Masquerada: Song and Shadow

Masquerada: Song and Shadows begon in 2010 als een Kickstarter-project van Witching Hour Studios en kwam in september 2016 uit op pc. Nu, ruim een jaar later, komt de game uit op PlayStation 4. De trailers laten een mysterieus verhaal met tactische combat zien, maar kan de game deze claims waarmaken?

Welkom in Citte, de hoofdstad van een natie geïnspireerd door de Italiaanse renaissance. Het land wordt geregeerd door een bureaucratisch stelsel van vier pilaren en magische masquerines, waarmee de soldaten het volk in toom houden. De laatste jaren is het land echter in de ban van een enorme burgeroorlog. Onze hoofdrolspeler? Cicero, het jongere broertje van de delinquent die dit heeft afgetrapt met een staatsgreep.

Magische maskers

Cicero wordt na jaren van verbanning gesommeerd naar de Citte. De misdaden van zijn broer worden Cicero verontschuldigd, mits hij de regering helpt met het oplossen van een mysterieuze verdwijning. De vorige paar inspecteurs zijn namelijk stuk voor stuk verdwenen en het is de taak van Cicero om uit te vinden wat er gebeurd is.

Voordat Cicero kan beginnen, moet hij een masquerine krijgen. Dit is een magische masker die de drager de krachten van de elementen geeft, die hij kan gebruiken om te vechten. Als speler moet je kiezen uit de vier elementen: vuur, aarde, water en lucht. Het element dat je kiest, heeft invloed op de rol die je speelt tijdens de gevechten.

Vuurtype aanvallen doen veel damage, maar zorgen voor extra aandacht van de vijanden. Water heeft healing en buffing abilities. Luchttype aanvallen zijn snel en geven de tegenstanders negatieve effecten. Gebruikers van het aardetype zijn vooral tanky en ondersteunen de party. Welke tak je ook kiest, je mag maar vier skills tegelijk actief hebben in je hotbar.

Om de zoveel tijd krijgt je character skill points die je kunt gebruiken om je skills te upgraden. Je krijgt dan de keuze uit twee effecten. Dit kan bijvoorbeeld de keuze zijn om meer damage te doen, maar ook meer aandacht trekken, of dat de area of effect groter wordt. Deze effecten zijn niet baanbrekend, maar geven wel het gevoel van vrijheid rondom het ontwikkelen van je speelstijl.

Dit idee van vrijheid zie je terug in het combat systeem. Je krijgt de keuze om de combat aan te pakken als een real-time, high action combat systeem, waar je met snelle reflexen de juiste skills moet gebruiken om het gevecht tot een positief einde te brengen. Anderzijds kun je het ook wat tactischer aanpakken. Je kunt de game namelijk pauzeren op elk gewenst moment en de situatie eens rustig bekijken en overwegen wat de beste optie is. Je krijgt ook de vrijheid om je gevechtspartners te besturen en te vertellen welke aanval ze moeten inzetten. Doe je dit niet, dan beredeneert de computer zelf wat zij doen.

Slaapmaskers

Wat raar is, is dat deze trend van vrijheid niet door wordt gezet buiten het combat systeem. Over het algemeen loop je van waypoint marker naar waypoint marker in een lineaire omgeving, om vervolgens uitgebreide gesprekken te lezen. Hierna loop je weer een eind en kom je af en toe een gevecht tegen.

Het dus overduidelijk dat de game een probleem heeft met pacing. Om een voorbeeld te geven: het gebeurde regelmatig dat ik vijftien tot twintig minuten aan het lopen was, gesprekken voerde, meer liep om dan eindelijk een gevechtje te houden van drie minuten en hierna weer van vooraf aan te beginnen. In het begin dacht ik: “Dit is gebruikelijk bij C-rpg’s, die komen nou eenmaal moeilijk op gang”, maar na enkele uren liep ik hier nog steeds tegenaan.

Daarnaast had ik ook mijn nodige issues met de dialogen. Inhoudelijk zijn deze prima en logisch om het verhaal te vorderen, maar o, wat zijn ze lang en als speler heb je hier niks te doen. Je zit vijf minuten te luisteren naar voice acting die best goed gedaan is, maar daar redt het de dag niet mee. Op een gegeven moment betrapte ik mezelf erop dat ik door de dialoog heen skipte, want ik begon me te vervelen.

Het mysterie waar de game overgaat, werd niet stimulerend gepresenteerd. Dit vraagt om een voorbeeld. Cicero was op zoek naar een clue voor het openen van een geheime kast. Direct hierna springt er een waypoint marker op naast een bepaalde kist. Vervolgens laat de dialoog blijken dat dit een hele klus was om te vinden, terwijl dit in in-game tijd nog geen twee seconden geduurd had. Hierdoor is er een grote disconnect tussen wat de game zegt dat ik moet ervaren en wat ik daadwerkelijk ervaar.

Lege straten vol met dingen

Zoals eerder gezegd bestaat een heel groot deel van de game uit lopen door de straten van de Citte. Deze straten zien er grafisch mooi uit met een bijna comic-achtige tekenstijl. De omgeving is kleurrijk met roze blaadjes van bomen in bloei en verderop staat een handelaar met zijn waren uitgestald langs de poort. De straten zijn gevuld met passanten die opmerkingen maken over de huidige staat van de wereld, de burgeroorlog of de ruzie die ze hebben met hun echtgenoot.

Ondanks deze kleurige en ogenschijnlijk bruisende omgeving voelen de straten van de Citte leeg. Wellicht komt dit door het feit dat je als speler geen interactie aan kunt gaan. Niet met mensen, niet met objecten. Anderzijds kan het komen door de grote hoeveelheid onzichtbare muren die je blokkeren om dat ene donkere steegje te onderzoeken.

Wat ging er mis?

Ik word altijd een beetje verdrietig als ik de dingen die hier in Masquerada gebeuren in een game tegenkom. Het idee van Masquerada is goed. Een detectiveachtig verhaal in een magische wereld, waarin de hoofdrolspeler persoonlijke connecties heeft met de burgeroorlog die door het land raast. De vrijheid van het combat systeem is tof en goed uitgewerkt.

Toch heb ik het gevoel dat het combat systeem niet de held van deze game zou moeten zijn. De echte held van deze game moet Cicero zijn en het mysterie dat hij moet ontrafelen. Als speler zou ik op het puntje van mijn stoel moeten zitten om de complexe relaties binnen het corrupte systeem te proberen ontrafelen, maar dat doe ik niet.

In plaats daarvan lig ik lamlendig op de bank, lopend van waypoint naar waypoint in een dode stad. Vechtend tegen mensen waarvan ik niet weet waarom we vechten en lezend over een mysterieuze verdwijning die me niet interesseert.