Ik kan me de tijden nog herinneren dat Need for Speed de crème de la crème was op het gebied van racinggames. Het was in zijn tijd uniek omdat het een lekkere mix was van arcade en simulatie. Het was niet zo arcade dat je kon racen met een vinger op de gas-knop en je de rest blind kon doen, en het was ook niet dat je het moest behandelen als een simulator. Met name Need for Speed 2 was goed ontvangen en de franchise behaalde dat succes eigenlijk niet meer totdat Underground om de hoek kwam kijken. Daarna wist de serie af en toe wel een game af te leveren met kwaliteit, maar was toen allang niet meer de go-to-serie als het ging om racinggames. Het absolute dieptepunt was waarschijnlijk Need for Speed: The Run dat in 2011 verscheen.

Met de nieuwe Need for Speed wil EA de serie weer op de kaart zetten. Vandaar ook de simpele naam ‘Need for Speed’, zonder ondertitel. Het lijkt de kant op te gaan van de populaire Underground-subserie die een jaar of tien geleden zeer populair was, destijds nog op de GameCube, PlayStation 2 en Xbox. EA wilde dat je de game zag, want bijna een vijfde van alle ruimte was toegewijd aan Need for Speed. Ik kreeg een fast pass in mijn handen gedrukt en er werd me verteld dat ik als de wiederweerga de game moest checken. Ik hoefde geen twee keer na te denken en ging als een malle naar de EA-stand. Al gauw werd duidelijk dat EA de nadruk wilt leggen op het verhaal van de game. Je bent een racer die zich aansluit bij een team en het is de bedoeling dat je tijdens het racen zoveel mogelijk “rep” verdiend. Dat is natuurlijk reputatie en hoe beter je rijdt, hoe meer rep je verdient. Door je reputatie op te bouwen kom je in de schijnwerpers te staan van andere, rivaliserende race-bendes en probeer je boven iedereen uit te steken. De trailer eindigde en ik moest een aantal keer met mijn ogen knipperen. Is dit de meesterzet van EA? Een verhaal wat zo vreselijk cliché is dat ik het wel kan dromen? Dit moest een grapje zijn dacht ik bij mezelf, maar nee: EA is blijkbaar bloedserieus. En ik kan eigenlijk niets anders doen dan lachen.

Het verhaal komt zelfs compleet met alle archetypes die bij dit soort verhalen horen opgevuld door acteurs die gecast zijn door een bureau wat zich laat leiden door focusgroepen en geen verstand hebben van wat écht hip is. Een oudere bendelid die zijn eigen regels breekt omdat hij in jou een soort van protegé ziet? Check. Sexy vrouwelijke monteur die jou wel ziet zitten en die ondanks haar werk nooit vies is? Check. Bendeleden die je ophemelen vanwege jouw skills? Check. Stoïsche Japanner van weinig woorden wiens respect je moet verdienen? Drie-dubbel-check. Veel van de acteurs in de game zijn eigenlijk geen acteurs, maar echte (oud)racers en mensen die in de wereld van wagens pimpen en customizen zitten. Dat geeft wel dat authentieke gevoel, maar je ziet dat het geen acteurs zijn en daardoor under-acten. De échte acteurs over-acten dan weer wat de filmpjes ondanks de hoge production-quality een goedkoop gevoel geeft.

