Neverwinter Nights anno 2020

Sommige games gaan de historie in als legendarische klassiekers die fungeerden als de voorvaderen van genres. Neverwinter Nights is zonder twijfel een van die games. Praktisch gezien definieerde Neverwinter Nights wat het is om een action RPG te zijn en we zien hier nog steeds de effecten van in 2020. Is het echter ook mogelijk om in 2020 nog echt te kunnen genieten van deze achttien jaar oude game?

Neverwinter Nights werd voor het eerst in 2002 door BioWare uitgebracht. Dit was inmiddels de vijfde game van de ontwikkelaar en BioWare had middels Baldur’s gate en Baldur’s Gate 2 ervaring opgedaan met het maken van een game met de regels van Dungeons & Dragons. Waar de ontwikkelaar echter nog geen ervaring mee had, was het maken van een fantasy action adventure RPG in een 3D-setting. Zoals we weten, was dit met Neverwinter Nights een succesvolle poging, waarna BioWare uitgroeide en ons uiteindelijk Mass Effect en Dragon Age bracht. Richting het einde van 2019 werd een geremasterde versie van de game op PlayStation 4 uitgebracht. Deze versie heb ik gespeeld om het geheel opnieuw te beoordelen.

Pfoe, dat kan echt niet meer

Wanneer je Neverwinter Nights opstart, word je direct de character creation in gemieterd. Hierin mag je kiezen uit tientallen classes, races en subclasses, aangezien Neverwinter Nights gebruik maakt van het regelsysteem van de derde editie van Dungeons & Dragons. Deze staat bekend als de meest complete versie. Daarnaast is de game voorzien van verschillende legacy uitbreidings-classes en -pakketten.

Hoewel het tof is dat er zo’n compleet pakket is om je eigen personage mee samen te stellen, mist het voor de niet-geïnitieerden bergen aan context. Daarnaast is er een gebrek aan overzicht, waardoor je al gemakkelijk meer dan een uur bezig bent om je personage in elkaar te zetten, puur omdat je telkens pagina’s terug moet scrollen om te begrijpen wat je keuzes voor impact hebben.

De character creation sluit je natuurlijk af met het knutselen aan de fysieke eigenschappen van je avatar. Hier is erg pijnlijk te zien dat Neverwinter Nights eigenlijk niet meer van deze tijd is. Logischerwijs kan de game grafisch gezien niet mee met de technieken van 2020, maar dit is niet eens het struikelpunt. Stereotype etnische rassen en rondborstige vrouwen met de beruchte chainmail-bikini’s doen de game de das om. Hoewel dit los van de gameplay staat, zet het wel een beetje de toon voor de rest van de game en met name het tijdperk waar de game uit voortkomt.

Om te janken

Nadat je eindelijk een personage voor elkaar hebt getoverd waar je blij mee bent, begint de echte game. Zoals bij iedere Dungeons & Dragons campaign, krijg je eerst een brok informatie voorgeschoteld. Hierdoor leer je over de wereld van Neverwinter en dat deze bedreigd wordt door een mysterieuze ziekte. Net wanneer de wereld dreigt in te storten onder deze plaag, ontwaakt jouw personage in de citadel. Deze citadel fungeert als een tutorial-zone waar je leert om te gaan met de controls en de wereld.

De wereld zit in principe in elkaar zoals we inmiddels gewend zijn van de meeste action adventure RPG’s. Er zijn mensen waarmee je moet praten om informatie te vergaren en kisten en kasten kun je looten om geld bij elkaar te sprokkelen. Hoe je je door die wereld voortbeweegt is een heel ander verhaal.

Neverwinter Nights is van origine een pc-game en is ontwikkeld met een muis en toetsenbord in gedachte. De versie die ik speelde, was echter op PlayStation 4. Zoals je kunt bedenken, is het lastig om de functionaliteiten van een toetsenbord- en muisconfiguratie te vertalen naar een Dualshock 4-controller. Dat is dan ook niet erg goed gelukt. Een kist targeten om die te looten is zelfs al een flinke uitdaging.
Erger wordt het wanneer de gevechten uitbreken. Neverwinter Nights gebruikt een voorloper van het live-action-combatsysteem dat we kennen uit games zoals Dragon Age of Star Wars: Knights of the Old Republic. Dit betekent dat je tijdens de gevechten eigenlijk soepel en vlot spreuken wilt afvuren en skills wilt gebruiken. Dit gaat alleen erg lastig als je voor één spreuk al door drie cirkelvormige menu’s moet scrollen met controls die niet altijd even responsief werken.

Cliché gevolgd door cliché

Qua verhaal is er weinig op de game aan te merken. Anno 2020 kun je natuurlijk wel snel de verhaalstructuren herkennen die inmiddels als cliché ervaren worden. Na een rampzalige invasie van goblins en magisch gespuis ben jij de enige overlevende held en rust het voortbestaan van de wereld op jouw schouders. Dit is echter juist een cliché omdat het zo goed werkt. Het is een simpel, maar effectieve strategie om de speler zich een unieke held te laten voelen en zo het verhaal vooruit te laten gaan.

Maar om vooruit te gaan, moet de game dit wel toelaten. Aan het begin van de tutorial krijg je een paar opdrachten die je gedaan moet hebben, anders gaat het verhaal niet verder. Laat het nou net zo zijn dat er in een van deze opdrachten een bug zat, die ervoor zorgde dat ik niet verder kon. Gelukkig kon ik op een bepaalde manier toch de tutorial omzeilen, maar het zet wel de toon van de staat van de game. Misschien was dit anno 2002 nog wel gebruikelijk, maar in 2020 kan dit echt niet meer.

Aan het einde van de rit is de impact die Neverwinter Nights heeft gehad op de gamingindustrie niet te ontkennen. Dit betekent echter niet dat de wereld niet vooruitgaat. Anno 2020 kun je Neverwinter Nights maar beter links laten liggen en de inspanningen van BioWare eren door het spelen van modernere games, die zijn gemaakt dankzij Neverwinter Nights. Meer dan dat zit er helaas niet in.