Mount & Blade 2: Bannerlord

Het is inmiddels geen geheim meer dat ik uitkijk naar Mount & Blade II: Bannerlord en ik bewees dat maar weer eens door bij de mensen van TaleWorlds Entertainment te zeuren of ik alsjeblieft heel even aan de knoppen mocht zitten. Gelukkig waren ze aardig genoeg om dit verzoek in te willigen.

Gamescom 2017 is in volle gang en naast alle grote titels staan er ook meerdere hallen vol met indie-games. Zo hebben Spanje, Zweden en Polen een eigen hoekje, maar ook onze Nederlandse ontwikkelaars zijn vertegenwoordigd. Een minder voor de hand liggend land als het gaat om indies is ook aanwezig: Turkije. Onze vrienden in het Nabije Oosten vullen namelijk een heel vak met het aankomende tweede deel van Mount & Blade.

Keuzestress

Gedurende een kleine dertig minuten mocht ik met zes anderen achter gesloten deuren mijn eerste stappen in Bannerlord zetten. Helaas wel alleen in de multiplayer, omdat TalesWorld nog niet zover is om de campagne aan het grote publiek toe te vertrouwen. Gelukkig weet ik vanuit Mount & Blade: Warband dat een simpel potje 3 vs 3 ook al heel tof kan zijn.

Bij het betreden van de lobby krijg je eerst nog even kort de kans om je eenheid uit te kiezen. Iedere speler bestuurt naast zijn eigen strijder ook een eenheid van ca. twintig man. Dit kunnen mannen met zwaarden, paarden, baarden of pijl en boog zijn. Nog niet direct iets nieuws aan de horizon, ware het niet dat je ze met specifieke bonussen kunt uitrusten. We kunnen ongeveer uit een zestal verschillende zaken kiezen, waarvan we er twee mogen selecteren.

Keuzestress dus, want wil je je cavalerie uitrusten met speren, zwaarden of geef je ze liever wat extra levenspunten mee? Het kan ervoor zorgen dat je mannen wat langer in het zadel blijven zitten, maar met speren schakelen ze de ander makkelijker uit. Voordat ik de knoop door kan hakken begint de strijd echter al en zit ik met een troep ruiters opgezadeld, waarvan ik niet eens weet wat ze nu eigenlijk kunnen.

Een stelletje barbaren

Veel tijd om te vloeken krijg ik echter niet, want de strijd barst vrij snel los. Het enthousiasme van de aanwezigen blijkt het vermogen om de situatie tactisch aan te pakken enigszins in de weg te zitten. Zes keer twintig soldaten stormen recht op elkaar af en het eerste potje ontaard in een barbaars potje knokken. Van linies is geen sprake, overal lopen paarden los rond en ik word minstens drie keer onder de voet gelopen door een cavalry charge (of het vijanden of vrienden waren, laat ik even in het midden). Het voordeel is dat wanneer het personage dat je bestuurt het leven laat, je gewoon een van je andere manschappen kunt besturen in deze modus.

De strijd eindigt uiteindelijk met drie man, waardoor er één in de minderheid is en bedolven wordt onder de zwaardsteken van de vijand. Echte winnaars zijn er niet deze ronde en de ontwikkelaars raadden ons aan het volgende potje iets meer gebruik te maken van de vele tactische formaties die de game biedt. We moeten met andere woorden niet gaan rondrennen als een kip zonder kop.

Tsun Tzu zou trots op ons zijn geweest

We besluiten iets beter samen te werken voor de tweede poging. Ik neem deze keer een troepje infanteristen mee, de sergeant links van mij selecteert boogschutters en de derde commandant gaat wederom te paard het slagveld op. We kiezen daarnaast voor een iets meer voorzichtige opmars, door een omtrekkende beweging te maken via een heuvel. De tegenstanders zijn wederom niet echt gedisciplineerd en hun cavalerie-eenheid voert een charge uit voordat wij goed en wel de heuvel over zijn. Ik kan mijn mannen nog net in een soort van linie krijgen, maar weet de charge maar nauwelijks te weerstaan. Terwijl we overeind komen, hebben onze boogschutters echter al aangelegd en twintig pijlen vliegen van korte afstand op de ruiters in. Meer dan de helft ligt meteen naast hun paard en is het voor mijn infanteristen een makkelijke taak om het klusje af te maken.

We juichen, maar net iets te vroeg. Je kunt een multiplayer-potje in de sergeant-modus namelijk niet alleen winnen door elkaar af te maken, maar ook door een van de drie strategische punten te bezetten. Hoewel een echte vlag nog ontbrak, hadden onze tegenstanders het middelste capture point wel degelijk gevonden en stevig bezet. Onze boogschutters laten het meteen pijlen regenen vanaf de heuvel om de vijandelijke linies verder uit te dunnen, maar de twee bataljons aan speermannen geven geen krimp. We hebben meer slagkracht nodig om door hun schilden heen te komen.

Ik besluit tot een charge over te gaan, maar wel in formatie. Wanneer ik op 50 meter genaderd ben, komt van rechts onze commandant te paard met zijn mannen aangestormd en rijdt vol op de muur van schilden in. Normaliter een kamikaze-actie, want op het moment dat de infanteristen weer op hun benen staan, steken ze meteen hun speren in de knollen die niet snel genoeg zijn om de benen kunnen nemen. Gelukkig zijn mijn mannen en ik al bij de schermutseling aangekomen en slaan we de omhoog krabbelende vijanden snel neer. We hebben de vijand in een tijdspanne van een paar minuten afgeslacht, met minimale verliezen.

De oorlog is nog niet gewonnen

Hoewel TaleWorlds met de korte demo bewijst dat ze de strategische gameplay op het slagveld naar een hoger niveau hebben weten te tillen, is dit uiteindelijk maar een fractie van waar Mount & Blade uit bestaat. Het echte werk zit in de campagne, waar je uiteindelijk met legers van wel honderd man ten strijde trekt. Daar konden ze helaas nog niets van laten zien en ook een releasedatum blijft de Turkse ontwikkelaar ons schuldig.

Voorlopig gaan we Mount & Blade II: Bannerlord dus niet in de winkels zien. Jammer, maar wanneer ze aan elk onderdeel evenveel aandacht gaan besteden als de gevechten, wel het wachten waard.