“Maar Tim”, hoor ik je zeggen: “wie speelt er nou een race-game voor het verhaal? Waarom ben je negatief over de game vanwege het verhaal als het eigenlijk gaat om het racen?”. En dat klopt: Need for Speed is een racinggame en die moet je beoordelen op hoe goed het racen is, en niet op het verhaal. Alleen is het niet mijn schuld dat ik daar de nadruk op leg, want EA legt er de nadruk op! Overal waar je kwam op de stand van EA hingen schermen en daar werden met regelmaat de video’s van Need for Speed op vertoond, om maar te zwijgen over de schermen die bij de Need for Speed-stand zelf stonden. EA legt zo erg de nadruk op het verhaal van Need for Speed dat ik geen andere keuze heb dan dat flink aan te pakken. Dit is een van de bullet-points op de achterkant van de case van de game, dit is wat je zal gaan zien tijdens de reclames van de game op tv. Als meer dan de helft van de trailers bestaat uit acteurs waarmee je als speler om moet gaan en die het verhaal uit de doeken doen, wees dan verdomd zeker dat het verhaal wat je wil vertellen de moeite waard is. De indruk die ik van deze game heb gekregen is dat het voornamelijk van zijn verhaal moet hebben, en dat verhaal is cliché. Het racen zelf stelde niet veel voor, al was dat meer bedoeld als een tutorial. Wat moeten die mensen die dit hebben ge-greenlight toch hebben gedacht. Je zou zeggen dat ze hun lesje hebben geleerd met Need for Speed: The Run.

Maar ja, we moeten het toch eens over het racen zelf hebben. Dat was naar mijn idee niet echt bijzonder. Het weet wel die perfecte mix te vinden tussen arcade en simulatie, waar ik wel blij mee ben. De game speelt lekker vlot en over consequenties hoef je je geen zorgen te maken, het is niet zo dat als je je auto in de prak rijdt dat het dan game over is. Maar het is gelukkig ook niet zo dat je de game geblinddoekt kan spelen omdat je continue geholpen wordt. In mijn speelronde (wat duidelijk het tutorial-level was) was het de bedoeling dat ik gewoon wat rond ging kloten en ondertussen zoveel mogelijk rep ging verdienen. Ik speelde het samen met elf andere mensen in dezelfde game en we waren vrij om te doen wat we wilden. Sommige spelers vonden het leuk om het leven van de ander zuur te maken, terwijl anderen (zoals ik) puur voor de score gingen. Ik werd uiteindelijk tweede zonder dat ik veel moeite had gedaan. De winnaar kreeg echter een shirt, wat ik van tevoren niet wist, anders had ik wel beter mijn best gedaan. Geen zorgen, een huurmoordenaar is inmiddels onderweg om MIJN shirt op te halen.

Een van de redenen waarom de Underground-games zo populair waren, was het feit dat je je auto helemaal kon customizen. Die optie keert terug in Need for Speed, zij het in mindere mate. De PR van EA zal je graag doen geloven dat je de auto’s zelfs tot op de wieldoppen en velgen kan customizen. Hoewel dat wel waar is, moet je dat met een korrel zout nemen. Je kan inderdaad veel customizen, maar in het algemeen is wat je kan aanpassen nog karig. De eerder genoemde velgen en wieldoppen zijn inderdaad naar eigen smaak aan te passen en andere kleine dingen zoals de remblokken en de koplampen, maar je kan lang niet alles aanpassen. Je kan naast grote dingen zoals de kleur en de weglegging van de auto misschien een twintigtal dingen aanpassen, als het er al niet minder zijn. Eigen ontwerpen zijn gelukkig wel in te laden, maar we hebben hier zeker niet te maken met de meest diepgaande opties.

Zal Need for Speed een slechte game worden? Waarschijnlijk niet. Grafisch maakt de game indruk; de beelden die ik op de schermen eerst aanzag voor echte beelden bleken in-game te zijn. Het racen voelt niet onaardig en voor de rest vinkt Need for Speed alles af wat een hedendaagse racer nodig heeft. Alleen heb ik het idee dat het ook niet méér dan dat zal zijn. Waar andere games in het genre de grens van wat mogelijk is continu proberen te verleggen lijkt Need for Speed genoegen te nemen met het aanvaardbare. Liep ik ontevreden of kwaad weg uit de stand? Zeker niet, maar de game wist me ook allerminst weg te blazen. Misschien dat er een meer dan degelijke racinggame onder de motorkap schuilt, maar ik heb die in ieder geval vooralsnog niet mogen aanschouwen.