Outcast: Second Contact

Er zijn games die je niet anders dan door een roze bril kan bekijken. Games die je vroeger heel veel gespeeld hebt en die daardoor onlosmakelijk verbonden zijn met warme herinneringen. Hoe buggy, matig en onaf de game onder een analytische blik ook blijkt te zijn: voor jou zal deze titel altijd warme gevoelens met zich mee brengen.

Voor veel mensen zal Outcast precies de bovengenoemde warme gevoelens oproepen. De game verscheen oorspronkelijk in 1999. Een vervolg zou er vanwege financiële problemen nooit komen, maar nu, bijna twintig jaar later, brengen de makers met Outcast: Second Contact wel een remake van de game uit. Ik heb zelf de uit originele versie nooit gespeeld en bij mij is er dus geen sprake van nostalgische of warme gevoelens bij Outcast.  Deze review gaat dan ook vooral in op de vraag of Outcast: Second Contact ook voor de niet-ingewijden een aanrader is. Het korte antwoord op die vraag: niet echt.

Stargate

Outcast was een van de eerste games met een vrij te ontdekken, niet-lineaire, driedimensionale open wereld. Hiermee was Outcast twee jaar eerder dan Grand Theft Auto 3, en drie jaar eerder dan The Elder Scrolls 3: Morrowind. Als groot fan van Morrowind specifiek en open world-games in het algemeen besloot ik me middels deze remake dan ook maar eens in de wereld van Outcast te begeven.

Het verhaal van Outcast wordt ingeleid middels een matig vormgegeven introductiefilmpje: je krijgt statische beelden te zien met daaroverheen gesproken tekst. Het verhaal draait om de ontdekking van een Stargate-achtige poort op Aarde. Na een catastrofale gebeurtenis moet een team wetenschappers door de poort afreizen om orde op zaken te stellen. Als speler kruip je in de huid van voormalige Navy SEAL Cutter Slade. Aan jou de zware taak om het team van wetenschappers te beschermen.

Iedereen kwijt

De poort blijkt uit te komen op de planeet Adelpha, maar eenmaal daar aangekomen is er geen spoor meer te bekennen van de wetenschappers. Gelukkig zijn de Talan, de inwoners van de planeet, erg vriendelijk. Ze onthalen je als de Ulukai, hun messias, en gooien vervolgens een enorme bak lore over je heen. Het komt erop neer dat de Talan onderdrukt worden door hun kwaadaardige krijgerscaste en dat ze je alleen helpen de wetenschappers te zoeken wanneer je een viertal heilige objecten genaamd Mons voor ze zoekt.

Tijdens een korte tutorial in een dorpje in de besneeuwde Ranzaar-regio leer je hoe je moet sluipen, springen, zwemmen en schieten. Daarnaast kun je de inwoners van het dorpje vragen stellen over hun religie, de staat van de wereld en de verschillende casten. Wanneer je voldoende informatie hebt vergaard, kan het avontuur beginnen en reis je door een van de Stargates naar het eerste grote gebied: Shamazaar.

Indrukwekkende facelift

Het eerste dat opvalt aan de Shamazaar-regio, is dat de grafische update die de game heeft gekregen erg indrukwekkend is. Wanneer je de beelden van Outcast: Second Contact naast de beelden van het origineel zet, zie je een enorm verschil. De hoekige modellen en vale kleurvlakken hebben plaatsgemaakt voor een prachtig ogende wereld.

Wat daarnaast in positieve zin opvalt is de sfeer. De verschillende regio’s in de game ogen echt als delen van een andere wereld. De persoonlijkheden van de Talan dragen ook bij aan de sfeer. Zo vind je in een dorpje in Shamazaar een Talan die een soort dinosaurus-achtige mounts, genaamd Twon-ha, verkoopt. Wanneer je hem vraagt of je er één mag kopen blijkt hij al snel ongezond veel van zijn rijdieren te houden. Voordat je er een mag kopen moet je hem onder meer beloven dat je liedjes voor je Twon-ha zult zingen als hij moe is en hem in bad zult doen als hij vies is. Wanneer Cutter Slade daarop reageert met de opmerking dat de verkoper wel een date kan gebruiken, kun je niet anders dan breed glimlachen.

