No Man’s Sky

Ontwikkelaar Hello Games heeft zichzelf na de Joe Danger-serie op een nieuw project gestort. No Man’s Sky hield de gemoederen al een lange tijd bezig en de verwachtingen waren erg hooggespannen, mede door de beloftes vanuit de ontwikkelaar zelf. Maar hoeveel mag je verwachten van een relatief kleine studio die nog niet zoveel games op zijn conto heeft? En weet Hello Games de verwachtingen ook daadwerkelijk waar te maken?

No Man’s Sky is hoe dan ook een game waar velen naar uit hebben gekeken. En dat is zeker niet gek, want het concept klinkt bijna te mooi om waar te zijn. Je bent een astronaut en je bent op ontdekkingsreis in de ruimte alwaar je in diverse sterrenstelsels vele planeten, flora, fauna en buitenaardse wezens treft. De combinaties zijn eindeloos en van de planeten alleen al zijn er zo’n 18 triljoen verschillende. Je uiteindelijke doel is om zoveel mogelijk op je pad te ontdekken en het midden van het universum te bereiken.

Iets dat vrijwel direct opvalt, is dat de omgeving er schitterend uitziet. En als je je dan bedenkt dat de game zo enorm groot is, dan is dat in mijn optiek zeker een compliment waard. Ontwikkelaar Hello Games heeft met de omvang van de game iets neergezet wat tot voor kort vrijwel niet mogelijk leek en dit is niet of nauwelijks ten koste gegaan van het visuele aspect. Je zou verwachten dat de prijs die je daarvoor betaalt resulteert in ellenlange laadschermen en wachttijden, maar niets is minder waar, want laadschermen zijn in No Man’s Sky ver te zoeken. En als ze er eenmaal zijn, zijn ze ook allerminst storend. Een knap staaltje werk als je het mij vraagt. Zeker voor een kleine studio als Hello Games.

Meteen in het begin wordt je de hoofdtaak van de game je in de schoot geworpen. Je ruimteschip staat zonder brandstof en moet daarnaast de nodige reparaties ondergaan om je weer van dienst te kunnen zijn. Om de spaceshuttle in beweging te kunnen krijgen, moet je dus materialen gaan verzamelen waarmee je de brandstoftank kunt vullen en de mankementen kunt verhelpen. Deze materialen zijn overal op de planeet te vinden en afhankelijk van het soort materiaal dat je nodig hebt te oogsten met je speciale geweer of met de hand. En dat zal direct ook je voornaamste bezigheid blijken te zijn.

Natuurlijk is het verzamelen van grondstoffen niet het enige wat er in No Man’s Sky te doen valt. Met de verzamelde materialen kun je namelijk ook van alles maken om verder te komen in het universum of om het jezelf een stuk makkelijker te maken. Je kan er bijvoorbeeld upgrades voor je wapen, ruimteschip of astronautenpak mee fabriceren. Een beter wapen kan het oogsten van de benodigde grondstoffen bijvoorbeeld al flink veraangenamen. Upgrades voor je ruimteschip kunnen je helpen sneller je bestemming te bereiken of verder te kunnen reizen. In eerste instantie zal dat nog van planeet naar planeet zijn, maar later kun je met de juiste upgrade ook reizen tussen sterrenstelsels.

Tijdens je reis kom je ook veel flora en fauna tegen welke je allemaal kan scannen. Elke ontdekking die je doet kun je uploaden en hier ontvang je dan in-game valuta met de naam ‘units’ voor. Je verdiende units kun je vervolgens weer benutten om nieuwe materialen te kopen of voorwerpen aan te schaffen die je (nog) niet zelf kunt maken. Elke planeet is weer net even anders en niet elke planeet is voorzien van dieren. Zo kan het dus zijn dat je op een aantal planeten terecht komt waar je niet of nauwelijks levende wezens tegenkomt, terwijl sommige planeten juist bezaaid zijn met vreemd uitziende diersoorten.

