Wanneer je als studio een game ontwikkelt die bepaalde eigenschappen heeft die niet helemaal stroken met het niveau van tolerantie in de maatschappij, maak je het jezelf best moeilijk. Wanneer je je dan ook niet bij de ontwikkel-top mag rekenen en je uitgever er ook nog eens om bekendstaat dat die niet echt een killer budget beschikbaar stelt voor promotie, dan wordt het alleen maar lastiger. Op zulke momenten moet je het hebben van goede recensies en de nodige exposure. Hotline Miami is daar een schitterend voorbeeld van. Toevallig komt de game die we nu gaan bespreken uit de stal van dezelfde uitgever: Devolver Digital. Devolver staat inmiddels bekend om het niet schuwen van controverse. Ook ditmaal is dit het geval. Mother Russia Bleeds is verre van subtiel. Wel is de game bij vlagen geniaal. Tijd voor wat exposure, al zeg ik het zelf. En die ga ik verzorgen, terwijl ik nog aan het bijkomen ben van een prettige verdoving van de tandarts. Bij voorbaat mijn excuses voor de warrigheid.

De kans is behoorlijk groot dat je nog nooit van Mother Russia Bleeds of de ontwikkelaar ervan, het Franse Le Cartel, gehoord hebt. Dit zal wellicht te maken hebben met het eerdergenoemde gebrek aan promotie, waar Devolver Digital ook om bekendstaat. Mensen die regelmatig inloggen op Steam zullen de game voorbij hebben zien komen, maar that’s pretty much it. Het is, als je het mij vraagt, jammer en slim tegelijk. Een game als Mother Russia Bleeds verdient best wat meer kudo’s, die het nu door zijn onbekendheid misloopt. De keerzijde van de medaille is dan weer wel dat Mother Russia Bleeds geen overhypte game is. Verwachtingen zijn niet onmetelijk hoog gelegd door Devolver, waardoor Le Cartel met vier man sterk drie jaar lang met hart en ziel aan de game heeft kunnen werken. Het eindproduct is een retro-achtige beat ‘m up waar menig politicus een ban op zou willen zien. Toch draait het in Mother Russia Bleeds niet puur om geweldsverheerlijking. Geloof het of niet, de game heeft warempel een diepe boodschap te verkondigen.

Mother Russia Bleeds - Screen 4

Mother Russia Bleeds is dus, zoals eerder gezegd, een beat ‘m up. Denk een beetje aan games als Double Dragon of Streets of Rage. Je doet niets meer dan hordes vijanden petsen verkopen of deze op een confronterende manier aan je knieschijven laten ruiken. Tot zo ver kun je nog niet spreken over schokkende dingen. Op menig voetbalveld gebeurt namelijk hetzelfde. Wanneer je dan de vibe van het eerdergenoemde Hotline Miami vermengt met het genre, ontstaat er iets bijzonders, namelijk Mother Russia Bleeds. Een doodsimpele beat ‘m up verandert spontaan in een bloedfestijn, waarbij het verbrijzelen van schedels en diens inhoud meer een regel dan uitzondering vormt. Dat je dit alles ook nog eens onder invloed van een vernietigende drug genaamd Nekro doet, topt de controverse aardig af. Even samengevat: in Mother Russia Bleeds speel je een junkie met een onverzadigbare lust voor bloed, zij het omdat er drugs in zit.

Tot zo ver het gedeelte waar ik de verantwoordelijke persoon probeer te spelen. Tijd om het over de game zelf te hebben. Want geloof het of niet, Mother Russia Bleeds is stiekem een heerlijke game om te spelen, ook al is deze eigenlijk iets te gewelddadig. Le Cartel schotelt je voor een krappe vijftien euries namelijk acht story driven levels voor waarin jij, met of zonder drie vrienden, op zoek gaat naar antwoorden op behoorlijk prangende vragen. Vragen zoals: “Waarom heeft men een junkie van me gemaakt?” Die antwoorden krijg je uiteindelijk door je kolenschoppen en je benen eens goed rond te gooien. De persoon wiens hoofd in de weg zit heeft gewoon pech. Wrong place, wrong time. Dit klinkt als iets gruwelijk repetitiefs. Dat is het toch verre van. Door een divers aantal types van ongure sloebers ten tonele te brengen, die ook nog eens een scala aan professionele of geïmproviseerde wapens bij zich dragen, voel je de druk om te variëren in je aanpak en benadering.

