Dit najaar strijden het verleden en de toekomst tegen elkaar in de vorm van twee rivaliserende shooters, namelijk Call of Duty: Infinite Warfare en Battlefield 1. Infinite Warfare zoekt de grenzen op van de zwaartekracht in het heelal, ten opzichte van Battlefield 1, die terugkeert naar de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog. Gamers zijn meestal prima mensen, maar wanneer zij een favoriete game of franchise moeten verdedigen, wil het nog wel eens oplopen tot een verhit argument. Ook op de redactie van Pixel Vault willen deze meningsverschillen nog wel eens ontstaan en met beide shooters in aankomst vechten Battlefield-veteraan Kevin en fervent Call of Duty-speler Rebecca dit keihard met elkaar uit, op papier welteverstaan en met een twist…

Elk najaar is het bij mij weer zover; dan begint mijn portemonnee te branden, wetende dat de nieuwste Call of Duty binnenkort weer in de schappen zal liggen. Ik heb altijd meer affectie gehad met de Call of Duty-franchise ten opzichte van de games van Battlefield-serie. Een goede reden heb ik daar eigenlijk niet voor en ik moet zelfs met het schaamrood op mijn kaken toegeven dat ik nog nooit een Battlefield-game heb gespeeld. Het enige wat ik me kan bedenken is dat de multiplayer van Battlefield me zo enorm groots lijkt, dat door een grote hoeveelheid personen en diverse voertuigen de chaos te veel is. Fans zullen de games hier waarschijnlijk juist om prijzen en ik kan me ook voorstellen waarom, maar het is gewoon niet aan mij besteed. Om eerlijk te zijn koop ik de Call of Duty-games niet voor de singleplayer, daar ben ik vast niet de enige in, maar met name om lekker rond te knallen in de multiplayer. Wat dat betreft heeft Call of Duty me altijd beter gelegen: zes tegen zes, geen rare poespas, maar enkel schieten en wat maffe en soms onmogelijk te behalen killstreaks.

De afgelopen jaren is de franchise natuurlijk ook gegroeid en het simpele schieten is aangevuld met diverse technische snufjes en andere hulpmiddelen. Langzaamaan knalt de franchise steeds verder de toekomst in en worden de games steeds meer futuristisch. Hoewel ik een goede futuristische shooter ook goed kan waarderen, vind ik het toch fijner wanneer deze zich in het heden of, nog beter, in het verleden afspeelt. Op deze manier blijft het een soort basic-shooter: jij met een geweer in je handen en je ziet maar hoe je het doet. Tijdens het kijken van de trailer van Infinite Warfare merkte ik bij mezelf dat, ondanks dat deze er goed uitzag en duidelijke nieuwe gameplay liet zien die in de game gaat zitten, ik er niet echt bijzonder enthousiast van werd. Iets dat volledig anders was bij de trailer van Battlefield 1, want daarvan werd ik pas echt enthousiast. Laat deze beelden nou precies weergeven wat ik zoek in een shooter. Nu heeft het voor mij ook nog als pluspunt dat het over de Eerste Wereldoorlog gaat, een onderwerp dat ik zelf heel interessant vind.

Het lijkt erop dat deze trailer mij als het ware bekeerd heeft, want ik kijk momenteel veel meer uit naar Battlefield 1 dan naar Infinite Warfare. Ik ben heel erg benieuwd hoe een grote titel als Battlefield de Eerste Wereldoorlog in kaart gaat brengen en ik hoop dat er een grote rol is weggelegd voor de loopgraven. De loopgraven, die een prominente rol hadden in deze oorlog, kunnen in mijn opinie voor goede en unieke gameplay zorgen, mits het goed uitgewerkt wordt, maar dat is natuurlijk bij elke game het geval. Eén ding is voor mij in ieder geval al zeker: dit jaar neem ik voor het eerst afscheid van Call of Duty en ga voor de grote concurrent. Sorry Call of Duty, het was heel erg leuk zolang het duurde; eindes zijn altijd zwaar..

Waar Rebecca juist naar het verleden verlangt, of eerder de toekomst niet wilt kennen, zijn de rollen voor mij compleet de andere kant opgeslagen. Vanaf het moment dat er bij mij in het dorp een gaming-center opende en daar Battlefield 2 draaide, was ik verkocht. Destijds toen ik nog maar een jaar of twaalf was, wist ik vele uren te spenderen in de lokale ‘game-o-theek’. Battlefield 1942 of Vietnam had ik nooit zo meegekregen, maar de enorme schaal van Battlefield 2 en het moderne wapentuig was genoeg om te zorgen dat ik verkocht was. Een jaar later kreeg ik zelf een degelijke pc waar ik de game op kon draaien en het hek was van de dam. Dat werd nog een stukje erger toen Battlefield 2142 op de markt kwam. De eerste semi-realistische sci-fi shooter. Zo’n 10 jaar later lijkt Infinity Ward tot dezelfde conclusie te komen: de verre toekomst is toch best wel leuk.

Daarnaast is Call of Duty mij de afgelopen jaren steeds meer gaan charmeren, iets wat voor mij begon bij het momenteel legendarische Modern Warfare. Zowel op het gebied van singleplayer als multiplayer ging er een wereld voor mij open met de enorme spektakelstukken en razendsnelle multiplayer. Die multiplayer is mij echter steeds minder gaan bevallen. Misschien omdat ik als 23-jarige niet meer de supersnelle reactie heb, of omdat de 13-jarige jochies die wel lijken te hebben. Maar de singleplayer daarentegen weet mij altijd kostelijk te vermaken. Het is geen hoogstaand script, maar dat is de gemiddelde actie-film ook niet en daar kan ik ook prima van genieten. Multiplayer speel ik nog altijd, maar hoogstens een paar uurtjes nadat ik de singleplayer heb uitgespeeld. Dan trekt iets anders mijn aandacht en ben ik er weer vandoor.

Toch ga ik ook dit najaar weer gewoon Call of Duty kopen. Niet eens zozeer om de remaster van Call of Duty 4: Modern Warfare. Het is natuurlijk een mooi extraatje en een fijne ‘trip down memorylane’, maar geen reden om de game te kopen. Ik ben gewoon heel benieuwd waar de tientallen, zo niet honderden mensen, bij Infinity Ward aan hebben gewerkt en wat ze afleveren. Want hoewel de serie wat dieptepuntjes heeft gekend, blijft deze toch vermakelijk. De complete haat snap ik dan niet helemaal.

Bij Battlefield 1 is het echter andere koek: de verheerlijking waar iedereen op losgaat lijkt bij mij niet aan te komen. De beelden zagen er prachtig uit, eerlijk is eerlijk, maar de complete tijdsperiode staat mij gewoon niet aan. Ouderwetse oorlogsvoering is misschien niet mijn ding; ik loop er gewoon niet warm voor. Hoewel DICE weer gegarandeerd een prachtige game zal opleveren, heeft Battlefield Hardline mij een beetje pijn gedaan. De singleplayer was vermakelijk, maar de multiplayer was geen Battlefield-multiplayer. Het was iets wat er op moest lijken, maar waar het gewoon niet aan kon tippen. Ik ga de game in de gaten houden en ik ga hem vast nog wel spelen voor release. Maar een pre-order zit er voor mij echt niet in.