Ik houd niet van shooters. Persoonlijk vind ik ze teveel op elkaar lijken en is er maar weinig variatie tussen alle titels, om maar te zwijgen over de gameplay die meestal bestaat uit deuren openen om de volgende schietgalerij te bereiken, de richting oplopen die de pijl aanduidt en voornamelijk de trekker overhalen om anderen neer te schieten. Toch heb ik in mijn jaren zo nu en dan shooters gespeeld; meestal waren dat games die een draai aan de bekende blauwdruk wisten te geven. Metro 2033 en Metro: Last Light waren twee van die uitzonderingen. Beide delen in de Metro-serie krijgen een upgrade in de vorm van Metro Redux. Allebei de games krijgen een heruitgave met een aantal aanpassingen in gameplay en graphics. Ze zullen apart verkrijgbaar zijn voor PC en nextgen, of samen in een bundel.

MetroRedux_02

Metro 2033 en met name Metro Last Light werden geroemd vanwege hun aparte en originele setting, maar ook vanwege de graphics. 4A Games wil bewijzen dat het nog beter kan en geeft beide games een grafische update. Voornamelijk Metro 2033 zal daarvan profiteren, maar ik betwijfel hoeveel ze nog kunnen sleutelen aan Metro: Last Light. De game verscheen immers vorig jaar. Alle DLC die beschikbaar was voor Last Light zal er ook bij inbegrepen worden, al zegt dat niet veel: de DLC was weinig spectaculair. Nee, wat 4A Games biedt met de heruitgave van allebei de Metro-games, is een herkansing voor iedereen die deze twee titels heeft laten schieten. Of het nu door onwetendheid komt, snobisme of mensen die bang waren voor een miskoop omdat de woorden “Call of Duty” niet op de doos te vinden waren, krijgen nu een tweede kans. Een tweede kans om twee van de meest unieke en sfeervolle games aller tijden te beleven. Tenzij 4A alle kritiekpuntjes niet heeft verbeterd. In dat geval kun je de game beter laten liggen wanneer hij in de zomer uitkomt en samen met wat maten investeren in wat waterpistolen.

Een kritiekpunt op de Metro-serie is dat de games een lineaire aard hebben. Dat vind ik onterecht: in essentie is de singleplayer van elke shooter lineair. Sommige shooters bieden soms een keuze of lichte vormen van exploratie, maar de essentie blijft dat de speler zich van a naar b moet verplaatsen. Hoewel Metro de monotonie probeert te verbreken door de speler af en toe over de oppervlakte te laten lopen en de metrotunnels weldegelijk wandelgangen en kamers bevatten die optioneel bezocht kunnen worden, is de game inderdaad een lineaire gebeurtenis. Dat probleem zit nu eenmaal in de aard van het concept: de speler bevindt zich in de metrotunnels van Moskou en dat is lastig te verdoezelen. Aan de andere kant creëert dit juist één van de sterke punten uit de serie: de ijzersterke claustrofobische sfeer. Het onontkoombare feit dat we het als mensen dusdanig verprutst hebben dat we niet meer welkom zijn op de oppervlakte (hevige stormen, zure regen, talloze radioactieve gebieden en meedogenloze mutanten zijn inderdaad minpunten), en moeten schuilen in de vieze, vijandige tunnels waar we langzaamaan een einde aan elkaar maken. Om maar te zwijgen over alle paranormale gebeurtenissen die in sommige tunnels plaatsvinden.

Dat is één van de dingen die ik in geen enkele game beter heb zien gebeuren. Het (soms gebarsten) masker wat je over je gezicht trekt, de condens die erop verschijnt wanneer je zonder lucht komt te zitten, de waardeloze leefomstandigheden en het continue gevaar voor alles wat (on)zichtbaar is; de games weten je in de wereld van Artyom te trekken en je niet los te laten. De ondergrondse steden zijn dicht bevolkt en de ruimtes zijn klein. De verhalen die mensen aan elkaar vertellen over spoken, paranormale voorvallen en de eeuwige duisternis zijn beklemmend. De personages die je ontmoet zijn geloofwaardig en (in de meeste gevallen) sympathiek. Maar het zijn de geïmproviseerde wapens die de kroon spannen: even armoedig als je zou verwachten, maar niet minder effectief. Naast de standaard wapens die je in Rusland zou verwachten, zoals de Kalasjnikov en pistolen, kent de serie pneumatische geweren, pijlen en werpmessen.

Dat de game zo goed is in de sfeer neerzetten, is mooi, maar het is daarom zo verdomd jammer dat met name Metro 2033 zoveel bugs bevat die de speler onnodig uit de ervaring halen. Ik heb bijna alles zien gebeuren: lichamen die plotseling door de grond zakken, NPC’s die aan een tafel zitten en uit een onzichtbaar glas drinken (terwijl het glas wat ze vast zouden moeten houden statisch op de tafel blijft staan), valstrikken met explosieven die ontploffen zelfs als je ze onklaar hebt gemaakt; het houdt niet op. De AI is de grootste boosdoener. Soms heeft de vijandige AI niet door dat je er bent, zelfs al ga je recht voor ze staan en andere keren zijn ze helderziend; al vaak schietend in jouw richting terwijl het onmogelijk voor ze zou zijn om te weten dat je er bent. Dit probleem was grotendeels verholpen in Last Light, maar was in sommige gevallen nog steeds niet in evenwicht. Verbeteringen in dit gebied zouden geen kwaad kunnen om de ervaring te verrijken.

Zowel Metro 2033 en Metro: Last Light zijn beide gebaseerd op het boek Metro 2033 van Dmitry Glukhovsky. Hoewel de games afwijken van het boek, vertolken ze de wereld die Glukhovsky neer probeerde te zetten in zijn boek perfect. Metro 2033 was een goede game, maar ging ten onder aan de bugs die het telkens verpestten. Metro: Last Light was mijn keuze voor game van het jaar in 2013. Ik hoop dat 4A Games met de heruitgave van beide titels alle bugs eruit weten te halen, zodat een perfecte singleplayer-ervaring kan ontstaan. In dat geval zou je helemaal geen excuus meer hebben om de games te laten liggen. De games zullen in de zomer verkrijgbaar zijn voor PC, Xbox One en PlayStation 4.