NieR: Automata

We naderen het einde van het eerste kwartaal van 2017 en die is het best te omschrijven als episch. Geslaagde nieuwe IP’s, een nieuwe console en spectaculaire sequels zijn voorbij gekomen. Om de afgelopen maanden goed af te sluiten mocht ik NieR: Automata spelen. Kleine spoiler: ook deze game valt niet uit de toon.

NieR: Automata is het vervolg op Nier, een game die waarschijnlijk maar heel weinig mensen kennen hier in het westen van de wereld. Het kwam in 2010 uit en werd een beetje lauw ontvangen door de pers. Hoewel Automata een sequel is heeft het verhaal praktisch niets te maken met zijn voorganger en kan je deze action-RPG prima spelen zonder voorkennis van deeltje één. Dat is maar goed ook, want ondergetekende moet ook eerlijk toegeven dat hij de franchise niet kende tot nu.

Verhaal met een zware boodschap

De game speelt zich honderden jaren in de toekomst af, waar de wereld niet meer van de mens is. Een buitenaardse levensvorm heeft machines op planeet Aarde af gestuurd en de mensheid zo goed als uitgeroeid. Een paar duizend overlevenden zijn verhuisd naar de maan, waar ze een wapen hebben ontwikkeld om de Aarde weer over te nemen van de robots. Het YoRHa-programma is een feit en deze bestaat uit een klein legertje androids die naar de aarde wordt gestuurd om een partijtje metalen kont te schoppen.

Jij bent één van die androids, de mysterieuze 2B. Een stoïcijnse en bloedserieuze jongedame (zover je dat kan zeggen van een robot) die op haar naaldhakjes de kwaadaardige machines van moeder aarde verwijderd. Nu moet ik erg mijn best doen om niets van het verhaal te spoilen, omdat het een waar meesterwerk is dat je moet beleven. Er worden zware onderwerpen zoals religie en filosofie aangesneden en op een gegeven moment kijk je toch heel anders naar de gecompliceerde situatie op aarde. Het verhaal speelt met je emoties en geeft je meer food for thought dan alle religieuze boeken bij elkaar.

Een heleboel games voor de prijs van één

Met het verhaal zit het dus meer dan goed, maar hoe is de gameplay van NieR: Automata? Die is behoorlijk bizar te noemen. De game neemt je mee naar een aantal genres en doet dat met een heel simpel trucje; door de camera op een ander punt te zetten verandert de gameplay volledig. Veruit de meeste tijd speel je Automata als een third person action game, zelfs een beetje tegen het hack and slash-genre aan. Maar alleen al in het eerste uur van de game heb ik ook een top down shoot-em-up gespeeld, een 2D platformer, een twin stick shooter en dan vergeet ik waarschijnlijk nog een paar genres. Het is ongeveer net zo bizar dat al die verschillende mechanics ook zo goed als altijd werken.

Er zijn wel een paar puntjes in de game waarin de camera ook tegenwerkt, waardoor je vijanden niet aan ziet komen of omdat je door het gebrek aan diepte moeite hebt een vijand te raken. Deze incidenten zijn gelukkig op één hand te tellen, want voor de rest is deze rollercoaster aan genres er eentje die niet ontspoort. Mijn persoonlijke favoriet is toch wel de levels waarin je in een mech suit met hoge snelheid machines moet verslaan met je gun. Het schakelen tussen een top-down shoot-em-up of een horizontale shooter werkt zo vloeiend en instinctief dat je bijna vergeet dat NieR: Automata toch echt in essentie een third-person game is.

Tune je android

Ondanks het hoge hack and slash gehalte van NieR: Automata blijft de game in essentie een RPG en daar doet het eigenlijk weinig spectaculaire dingen in. Je levelt, verslaat steeds sterkere vijanden en doet naast de main story ook wat side quests. Deze voegen wel behoorlijk wat aan het verhaal toe. Dit doe je allemaal om sneller sterker te worden. Het enige waar Automata zich wel in onderscheid is de skill tree. Je kan het beter omschrijven als een moederbord waarin je allemaal chips in stopt om 2B te maken zoals jij dat wilt. Hoe beter de chip, hoe groter de plek die het inneemt. Het is dus niet meteen mogelijk om een super android te maken die je kent uit Dragonball Z.

Naast het upgraden van bijvoorbeeld je aanvallen, verdediging of snelheid is ook de volledige HUD aan te passen. Je kunt er dus voor kiezen om deze volledig uit te schakelen, zodat je meer ruimte hebt voor extra skills. Pas wel goed op met wat je precies weghaalt uit het moederbord, want Square Enix en PlatinumGames hebben een paar rotgeintjes in de game verstopt. Er zijn namelijk 26 mogelijke eindes, een voor elke letter van het alfabet. Vijf daarvan zijn de serieuze eindes, maar de overige 21 kunnen vrij willekeurig ineens verschijnen. Laat dus de OS Chip vooral zitten of ondervindt de consequenties. Een gewaarschuwd man of vrouw telt voor twee.

Technisch wankel

Met de gameplay, het briljante verhaal en de toffe personages zit het behoorlijk snor in NieR: Automata, maar er zijn toch een paar kleine puntjes mis op het technisch vlak. Grafisch gezien zit de game er tof uit; de omgevingen ademen sfeer en laten goed zien wat voor een ellende er allemaal heeft plaatsgevonden op onze planeet. Op de PlayStation 4 heeft de game alleen wel erg moeite om dat mooi in te laden. Er zijn ontzettend veel pop-ups te bespeuren en ik ben al meer dan eens op een plek terecht gekomen waar ik door de grond zakte. Deze momenten zijn niet per se gamebreaking, maar het ziet er wel ontzettend suf uit op het moment dat je tot je middel in een gebouw bent gezonken. Ook is de framerate niet stabiel genoeg en kakt deze vooral bij drukke momenten ontzettend in. Het is toch een smet op een game die op de overige punten goed presteert.

NieR: Automata is niet een game voor iedereen en dat weten Square Enix en Platinum ook wel, maar voor de gamers die zich thuis voelen in het JRPG-genre is dit wel een moetje. Een bizar maar machtig mooi verhaal, de wisselende gameplay en toffe personages maken van NieR: Automata een ontzettend sterke game waar je toch makkelijk 40 uur in kwijt kan. Het is alleen jammer dat er iets te weinig aandacht voor de technische afwerking is geweest, want framedrops en bugs zijn problemen die vermeden hadden en moeten worden. Desondanks sluit het verrassende NieR: Automata dit epische kwartaal af op een wijze die niet uit de toon valt.