Regelmatig nieuwe titels kopen was er dus niet echt voor me bij. Maar de lokale videotheek verhuurde destijds ook games. Games voor de Nintendo 64, voor de Dreamcast en ook voor de PlayStation 2 die destijds in onze woonkamer stond. Tussen die games stond een titel die ik al wel vaker voorbij had zien komen, maar nog nooit had gespeeld: SSX 3. Twee uur later was ik verliefd en die liefde voor de bizarre snowboard-serie is nooit meer weggegaan.

Vele jaren later speel ik nog steeds met veel liefde de SSX-games. Naast de game waar het ooit voor me mee begon, heb ik ook andere delen gespeeld. Hoewel ik soms voor de gein nog weleens de recente reboot opstart, blijft er niets zo legendarisch als die snowboardgame van toen. Een heerlijke soundtrack, over de top tricks en de vrijheid om zelf een berg af te shredden. Dat was het helemaal.

Al van jongs af aan ben ik helemaal weg van gamen en hoewel de huidige generatie games er allemaal supergoed uitzien, kan ik af en toe heel erg terugverlangen naar die ‘goede oude tijd’. Dit is een van de redenen waarom ik een aantal jaar geleden besloot om retroconsoles en -games te gaan sparen. Wanneer je dit besluit te doen zijn rommelmarkten eigenlijk je beste vriend. Dit omdat er toch vaak mensen zitten die niet helemaal doorhebben dat hun oude games veel meer waard zijn dan wat ze ervoor vragen.

Twee jaar geleden had ik enorm veel geluk. Terwijl ik half gekookt, het was namelijk hoogzomer, een rommelmarkt afstruinde wilde ik het al bijna opgeven toen ik bij één van de laatste kraampjes een Atari zag staan. Deze ontbrak destijds nog aan mijn collectie en ik was dan ook meteen zeer geïnteresseerd. De mevrouw achter het kraampje had geloof ik op slag door dat ze met een liefhebber te maken had en haalde haar beste verkooppraatjes uit de koffer: “De Atari is volledig compleet, met drie controllers en maar liefst 45 spellen”. Er al bijna vanuit gaande dat dit mijn halve studiefinanciering zou opslokken, vroeg ik haar hoeveel ze ervoor wilde hebben en dit bleek maar €12.50 te zijn. Ik twijfelde nog even of ik haar moest vertellen dat alles samen veel meer waard was, maar hield toch maar mijn mond dicht. Ik betaalde haar maar al te graag en tot op de dag van vandaag voelt het alsof ik hem van haar kraam heb weggestolen.