Dun laagje chroom

Hoewel de gesprekken die je met de Talan voert vaak erg grappig zijn, valt daarin ook een negatief aspect van de game op. De kwaliteit van de stemopnames is namelijk om te huilen. De meeste stemmen klinken alsof ze zijn opgenomen met de allergoedkoopste microfoon die ze in 1999 konden vinden. Naar verluid had dit te maken met het feit dat de kwaliteit van de stemmen naar beneden geschroefd moest worden omdat de spelwereld zo groot was en het geheel anders niet op een disc zou passen. Met de opgepoetste graphics van Second Contact valt de slechte geluidskwaliteit extra op.

Ook de enorme hoeveelheid bugs in de game springen vrijwel meteen in het oog. Om een voorbeeld te geven: ik was met een quest bezig waarvoor ik een bepaald soort drugs, Magwa, naar een priester moest brengen omdat hij anders te moe was om met me te praten. Na een tijdje ronddwalen had ik de Magwa-dealer eindelijk gevonden en wilde ik het spul van hem kopen. Net na de transactie werden we echter aangevallen door insecten.

Ik schoot vlijtig de insecten aan gort om vervolgens terug te gaan naar de priester, in de veronderstelling dat ik de Magwa bemachtigd had. Dit bleek niet het geval, maar de Magwa-dealer had het ook niet meer. Gelukkig had ik de game kort van te voren nog opgeslagen, dus besloot ik mijn save file te herladen. De transactie met de dealer verliep de tweede keer zonder insecten. Eenmaal bij de tempel aangekomen, bleek de priester zonder verklaring een paar meter boven de tempel te zweven, waardoor ik niet met hem kon praten. Pas na een derde keer herladen lukte het me om de quest te voltooien.

Niet écht leuk

Een save drie keer moeten herladen om een simpele quest te voltooien, is natuurlijk niet echt leuk. Helaas karakteriseren de woorden ‘niet echt leuk’ mijn hele ervaring met Outcast: Second Contact. De besturing is erg onnauwkeurig en zorgt ervoor dat je makkelijk van randjes afvalt, met name tijdens de spaarzame platform onderdelen. Hierbij blijf je dan ook nog eens vaak steken achter randen.

Bovendien is de UI erg onduidelijk en onoverzichtelijk. De verschillende belangrijke updates voor quests worden bijvoorbeeld chronologisch onder elkaar gezet in je notepad en dus niet per quest gesorteerd. Ook blijven voltooide quests gewoon tussen de lijst staan, waardoor deze steeds langer en onoverzichtelijker wordt. De combat is ook niet om over naar huis te schrijven. Het schieten houdt het midden tussen auto-targeting en zelf moeten richten. Waar het op neer komt, is dat je zonder al te veel tactiek rond aan het rennen bent in de hoop dat je iemand raakt.

Geen zijwieltjes

Ten slotte is er dan nog het grote gebrek aan handholding en questmarkers. Als gamer die al wat jaartjes meegaat mag ik graag klagen over hoe erg moderne games je teveel aan het handje nemen en dat je tegenwoordig amper nog de kans krijgt zelf iets te ontdekken. Outcast: Second Contact deed me beseffen dat questmarkers toch ook zo hun voordelen hebben. Meer dan een uur lang identieke gebouwen af moeten struinen omdat je een specifieke NPC niet kan vinden, is namelijk gewoon niet echt leuk.

Al met al is Outcast: Second Contact voor mij erg moeilijk te beoordelen. Enerzijds draag ik de game door de heerlijke, buitenaardse sfeer en zijn status als eerste 3D open world-game een warm hart toe. Anderzijds hebben alle technische problemen en verouderde elementen ervoor gezorgd dat ik als ik heel eerlijk ben eigenlijk amper plezier heb gehad aan het spelen van deze titel. Het onderstaande cijfer is dan ook een resultaat van deze tweespalt.