De planeten worden tevens bewoond door buitenaardse wezens. Deze intelligente levensvormen spreken binnen het sterrenstelsel waar je je bevindt ieder een eigen taal. Een taal die jou vreemd is. Ondanks dat je er in eerste instantie geen woord van verstaat, kun je je de taal wel eigen maken. Dit doe je door Knowlege Stones of andere monumenten te vinden op de diverse planeten waarna je weer een nieuw woord leert. Uiteindelijk maakt dit de communicatie met de verschillende buitenaardse rassen een stuk makkelijker, zodat je beter begrijpt wat ze van je vragen en je hier dus ook beter op kunt anticiperen.

Op de planeten zijn ook bepaalde bezienswaardigheden te vinden. Er zijn er enorm veel van, maar deze zijn op te splitsen in slechts vier á vijf categorieën en wijken ook niet zoveel van elkaar af. Meestal is er een soort vlaggenmast die als opslagpunt dient met daarnaast iets van een huis of een verloren lading.  Als je echt mazzel hebt zijn er wat meer huizen bij elkaar geplaatst of kom je terecht in een soort complex. In deze complexen bevindt zich meestal een buitenaards wezen en kun je daarnaast ook wat kleine interacties doen waarmee je units verdient of bijvoorbeeld nieuwe upgrades vrijspeelt. Het heeft echter niet veel om het lijf en het voelt veelal leeg en verlaten aan.

Tijdens je ontdekkingsreis langs de vele planeten zijn het voornamelijk de sentinels die zich het meest laten zien. Deze robotjes zorgen ervoor dat de planeten kalm en vredig blijven en letten dus goed op wat je op de planeet aan het doen bent. Zolang je je gedraagt en niets kapot maakt, is er niet aan de hand. Maar als je te veel grondstoffen oogst en daardoor dus de planeet beschadigd, dan krijg je het met ze aan de stok. Nu zijn ze over het algemeen niet moeilijk te verslaan, maar ze krijgen ook wel eens bijval van iets geavanceerdere robots om je te laten boeten voor het kapot maken van de omgeving.

Verschillende planeten brengen ook verschillende klimaten met zich mee. Zo kan het zijn dat het op de ene planeet verschrikkelijk koud is, terwijl je op een andere planeet zonder je pak levend zou verbranden. Daarnaast zijn er ook planeten waar toxische gassen hangen en je dus goed op moet letten dat je niet vergiftigd wordt. Gelukkig draag je een pak dat hier in principe tegen bestand is. Ik zeg in principe omdat dit, afhankelijk van het weertype, niet eeuwig meegaat. Je zal dus regelmatig grondstoffen moeten gebruiken om je pak weer bestand te maken tegen de weersomstandigheden.

Een van de aspecten aan de game die ik nog niet heb benoemd, maar wat wel een wezenlijk onderdeel van de game is, is het vliegen met je ruimteschip. Door tussen de sterren van planeet naar planeet te vliegen voelt het universum waar je je in begeeft echt enorm groot aan, zeker als je je bedenkt dat je vlak daarvoor nog op een klein plekje ergens op zo’n grote planeet hebt gestaan. Toch voelt ook dit onderdeel van de game wat leeg en saai aan. Je kan naar wat planeten vliegen en in elk sterrenstelsel is er een ruimtestation waar je kunt onderhandelen. Incidenteel stuit je eens op wat vijandelijke ruimteschepen waarna al snel een gevecht ontstaat.

Maar hoeveel planeten je in potentie ook kunt bezoeken en hoeveel flora en fauna je kunt ontdekken, alles voelt na een tijdje hetzelfde. Je verricht continu dezelfde eentonige handelingen, waardoor het snel repetitief wordt.  Ook lijken heel veel planeten en dieren als druppels water op elkaar. Alles is anders, maar in essentie is het ook allemaal exact hetzelfde. En daarin schuilt dan ook de grote valkuil voor No Man’s Sky, want ondanks dat het concept op zichzelf waanzinnig is, blijkt het in de uitvoering nog knap lastig om daar een game bij te maken die lang genoeg weet te boeien