Over het algemeen weet Mother Russia Bleeds je behoorlijk bezig te houden, zonder dat het eentonig wordt. Dit heeft grotendeels te maken met de goed getimede afwisseling tussen het afmatten van hordes aan vijanden en het verslaan van een stage boss. De standaard vijanden vallen stuk voor stuk met vrij basic vechttechnieken uit te schakelen. Deze vlieger gaat niet op voor de bossfights. Bosses laten zich namelijk vaak niet eens direct raken. Als speler zul je je dan ook moeten wenden tot rondslingerende wapens, items of vijanden die zich laten wegslingeren. Ook hebben alle bosses een bepaalde zwakte, al wil dat niet altijd zeggen dat het kennen van die zwakte het makkelijker maakt. Vaak zijn de levels zo ontworpen dat je jezelf nooit echt in een begunstigde positie kunt verplaatsen. De boss kan dat gelukkig ook niet. Het zal bij elk van de acht bosses toch aankomen op het leren van hun routine en daar op inspelen. Besluit je alsnog ‘all in’ te gaan, dan krijg je het moeilijk. Moeilijker dan het al is zelfs.

Voor zover ik het heb ervaren, maakt het qua moeilijkheid niet eens uit of je de game alleen of met maximaal vier man speelt. Vijanden komen in uiteenlopende aantallen en sterktes de boel verkloten, afhankelijk van het aantal spelers. Als je dus denkt dat je wel eventjes door de game heen fietst wanneer je de klus met drie vrienden van je klaart, dan zit je fout. De kans is namelijk vrij hevig aanwezig dat je je veelvuldig zult moeten beroepen op de gulheid van je medespelers. Die zullen namelijk hun schaarse Nekro met je moeten delen om je te reviven. Andersom geldt het uiteraard ook. Je precious Nekro zul je niet puur voor jezelf kunnen houden. Sharing is caring, mensen.

De Nekro waar ik over spreek kun je ook maar op een manier betrekken, via een injectienaald die je met de secuurheid van een sloopkogel uit de aderen van gevallen junkies kunt trekken. Vrijwel iedere tegenstander zit namelijk vol met het goedje. Wanneer je jezelf hebt kunnen inhouden en het hoofd van je slachtoffer nog enigszins intact hebt gehouden, heb je kans dat deze als een stuipende debiel op de grond blijft liggen om leeggetrokken te worden. Why waste good Nekro? Deze kun je, wanneer je gezondheidsstatus erom roept, weer netjes in je eigen nek deponeren om er weer een beetje fitter van te worden. Ook kun je de Nekro benutten om eventjes in een staat van ontoerekeningsvatbaarheid te verkeren: de Berserk-mode. Alles gaat twee keer zo snel en komt mokerhard aan. ‘Enemies beware, he’s gone mad y’all!’ Dat je personage er duidelijk van geniet mag duidelijk worden door je avatar die echt totally mental gaat.

Dat de game gewelddadig is moge inmiddels duidelijk zijn. Buiten extreem violent is de game bij vlagen ook erg grappig te noemen. De een zou dat kunnen zien als het versoepelen van je tolerantiedrempel, ik bezie het als een welkome afwisseling van al het extreme bloedvergieten. Hoeveel humor je in de game wilt hebben is ook aan jou. Jij bent namelijk de enige die de humor kan introduceren via taunts. Tussen al het ‘Oh my God!’ en ‘What the actual fuck!’ scanderen door, zorgt een taunt voor een positievere variant van het laatstgenoemde. Le Cartel zorgt per personage voor een grappig intermezzo, variërend van het los pulken en wegplinken van een losse tand, tot het vol schijten van je eigen hand en het wegslingeren van je eten van de afgelopen avond. Ja, dames en heren, Mother Russia Bleeds is verre van subtiel. Ik had u allen gewaarschuwd.

Al het eerdergenoemde beslaat dus een game die uit acht verhaal gedreven hoofdstukken bestaat. Wanneer je een beetje de smaak te pakken hebt, kun je de game in drie á vier uur uitspelen. Dit is per definitie niet lang. Toch is dit voor een campaign van een beat ‘m up als Mother Russia Bleeds lang genoeg. Mocht je behoefte hebben aan meer soortgelijks, dan kun je je altijd nog wagen aan de Arena-mode. In de Arena-mode is het enkel de bedoeling dat je in de omgeving naar jouw keuze hordes van vijanden afweert. Dat elke horde lastiger wordt, hoef ik je uiteraard niet meer te vertellen. Het verslaan van tien hordes wordt dan weer beloond met een nieuwe vorm van Nekro die effect heeft op je Berserk. Zo kan het bijvoorbeeld de mogelijkheid geven dat je altijd twee keer zoveel schade doet, ten koste van je mogelijkheid tot healen. Deze nieuwe drugs kun je benutten in Arena-mode en de campaign, mocht je die voor een alternatief einde nog eens willen doorlopen.

