Outward

Het gros van de games die je speelt, geven je de kans om in de schoenen te treden van een volkomen ‘normaal’ persoon, die door willekeurige omstandigheden een held moet worden. Dit stuurt het hoofdpersonage en jou, de speler, op een gigantische powertrip in een epische wereld met een episch verhaal en epische avonturen. Outward heeft hier lak aan.

Outward is een game van Nine Dots Studio, een ontwikkelaar gevestigd in Amsterdam, maar Canadees van oorsprong. Het credo van de ontwikkelaar is het vernieuwen en verbeteren van de gamesindustrie. De vraag is of dat met Outward, de derde titel van de studio, ook gelukt is.. Heeft Nine Dots Studio hier een geniale game gemaakt of heeft de ontwikkelaar te veel hooi op de vork genomen?

Niet vernieuwend, wel moeilijk

Outward is in de kern een hardcore survival sandbox-RPG in een klassieke setting. De afgelopen tien jaar hebben we al van veel survival sandboxgames mogen genieten en hoewel het geen doodzonde is om je te laten inspireren door reeds bestaande genres, is het niet vernieuwend te noemen.

Dat geldt helaas ook voor de gameplay. In Outward begin je als een onbelangrijk persoon die van al zijn kapitaal en aanzien wordt beroofd door een totalitair politiek systeem. Vervolgens ligt de wereld compleet voor je open om er een nieuw glorieus bestaan op te bouwen. Die wereld is bar en boos en overleven is niet makkelijk. Al snel kom je in te intiem contact met hyena’s, moordlustige reuzenkippen, struikrovers en humanoïde slakken.

Het is niet onmogelijk om je tegen al dit kwaad te verweren, maar wel moeilijk.. De stijl van de combat is ontleend aan games als Dark Souls en wanneer je niet oppast, is het snel gedaan met je. De game spoort je hierbij aan om creatief en selectief om te gaan met gevechten en tegenstanders. In principe is er veel mogelijk: je kunt valstrikken maken, je kunt je bepantsering en wapens upgraden en met een alchemy-kit kun je potions en gif maken. Hoe je dit doet, moet je zelf maar uitzoeken. De game helpt je niet bij het vinden van deze oplossingen.

Het interessante aan deze kleurrijke combinatie van gameplay mechanics is dat het een optelsom is van elementen van games die inmiddels klassiek zijn en waar we van houden. De combat doet denken aan Dark Souls of Bloodborne. De vrijheid om je eigen personage vanaf de grond op te bouwen en je eindbestemming te bepalen, doet denken aan Mount & Blade: Warband en de diepgaande crafting-systemen kom je ook tegen in Divinty Original Sin 1 en 2, maar zijn grofweg in te delen bij het CRPG-genre.

Liever goed gestolen dan slecht bedacht

Outward mag dan niet erg uniek zijn, maar dat betekent niet dat de game slecht of onvermakelijk is. Zolang het maar goed uitgevoerd is, is er geen probleem.. De game ziet er prima uit, met verschillende weerseffecten die de stabiliteit van de engine niet onderuit halen. Het meest indrukwekkend zijn de dynamische lichteffecten die je in de grotten en dungeons ziet. Zonder lantaarn of fakkel is het pikkedonker en met behulp van een lichtbron krijg je zo nu en dan een mooi schaduwspel op de muur te zien.

In het begin kan de radicale vrijheid een beetje verwarrend zijn. We zijn zo gewend dat games je vanaf het begin een directe richting op sturen, dat ik de eerste paar uur maar een beetje aan het rondbanjeren was, op zoek naar een richting waar ik dan in geduwd zou worden. Toen die richting na het derde uur nog steeds niet was gekomen, viel bij mij eindelijk het kwartje: ik moest mijn eigen beslissingen maar maken.

Uiteindelijk resulteert dit in het luisteren naar je creativiteit en je wanderlust. Vanaf dat moment realiseer je je dat Outworld een diepgaande sandbox is met tal van mogelijkheden en verschillende speelstijlen die je kunt aannemen. Voordat je het weet, wandel je door de sneeuw en merk je dat je het koud krijgt. Denk je zoals ik: “Och, een beetje kou, wat kan dat nou?”, dan is het goed mogelijk dat je binnen de kortste keren een verkoudheid aan je broek hebt. En laat je nu net geen zakdoeken kunnen craften.

De rotte plek in de appel

Hoewel Outward dus degelijk in elkaar zit, heeft de game toch een zwakke plek: de combat. Geraakt worden door een vijand is iets wat je in Outward koste wat het kost moet vermijden. Dit doe je door tijdig opzij te springen of je vijand op afstand te houden. Dit werkt, zolang de game de aanvallen consistent houdt. Sommige aanvallen hebben opeens tracking, terwijl dezelfde aanval dat de vorige keer niet had. Ook aan de aanvallende kant gaat het niet helemaal goed. In Outward kun je namelijk speciale aanvallen leren, die een speciale animatie geven en speciale effecten. Bij verschillende aanvallen is het me echter overkomen dat ik tijdens de animatie de controle verloor over mijn personage, waardoor ik niet meer kon bijsturen. Hierdoor besloot mijn personage voorbij de enige vijand te springen, om vervolgens faliekant te missen.

Daarnaast hebben de normale aanvallen vaak lange animaties die je niet kunt onderbreken. Combineer dit met het feit dat je vijandelijke aanvallen niet kunt onderbreken met jouw aanval en dit resulteert in veel wederkerige schade. Deze combinatie van factoren zorgt ervoor dat het combat-gedeelte scherp afsteekt tegenover de rest van de game. Vrijheid staat centraal in Outward, maar deze missers in het combat gedeelte zorgen ervoor dat je een deel van je vrijheid in het vechten af moet staan voor passief afwachten.

In principe zit de de game goed in elkaar, als je de juiste mindset aanneemt. Doe je dit, dan kun je je uren vermaken in Outward. Toch is niet alles helemaal zoals ik het graag had gezien. Er ligt erg veel nadruk op de gevechten en dat is dus juist de zwakke plek van de game. De game mag best moeilijk en straffend zijn, zoals we in de Souls-like games gewend zijn, maar het moet dan wel consistent zijn. Daarnaast is Outward niet de frisse wind die de gamesindustrie eens flink op komt schudden. Wel is het een prima indietitel, die veel bekende en geliefde mechanics in een nieuw jasje naar voren brengt.