Tot zo ver kan ik alleen maar zeggen dat ik Le Cartel, een studio die slechts uit vier mensen bestaat, alleen maar een erg dik verdiende schouderklop kan geven. Toegegeven, Mother Russia Bleeds is met zijn retro-look niet bepaald de mooiste game op de markt, maar minstens zo verslavend als Nekro. Ook de soundtrack die door een DJ genaamd Fixions (die zelfs een cameo in de game heeft gekregen) is geproduceerd, draagt bij aan de algehele ervaring. Ook hier trek ik snel de lijn naar Hotline Miami, waarvan de soundtrack een minstens zo energieke als adrenalineverhogend effect had. Eerlijk is braaf, je moet er uiteraard van houden. Wanneer je niet zo’n fan bent van elektronische muziek zal de soundtrack je dan ook niet echt bekoren. Mij maakte het in ieder geval behoorlijk blij en bij vlagen extra agressief en sadistisch. Met andere woorden, ik had niks te klagen over de begeleidende muziek.

Toch komt Le Cartel er niet zonder een klachtenformuliertje vanaf. Hoewel ik absoluut genoten heb van Mother Russia Bleeds, heeft de studio toch het een en ander verkeerd (lees onhandig) aangepakt. Het eerste is een veelgenoemde klacht op Steam: het ontbreken van online co-op. Op het moment van schrijven is Mother Russia Bleeds alleen met maximaal vier personen te spelen wanneer je vier controllers aan je pc knoopt. Le Cartel heeft wel aangegeven graag online te willen met Mother Russia Bleeds. Helaas zit dat er monetair niet echt in en lijkt Devolver ook nog de kat uit de boom te kijken. Wellicht is de keuze om een local co-op game als eerste op de pc uit te brengen ook niet handig geweest. Op een console hadden mensen dit waarschijnlijk nog wel getolereerd. Dat Devolver de game als duobundel aan de man brengt, onder de noemer Dealer Edition, schiet dan ook bij velen in het verkeerde keelgat. Wat heb je namelijk aan een tweede versie van de game als de vriend aan wie je die geeft toch niet online met je mee kan spelen?

Ik zou Le Cartel deze awkward move nog bijna kunnen vergeven als de local co-op vlekkeloos draait, wat dus niet altijd het geval is. Wanneer je vanaf het startscherm met twee man begint te spelen, is er geen vuiltje aan de lucht. Zodra een speler mid-game wil inspringen loopt de game helaas regelmatig vast. Het enige wat dan rest is een gevalletje ctrl-alt-del en de game op de harde manier herstarten. Dit is uiteraard niet iets waar je tijdens een gezellig avondje gamen met je matties op zit te wachten. Dit alles is te herstellen uiteraard. Een game als Mother Russia Bleeds komt namelijk het beste tot zijn recht wanneer deze met meerdere mensen tegelijk gespeeld wordt. Op dit moment kleven juist aan die optie nog te veel haken en ogen. Waarschijnlijk is Le Cartel het met een beetje geluk al aan het patchen. Als ze slim zijn, zijn ze daar nu druk mee bezig. Anders heeft de studio kans dat ook Mother Russia Bleeds een van die games wordt die voor de sier in je Steam Library blijft staan, wat eeuwig zonde zou zijn.

Een ander probleem waar Mother Russia Bleeds mee kampt, treft ook de speler die de klus alleen probeert te klaren. Hoewel Mother Russia Bleeds absoluut geen ‘walk in the park’ is (op zowel easy, normal of hardcore), is de opbouw van moeilijkheid ver te zoeken. Sterker nog, het laatste level staat qua speelbaarheid zo ver los van de rest dat deze ergernis weet op te wekken. Gedurende de eerste zeven hoofdstukken zul je ook meer dan eens moeten vechten voor je leven, maar tegen het einde wordt Mother Russia Bleeds zo genadeloos dat je eigenlijk had gewenst dat je daar beter op was voorbereid. Ter verduidelijking, de eerste zeven hoofdstukken kun je solo in tien tot twintig minuten klaren. Hoofdstuk acht ga je waarschijnlijk niet in een kwartiertje redden. Ik heb mensen er anderhalf uur over zien doen. Ik had het geluk dat ik voor de tweede poging van hoofdstuk acht een tweede speler ter beschikking had. De eerste poging staakte ik ook na een krap uur.

Misschien is de keuze van Le Cartel om het einde van de game zo verdomd moelijk te maken ook wel een bewuste geweest. Ik kan hier niet te veel over uitweiden zonder te spoilen, dus dat doe ik dan ook niet. Het enige wat ik erover kan zeggen is dat het neerslaan, schieten, knuppelen en doorzagen van anderen wellicht de minst moeilijke strijd is die je zult leveren in Mother Russia Bleeds. Een gevecht met het ongrijpbare is stukken lastiger dan hetgeen wat je voor je ziet. Man, wat heeft de tandarts in vredesnaam vanmiddag in m’n muil gespoten. Die anesthesie was niet zuiver. Must…have…Nekro!